Η ανασφάλεια τους σπρώχνει να βρουν ακόμη και ιδιοτελείς λύσεις.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η απώλεια της εργασίας, η ακόμη και η αλλαγή της στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και ειδικότερα στην δύσκολη καμπή που βιώνουμε σήμερα, χτυπάει την πόρτα πολλών νοικοκυριών και στέκεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια πολλών εργαζομένων, ακόμη και αυτών που κατά το σύνταγμα είναι προστατευμένοι και διασφαλισμένοι εργασιακά.

Όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του, ακόμη και αυτός που αλλάζει εργασιακό περιβάλλον βιώνει μια σημαντική απώλεια και περνάει μια περίοδο πένθους.

Θρηνεί, όχι μόνο για την απώλεια της ίδιας της εργασίας και της καθημερινότητας που του παρείχε, αλλά και για ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς του και της εξουσιαστικής του εικόνας που καθοριζόταν από τη συγκεκριμένη θέση.

Επίσης, πενθεί για την απώλεια του ελέγχου και του προγραμματισμού στη ζωή του, αφού μαζί με την θέση του και ενδεχομένως και την δουλειά του, χάνει και την οικονομική ανεξαρτησία του, ενώ η εύρεση νέας εργασίας καθορίζεται και από παράγοντες που δεν μπορεί να επηρεάσει.

Το άγχος και οι αρνητικές συνήθως σκέψεις για το εργασιακό του μέλλον και την οικονομική του ανασφάλεια κυριαρχούν. Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα της απώλειας της εργασίας και της αναγκαστικής αδράνειας, τόσο περισσότερο κλονίζεται η αυτοπεποίθησή τους με εμφανή τα σημάδια της έντονη αμφισβήτηση του ίδιου του εαυτού τους.

Ο φόβος για το πότε και το πόσο θα μείνει σ' αυτή την κατάσταση και το αίσθημα αποτυχίας, επειδή δεν θα μπορεί πια να αυτοσυντηρηθεί είναι ιδιαίτερα έντονα.

Οι αρνητικές επιπτώσεις της ανεργίας μπορούν να μειωθούν ή και να προληφθούν, αν υπάρχουν κάποια στοιχεία που βοηθούν τα άτομα να αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο μια τόσο άσχημη κατάσταση. Τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, υπομονής και αντοχής παίζουν σημαντικό ρόλο.

Καθώς περνάει ο καιρός, ο εν δυνάμει άνεργος αρχίζει να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και αισθάνεται θυμό προς πάσα κατεύθυνση.

Μπορεί να θυμώνει με τον εαυτό του, μ' εκείνους που τον απέλυσαν, η που τον ανάγκασαν να μετακινηθεί σε άλλο εργασιακό περιβάλλον, με τους πολιτικούς που τον εξαπάτησαν, με την κοινωνία που δεν του συμπαραστάθηκε όπως θα ήθελε, ακόμα και με το ίδιο το Θεό, που δεν τον προστάτεψε και δεν τον εξαίρεσε από αυτή τη δύσκολη πράγματι κατάσταση.

Τα φαινόμενα αυτά είναι διακριτά σε πολλούς από τους εργαζόμενους στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης το οποίο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα αλλάξει χέρια. Σε άλλους είναι πολύ εμφανή ενώ σε κάποιους άλλους είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν.

Η προσωπικότητα του καθενός, η αυθεντικότητά του και κυρίως η ανθεκτικότητά του, δηλαδή η ικανότητά του να αντιμετωπίζει αυτές τις πράγματι δύσκολες καταστάσεις, καθορίζει τελικά το πώς θα χειριστεί το άτομο κι αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Κάποιος όμως που όλα τα χρόνια του εργασιακού του βίου προσπαθούσε να χτίσει ένα εργασιακό παλάτι με τον δικό του κόσμο γύρω του, είχε πλάσει μαζί με αυτό και ένα εύθραυστο «εγώ». Αυτός που θεωρούσε ότι ζούσε με ασφάλεια στο εργασιακό του βασίλειο θα πληγεί πολύ περισσότερο από την απώλεια της θέσης της εργασίας του.

Αυτός ίσως να είναι ο λόγος που θα τον οδηγήσει σε ιδιοτελείς κινήσεις προσωπικού ενδιαφέροντος έχοντας σε δεύτερη μοίρα ή ακόμη και παρακάμπτοντας τις συλλογικές διεκδικήσεις του γενικού συμφέροντος.

Υπάρχουν τρόποι και αντίδοτα που αντιμετωπίζουν σε κάποιο βαθμό αυτή την πράγματι ζοφερή πραγματικότητα που ανατέλλει για πολλούς από τους εργαζόμενους του αεροδρομίου. Τα αντίδοτα αυτά δεν αφορούν το σύνολο των εργαζομένων αλλά τα μεμονωμένα άτομα, που έχουν τον τρόπο και την διάθεση να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα της εργασίας τους με τα δικά τους πρότυπα και δεδομένα.

Αυτούς τους τρόπους, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει κανείς την αποτελεσματικότητά τους, χρησιμοποιεί ένας υπηρεσιακός παράγων του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης που η τύχη και η ελεγχόμενη αναξιοκρατική επιλογή τον έφερε σε θέση εξουσίας πολλά χρόνια τώρα.

Ο άνθρωπος που από καιρό τώρα διακατέχεται από ελεγχόμενη φαινομενική επαναστατικότητα πρωτοστατεί στην εξυπηρέτηση των «κατακτητών» (έτσι τους αποκαλεί το συνδικαλιστικό του όργανο) και στην επίδειξη των υποδομών του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης. Πασχίζει, λυγίζει και ελπίζει να είναι και πάλι παρόν σε θέση εξουσίας, γιατί με αυτή γαλουχήθηκε και αυτή γνωρίζει να υπηρετεί. (Η φωτογραφία αδιάψευστος μάρτυρας)

Ως ο πλέον αρμόδιος αφού έτσι αυτοπροσδιορίζεται, υλοποιεί κατά γράμμα τις εντολές του εαυτού του και όποιων άλλων που είναι ταυτόσημες με τις δικές του επιδιώξεις.

Κι όμως αυτός ο άνθρωπος που είναι και ενεργός συνδικαλιστής, διατείνεται ότι επικροτεί και στηρίζει τις θέσεις του συνδικαλιστικού του οργάνου, μέσα όμως από την επίτευξη των όποιων προσωπικών του επιδιώξεων.

Στην προσπάθειά του να διατηρήσει ανέπαφη την ταυτότητα και την επιθυμητή του εικόνα του προβαίνει σε πράξεις που προκαλούν και κινήσεις που τον εξευτελίζουν έχοντας ως μοναδικό στόχο και σκοπό την επόμενη μέρα.

Με την στάση του και την εν γένει συμπεριφορά του δείχνει σαν να μην έχει αλλάξει κάτι όσον αφορά την επόμενη μέρα των αεροδρομίων. Θέλει να πιστεύει ότι με τις κινήσεις εντυπωσιασμού και αυτοεξευτελισμού του που προβαίνει θα μπορέσει να πείσει το νέο αφεντικό για την παραμονή του στο νέο σχήμα διοίκησης και λειτουργίας του αεροδρομίου.

Ήταν αναμενόμενο μέχρι ένα βαθμό ότι η προσπάθεια κάποιων, που η συλλογιστική τους, η κουλτούρα τους και η ψυχοσύνθεσή τους στηρίζεται και κατευθύνεται εγωκεντρικά, να ενταχθούν στην λίστα του νέου αφεντικού των αεροδρομίων φαίνεται ότι δεν συνοδεύεται από αυτογνωσία και αυτοαξιολόγηση και τούτο διότι πολλοί από αυτούς ενώ γνωρίζουν ότι δεν διαθέτουν τα προσόντα που απαιτεί η επόμενη ημέρα των αεροδρομίων, εν τούτοις επιμένουν στο να εξασφαλίσουν μερίδιο συμμετοχής σ΄αυτή.

Τόσο η συγκρότησή τους όσο και οι γνώσεις τους και η εμπειρία είναι αποτρεπτικά στοιχεία για την συγκομιδή πόντων, που θα τους επιτρέψει να ενταχθούν στην λίστα των στελεχών που θα συμβάλλουν στην νέα λειτουργία των αεροδρομίων.

Παρόλα αυτά αυτοί κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να προτιμηθούν….