Η ανασφάλεια τους σπρώχνει να βρουν ακόμη και ιδιοτελείς λύσεις.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η απώλεια της εργασίας, η ακόμη και η αλλαγή της στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και ειδικότερα στην δύσκολη καμπή που βιώνουμε σήμερα, χτυπάει την πόρτα πολλών νοικοκυριών και στέκεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια πολλών εργαζομένων, ακόμη και αυτών που κατά το σύνταγμα είναι προστατευμένοι και διασφαλισμένοι εργασιακά.

Η χρήση του άλλου

Δεν υπάρχει πια ένδυμα, δεν υπάρχει πια περιβολή για αυτή την κυβέρνηση. Από καιρό, έχουν θρυμματιστεί τα προσωπεία και έχουν κομματιαστεί όλοι οι καθρέφτες. Ενώπιόν μας και ενώπιόν της, απογυμνωμένη πια, συναντιέται με τη (λυτρωτική) πραγματικότητα.

Γραφικοί αλλά και επικίνδυνοι

Κάθε μέρα που περνάει πείθομαι και περισσότερο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι η χειρότερη που είχε μεταπολεμικά η χώρα. Η μόνη με την οποία θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί είναι αυτή του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, το 1973-74 – από άποψη επάρκειας βέβαια και όχι δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να αποφύγω και το παραμικρό ενδεχόμενο παρεξήγησης.