Η Fraport και η Slentel Ltd αναλαμβάνουν τα 14 αεροδρόμια την νέα χρονιά.

Είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο ότι η νέα χρονιά θα βρει τα 14 αεροδρόμια της χώρας στα χέρια της κοινοπραξίας Fraport - Slentel Ltd, που πλειοδότησε στον διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ.

Ο αγώνας για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων φαίνεται πολύ καθαρά πλέον ότι μπαίνει στο περιθώριο ή πιο σωστά περιορίζεται στην διασφάλιση των εργασιακών συνθηκών και δικαιωμάτων.

Αφού συνειδητοποίησαν πλέον στο κυβερνητικό στρατόπεδο ότι η διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων δεν μπορεί να ακυρωθεί ούτε να διαφοροποιηθεί μονομερώς, αποφάσισαν προκειμένου να δικαιολογήσουν και την αλλαγή της στάσης τους στο θέμα αυτό ότι θα αγωνιστούν για θέματα που άπτονται των εργασιακών δικαιωμάτων των υπό πρόσληψη εργαζομένων στην νέα εταιρία που θα αναλάβει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας.

Προς τούτο κυβερνητικοί βουλευτές της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν ενεργό ρόλο στην αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων στις εκλογικές περιφέρειες, βοηθούμενοι στο έργο τους από τον «συμβουλάτορα» Σύλλογο των εργαζομένων αερολιμενικών, υποδέχτηκαν αντιπροσωπεία του αμερικάνικου συνδικάτου UniteHere, όπου συζήτησαν το όλο θέμα της ιδιωτικοποίησης καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κρίνεται επιβεβλημένη η εγρήγορση διότι στην Ελλάδα το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διευκολύνει την έλλειψη σεβασμού στα εργασιακά δικαιώματα.

Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα η οποία υποδέχθηκε στο γραφείο της στην Αθήνα δύο συνδικαλιστές του βορειοαμερικάνικου συνδικάτου Unite Here!, που -μεταξύ άλλων- εκπροσωπεί 33.000 εργαζόμενους σε χώρους αεροδρομίων σε πάνω από 75 αεροδρόμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά.

Οι συνδικαλιστές του UniteHere  ανέφεραν στην ευρωβουλευτή την κατάσταση στα αεροδρόμια που έχει επεκτείνει της δραστηριότητές του ο γερμανικός όμιλος, επισημαίνοντας το γεγονός της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων, της ευρείας χρήσης υπεργολαβιών, της μη τήρησης συλλογικών συμβάσεων, των παραβιάσεων του εργασιακού ωραρίου, ακόμη και μη καταβολή δεδουλευμένων.

Είναι γεγονός ότι η διεκδίκηση και η διασφάλιση του αυτονόητου είναι διαρκής και καλοδεχούμενη.  Σε καμία των περιπτώσεων όμως δε μπορεί αυτή η υποχρέωση που πρέπει να έχει συλλογικά και μαζικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρωτοβουλία.

Σε ότι αφορά δε την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων των υπό πρόσληψη εργαζομένων είναι θέμα που πρέπει να απασχολήσει και τα συνδικάτα αλλά πολύ περισσότερο την ίδια την κυβέρνηση.