Το ωστικό κύμα της μελέτης του αεροδρομίου της Κεφαλονιάς δονεί την ΥΠΑ.

Απρόσκλητοι επισκέπτες στην Υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας ερευνούν και προκαλούν τριγμούς ……

Από το χάραμα της Πέμπτης 31-10-2013, οι επιθεωρητές δημοσίων έργων, έκαναν αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας, προφανώς μετά από σχετική καταγγελία, προκειμένου να ερευνήσει εξονυχιστικά το πρωτοφανές φαινόμενο του «αεροδρομίου της Κεφαλονιάς».

Όπως ήταν αναμενόμενο στην ΥΠΑ και ειδικότερα στην αρμόδια διεύθυνση τεχνικών υπηρεσιών επικρατεί αναστάτωση, αναβρασμός και μεγάλος προβληματισμός για την εξέλιξη του όλου θέματος. Διάχυτος αλλά και έκδηλος είναι ο φόβος στα πρόσωπα που θεωρούν τους εαυτούς τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση αυτή.

Όλα άρχισαν από το έτος 2004 όταν μετά από σχετική απόφαση της ΥΠΑ ανατέθηκε η μελέτη ανάπτυξης και βελτίωσής του αεροδρομίου της Κεφαλονιάς, με αρκετά σημαντικό κόστος περίπου 9.500.000 € αλλά με απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα υλοποίησης, ο οποίος τελικά έφτασε τα 10 ολόκληρα χρόνια.

Ακόμη να βρεθούν και να κατονομαστούν οι υπεύθυνοι και οι ηθικοί αυτουργοί, των μπλακ αουτ των συστημάτων των ραντάρ του Κέντρου Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (ΚΕΠΑΘ).

 

Η χαλαρότητα και η παντελής έλλειψη οργάνωσης στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, σε όλο της το μεγαλείο.

Συμπληρώνονται δύο ολόκληρα χρόνια από το πρώτο συμβάν που εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες, της 13-10-2011, στο σύστημα ηλεκτρικής τροφοδοσίας των ραντάρ του Κέντρου Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (ΚΕΠΑΘ), καθώς και της Προσέγγισης Αθηνών αφήνοντας για οκτώ λεπτά «τυφλό» το ΚΕΠΑΘ, το οποίο ελέγχει το σύνολο του ελληνικού FIR.

Αποτέλεσμα ήταν να μαυρίσουν οι οθόνες των τερματικών των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και ουσιαστικά να χαθούν τα ίχνη περίπου 150 αεροσκαφών που υπερίπταντο του ελληνικού εναερίου χώρου.

Για το συμβάν αυτό, το οποίο χαρακτηρίστηκε από το υπουργείο Μεταφορών «σοβαρό», είχε ζητηθεί από τον υπουργό, Γιάννη Ραγκούση η διεξαγωγή επείγουσας ένορκης διοικητικής εξέτασης για την εξακρίβωση των συνθηκών και των αιτίων που προκάλεσαν τη βλάβη του συστήματος, ενώ είχε ενημερωθεί και η προϊσταμένη Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών κυρία Ελένη Ράικου.

Εμφράγματα και εγκεφαλικά προκαλεί σε όσους ζουν κοντά σε αεροδρόμια ο θόρυβος των αεροπλάνων.

Σοβαρά προβλήματα υγείας παρουσιάζονται στους ανθρώπους που ζουν κοντά σε αεροδρόμια, σύμφωνα με επίσημες επιδημιολογικές έρευνες.

Οι άνθρωποι που ζουν κοντά σε αεροδρόμια, κινδυνεύουν περισσότερο λόγω της ηχορύπανσης των αεροπλάνων από έμφραγμα, εγκεφαλικό ή άλλη καρδιαγγειακή πάθηση, σύμφωνα με δύο νέες επιδημιολογικές έρευνες, μια αμερικανική και μία βρετανική.

Οι ερευνητές τονίζουν ότι ο συνεχής θόρυβος από τις απογειώσεις και προσγειώσεις των αεροσκαφών, εκτός από τη γενικότερη επιδείνωση της ποιότητας ζωής που επιφέρει (και την…αϋπνία), μπορεί να βλάψει την υγεία των περιοίκων ή ακόμη να επιφέρει το θάνατο.  Γι' αυτό, όπως αναφέρουν, ο παράγων της ηχορύπανσης θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη χωροθέτηση νέων αεροδρομίων και την κατασκευή νέων διαδρόμων προσγείωσης και απογείωσης.

Η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τη δρ. Άνα Χάνσελ της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Imperial College του Λονδίνου που δημοσιεύτηκε στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "British Medical Journal", σύμφωνα με το BBC, εξέτασε την υγεία των κατοίκων γύρω από το αεροδρόμιο Χίθροου της βρετανικής πρωτεύουσας και διαπίστωσε ότι αυτοί έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα κατά 10% έως 20% να εισαχθούν σε νοσοκομείο με εγκεφαλικό, στεφανιαία νόσο και άλλη καρδιοπάθεια.

Ακόμα, οι περίοικοι κινδυνεύουν περισσότερο από πρόωρο θάνατο λόγω αυτών των ασθενειών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι για όσους υφίστανται τη μεγαλύτερη ηχορύπανση, δηλαδή πάνω από  63 ντεσιμπέλ τη μέρα και 55 ντεσιμπέλ τη νύχτα.

Όπως είπε η Α. Χάνσελ, «αν κανείς εκτεθεί ξαφνικά σε δυνατό θόρυβο, ο ρυθμός της καρδιάς του και η πίεση του αίματος αυξάνουν, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια».

Η δεύτερη αμερικανική μελέτη, από ερευνητές των Σχολών Δημόσιας Υγείας των πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Βοστώνης, με επικεφαλής την καθηγήτρια Φραντσέσκα Ντομίνιτσι, που δημοσιεύτηκε στο ίδιο ιατρικό περιοδικό, εξέτασε την υγεία περισσότερων από έξι εκατομμυρίων ανθρώπων άνω των 65 ετών, οι οποίοι ζουν γύρω από 89 αμερικανικά αεροδρόμια.

Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για κάθε δέκα ντεσιμπέλ πρόσθετου θορύβου από τα αεροπλάνα αυξάνεται 3,5% κατά μέσο όρο ο καρδιαγγειακός κίνδυνος.

Οι Αμερικανοί ερευνητές εκτιμούν ότι το 2,3% των εισαγωγών σε νοσοκομεία (για καρδιαγγειακούς λόγους) των ηλικιωμένων ατόμων που ζουν κοντά σε αεροδρόμια, θα πρέπει να αποδοθεί στον θόρυβο των αεροπλάνων.

Οι ερευνητές διευκρίνισαν πάντως ότι οι μελέτες τους επιβεβαιώνουν μεν τη συσχέτιση ανάμεσα στα αεροδρόμια και τον κίνδυνο για την υγεία, χωρίς όμως να αποδεικνύουν ότι η ίδια η ηχορύπανση αποτελεί τη βασική και άμεση αιτία για την πρόκληση των ασθενειών. Άλλοι ερευνητές δήλωσαν ότι χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να θεμελιωθεί πως ο ίδιος ο θόρυβος αποτελεί την πραγματική αιτία των καρδιαγγειακών προβλημάτων.

Πηγή: http://www.tanea.gr

Από τους 11 συνεχίζουν με βήματα αργά αλλά σταθερά οι 7.

Οι μνηστήρες των δύο μπουκέτων των περιφερειακών αεροδρομίων μπορεί να λιγοστεύουν, αλλά ο στόχος δεν αλλάζει.

Με αποκλεισμό τεσσάρων επενδυτικών σχημάτων ξεκινά η δεύτερη φάση του διεθνούς διαγωνισμού για την αποκρατικοποίηση των περιφερειακών αερολιμένων. Αποκλείστηκαν, η τουρκική επιχείρηση διαχείρισης αερολιμένων "TAV airports" και η "Global Liman Isletmeleti", η οποία είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον, σε συνεργασία με την παραχωρησιούχο εταιρία του αεροδρομίου του Μονάχου, "Flughafen Munchen".

Σύμφωνα με πληροφορίες ο λόγος του αποκλεισμού, για τον οποίο το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση ήταν η εθνική ασφάλεια.

Επίσης, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, προφανώς γιατί δεν πληρούσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις του διαγωνισμού, αποκλείστηκαν από τον διαγωνισμό η ρωσική "Novaport Development" και η ισραηλινή "Engelinvest Israel Ltd".

Σύμφωνα με το ΤΑΙΠΕΔ, συνεχίζουν στον διαγωνισμό επτά σχήματα από τα 11 που είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους αρχικά. Ως εκ τούτου, πρόκειται για:

- την γαλλική "Aeroport De La Cote d'Azur", η οποία διαχειρίζεται το αεροδρόμιο της Νίκαιας στη Νότια Γαλλία,

- την σύμπραξη της ελληνικής κατασκευαστικής J&P ΑΒΑΞ και της ελβετικής "Zurich Airport", που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο της Ζυρίχης,

- τον Διεθνή Αερολιμένας Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος»,

- την σύμπραξη της FRAPORT AG και του ομίλου Κοπελούζου,

- το κονσόρτσιουμ της γαλλικής Vinci και της ΕΛΛΑΚΤΩΡ,

- την σύμπραξη της Αργεντινής Corporacion America και της ελληνικής ΜΕΤΚΑ και,

- τον αμερικανικό όμιλο Advent.

Ο διαγωνισμός του ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης, διαχείρισης, ανάπτυξης, επέκτασης, συντήρησης και εκμετάλλευσης των Περιφερειακών Αεροδρομίων που χωρίζονται σε δύο ομάδες.

«Μέσα από τη διαδικασία αξιοποίησης, αναμένεται να υλοποιηθούν επενδύσεις που θα συμβάλουν στην αύξηση της δυναμικότητας των περιφερειακών αεροδρομίων, τη βελτίωση του επιπέδου υπηρεσιών προς τους χρήστες των αεροδρομίων και τη συνεπακόλουθη ενίσχυση της τουριστικής δραστηριότητας και της οικονομικής ανάπτυξης της ελληνικής περιφέρειας» σημειώνει το Ταμείο.

«Κατά τη Β' φάση του διαγωνισμού, οι προεπιλεγέντες επενδυτές θα αποκτήσουν  πρόσβαση σε λεπτομερή στοιχεία και τους όρους της διαγωνιστικής διαδικασίας»

Οι πιλότοι ομολόγησαν τις αλήθειες που δε θα θέλαμε να ξέρουμε.

Δεκαεπτά πιλότοι απάντησαν στις ερωτήσεις της διάσημης εκπομπής Good Morning America...

Είπαν όσα δεν θα έλεγαν κανονικά στους επιβάτες τους και το αποτέλεσμα σίγουρα δεν είναι καθησυχαστικό.... Το θέμα έγινε από το κανάλι του ABC σε συνεργασία με το ιστορικό περιοδικό Reader's Digest, στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών «13 πράγματα που δεν σας λένε οι ειδικοί».

Μεταξύ άλλων, καταγράφηκαν οι εξής απαντήσεις από τους πιλότους κορυφαίων παγκοσμίως αεροπορικών εταιρειών: Συνεχώς πετάω με πίεση να βάζω λιγότερα καύσιμα από όσα με κάνουν να νιώθω ασφαλής.

Οι εταιρείες κοιτούν το αποτέλεσμα, και θέλει καύσιμα για να μεταφέρεις καύσιμα. Μερικές φορές όταν έχεις ακριβώς όσα χρειάζεσαι και πέσεις σε καταιγίδα, ή καθυστερήσεις, ξεμένεις και πρέπει να πας σε άλλο αεροδρόμιο. Μερικές φορές οι εταιρείες δεν προβλέπουν καν διαλείμματα για να φάμε.

Έτσι, προκαλούμε καθυστερήσεις μόνο και μόνο για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας. Λέμε στους επιβάτες μόνο ό,τι χρειάζεται να ξέρουν. Δεν τους λέμε αυτά που θα τους τρομάξουν, όπως «κυρίες και κύριοι, είχαμε βλάβη στον κινητήρα» ακόμη κι αν είναι αλήθεια.

Οι Αρχές δίνουν τόσο μεγάλη έμφαση στην ταχύτητα, ώστε δεν μπορούμε να καθυστερήσουμε μία πτήση, ακόμη και αν περιμένουμε 20 επιβάτες από άλλη πτήση που έχει καθυστερήσει ελάχιστα.

 Η αλήθεια είναι ότι εξοντωνόμαστε. Οι κανόνες εργασίας μας προβλέπουν ότι μπορεί να δουλεύουμε ως 16 ώρες αδιάκοπα. Αυτό είναι πολύ παραπάνω από ό,τι για τους φορτηγατζήδες. Και αντίθετα με αυτούς, δεν μπορούμε να παρκάρουμε για λίγο δεξιά στο επόμενο σύννεφο και να ξεκουραστούμε για λίγο. Μερικοί κανόνες είναι ακατανόητοι και σε εμάς τους ίδιους. Όπως όταν είμαστε στα 39.000 πόδια και πετάμε με 640 χλμ. την ώρα σε ένα αεροσκάφος που μπορεί να συναντήσει αναταράξεις ανά πάσα στιγμή, αλλά οι αεροσυνοδοί μπορούν να γυρνούν γύρω- γύρω μοιράζοντας καυτό καφέ και κρουασάν.

Εάν όμως τροχοδρομούμε στην άσφαλτο του διαδρόμου με 10-15 χλμ. την ώρα, πρέπει να είναι δεμένες στα καθίσματά τους σαν να τρέχουν σε ράλι Τα δύο χειρότερα αεροδρόμια στις ΗΠΑ είναι το διεθνές αεροδρόμιο Ρίγκαν στην Ουάσιγκτον και το Τζον Γουέιν στην Καλιφόρνια. Ειδικά το δεύτερο, λόγω όλων των πλούσιων που μένουν εκεί κοντά, σου επιβάλλει άλλους κανόνες απογείωσης-προσγείωσης, κατά τις οποίες πρακτικά μετατρέπεις το αεροσκάφος σε βαλλιστικό πύραυλο.

Μερικά αεροδρόμια με μικρό διάδρομο καθιστούν αδύνατη μία ομαλή προσγείωση, όπως το Τζον Γουέιν, το Τζάκσον Χολ στο Ουαιόμινγκ, το Μίντγουεϊ του Σικάγο και το Ρίγκαν. Μπορεί να φοράω στολή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρω τα κατατόπια στο αεροδρόμιο. Πηγαίνουμε σε τόσο πολλά που βασικά δεν έχουμε ιδέα.

Συμβαίνει πολύ συχνά να έχουμε καθυστέρηση λόγω καιρού και στο αεροδρόμιο αναχώρησης ο καιρός να είναι καλός. Ύστερα ένας επιβάτης λέει ότι πήρε τηλέφωνο και στο σημείο προορισμού και του είπαν ότι και εκεί ο καιρός είναι καλός, με ύφος σαν να αποκαλύπτει κάποια συνομωσία. Είναι ο ενδιάμεσος χώρος στον οποίο υπάρχει η καταιγίδα...

Εσύ μπορεί να πήρες ένα εισιτήριο μίας εταιρείας, να πήγες στο αεροδρόμιο και να επιβιβάστηκες σε ένα αεροπλάνο με παρεμφερή επωνυμία, αλλά πολύ συχνά είσαι σε κάποια περιφερειακή αεροπορική εταιρεία.

Οι μικρές εταιρείες δεν αναγκάζονται να υπακούν στις αυστηρές προδιαγραφές των μεγάλων, διεθνών αεροπορικών εταιρειών. Οι πιλότοι τους δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση και εμπειρία και το κοινό απλώς δεν το ξέρει.

 Τις περισσότερες φορές, η προσγείωση τεκμηριώνει την ικανότητα του πιλότου. Εάν θέλετε να πείτε κάτι κατά την αποβίβαση, πείτε «ωραία προσγείωση». το εκτιμούμε πραγματικά. Όχι δεν είναι η φαντασία σας. Οι αεροπορικές εταιρείες έχουν ενσωματώσει και λίγη... καθυστέρηση στις προβλεπόμενες ώρες άφιξης, για να έχουν συνολικά καλύτερες επιδόσεις. Έτσι, λένε π.χ. ότι μία πτήση διαρκεί δύο ώρες, όταν χρειάζονται μία ώρα και τρία τέταρτα.

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ανοίξουν και τα στόματα των πιλότων στην Ελλάδα, προκειμένου να μάθουμε τα κατορθώματα των αρμοδίων...

Τα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια «αφιλόξενα» κατ’ επιλογή των «αφεντικών» τους.

Μια επώνυμη καταγγελία που δείχνει πολύ καθαρά το πόσο μπάχαλο ήταν και εξακολουθούν να είναι τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας.

Από το Greek Helicopters Author: Sotiris Antonopoulos, Category: General

Δεκαετίες τώρα γράφω για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά αεροδρόμια. Κύρια υπεύθυνη για την κατάντια, που αγγπίζει τα όρια της δολιοφθοράς, η συντεχνία των “αερολιμενικών”. Διαβάστε το κείμενο του Σωτήρη Αντωνόπουλου και θα καταλάβατε…

Ως εκπαιδευτής της Αερολέσχης Μεσογείων, αποφάσισα να πετάξω μέχρι την Ρόδο, ώστε να δώσω την ευκαιρία σε μέλη και μαθητές μου, που ζούν και εργάζονται σ’ αυτό το υπέροχο νησί, να δούν τον τόπο τους από ψηλά ή και να επισκεφτούν προορισμούς που υπό άλλες συνθήκες (μη αεροπορικές), είναι από δύσκολο έως ανέφικτο να φτάσουν (βλέπε Κάσο, Καστελλόριζο, Λέρο, Σητεία, Αστυπάλαια…).

Η Οδύσεια ξεκίνησε από νωρίς. Από τα τρία αεροδρόμια της Ρόδου, το ένα (Κάλαθος), δεν υφίσταται πρακτικώς. Διότι ένας άλλος λαός, μη τριτοκοσμικός, μη τεχνοφοβικός ξεκίνησε να το κατασκευάζει, αλλά δεν ευτύχησε να το τελειώσει. Εννοείται ότι στην χώρα των νεοραγιάδων δεν ευδοκιμούν τέτοια “πράγματα”. Οι γραικύλοι δεν αρέσκονται σε προοδευτιλίκια! Μόνο τα τσιφτετέλια και τα σουβλάκια έχουν ενδιαφέρον γι’ αυτούς.

Το δεύτερο αεροδρόμιο, αυτό των Μαριτσών (Ιταλογενές και αυτό…), φάνταζε να είναι η καλύτερη ιδέα, διότι το τρίτο (Διεθνής Αερολιμένας, Διαγόρας) είναι αρκετά απασχολημένο με πτήσεις αερογραμμών και άρα -από νεοελληνικής σκοπιάς- αφιλόξενο.

Χωρίς καθυστέρηση εστάλει μέσω ΕΛΑΟ, στο ΓΕΑ/Α1, fax με αίτημα να μου επιτραπεί η προσγείωση σ’ αυτό το αεροδρόμιο. Η απάντηση του ΓΕΑ ήταν ότι τα Μαριτσά δεν ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία (όντως, το αεροδρόμιο αναφέρεται ως civilian  στο AIP) άρα δεν δύναται να εξεταστεί κάτι τέτοιο. Θεωρητικά θα έπρεπε να καταθέσω μόνο ένα σχέδιο πτήσης. Πρακτικά μου απαγορεύτηκε η προσγείωση, διότι δεν υπάρχει κλιμάκιο της Υ.Π.Α στα Μαριτσά ώστε να με εξυπηρετήσει…

Κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν ότι για να προσγειωθώ, δεν θέλω ούτε QNH,  ούτε άνεμο, ούτε πυροσβεστικό όχημα, ούτε σηματωρό, ούτε να τους βλέπω. Επιπλέον του προαναφερθέντος προβλήματος, η μονάδα φύλαξης του αεροδρομίου είναι της Πολεμικής Αεροπορίας. Έπρεπε λοιπόν να ενημερωθεί να εγκρίνει και να ελέγξει τα άτομα που θα έρχονταν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η Ρόδος έχει ένα, κι όχι τρία αεροδρόμια.

Λόγω NOTAM, έπρεπε να ενημερώσω τουλάχιστον 24 ώρες πριν ότι επιθυμώ να προσγειωθώ και να σταθμεύσω  στον Διαγόρα. 48 ώρες πριν την άφιξή μου τηλεφώνησα στα τηλέφωνα που αναγράφονταν στο MAIP. Δεν απήντησε ποτέ κανένας. Επειδή είχα το τηλέφωνο του approach (εξαιτίας της ιδιότητάς μου ως συγκυβερνήτης στο Super Puma που επιχειρεί από το νησί), κάλεσα εκεί (αλίμονο αν κι εκεί δεν απαντούσαν) και τους ζήτησα το νούμερο του αερολιμενικού. Έτσι έβγαλα άκρη. Εγώ… επειδή ξέρω… Αλήθεια αν ήμουν ξένος και δεν είχα το νούμερό τους? Μαντεύω ότι δεν θα πήγαινα ποτέ. Στο Ελλαδιστάν όλα μπορεί να λειτουργήσουν μόνο με διαπροσωπικές σχέσεις…

Εν πάση περιπτώσει, μίλησα με την αερολιμενικό, η οποία “στράβωσε” λίγο, αλλά -δεν έχω παράπονο- μου είπε ότι υπήρχε θέση στάθμευσης για μία εβδομάδα που ήθελα. Μου τόνισε ωστόσο ότι πρέπει να βρώ και handler. Ζήτησα και βρήκα τα τηλέφωνα από  Goldair, olympic και swissport. Η πρώτη εταιρία μου ζητούσε 89 ευρώ για να με εξυπηρετήσει. Μάλιστα αρνήθηκε να δεχτεί την κάτρα μέλους της AOPA! Το έχω μετανιώσει που δεν συγκράτησα την συνομιλία…Η Ολυμπιακή έχει προέλευση από το νεο-ελληνικό δημόσιο, άρα δεν το σήκωσε ποτέ. Τέλος, η swissport και πιο συγκεκριμένα ο κύριος Φαρμακίδης (ο οποίος τυγχάνει ο ίδιος ιδιώτης αεροπόρος της τοπικής αερολέσχης) με εξέπληξε ευχάριστα δεχόμενος να μας εξυπηρετήσει με τον πλέον οικονομικό τρόπο…Τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.

Την Τρίτη 27/7/10, μετέβην στο αεροδρόμιο για να πετάξω μία πτήση. Ήδη απ’ το βράδυ της Δευτέρας, έπαιρνα επανειλημμένως τηλέφωνα στην BP του αεροδρομίου. Μάταια όμως. Το καύσιμο με έβγαζε εύκολα μέχρι Κω. Μάλιστα αρκούσε και για να επιστρέψω. Προκειμένου να μην χάνω χρόνο συμπλήρωσα τα απαραίτητα έγγραφα. Απαιτείται ένα ελάχιστο 15 λεπτών για General declaration και ένα ελάχιστο άλλων 15 λεπτών για σχέδιο πτήσης, αφού παντού ήμουν στο “περίμενε”. Στο ενδιάμεσο πήρα τηλέφωνο στον πύργο της Κω. Το σήκωσε ένας φίλος ελεγκτής. Του εξήγησα ότι μετά την προσγείωσή μου θα πήγαινα στην πόλη, με το κάνιστρό μου χωρητικότητας 20 λίτρων, για να προμηθευτώ καύσιμο για το αεροπλάνο (είχα βρεί και βενζινάδικο που διέθεται 100αρα βενζίνη και μου είχαν κρατήσει μία ποσότητα). Υπολόγιζα όμως χωρίς τον νεοέλληνα, διότι μετά από επικοινωνία με τον αερολιμενικό της Κω, μου απαγόρεψαν να κάνω κάτι τέτοιο, αφού -λέει – δεν προβλέπεται από τον κανονισμό!!!

Σας παραπέμπω στον  Κανονισμό ανεφοδιασμού καυσίμου Ελαφρών και Υπερελαφρών αεροσκαφών δημοσιευμένο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Αρ. Φύλλου 1263 – 26 Ιουνίου 2009, για να πιστοποιήσετε ότι μου έλεγαν αρλούμπες. Δεν το έκανα θέμα (μην χαλάσω και τις σχέσεις μου μαζί τους…).

Σε “έρευνα” που έκανα στα γειτνιάζοντα αεροδρόμια, συνειδητοποίησα, ότι όλοι οι αρμόδιοι φορείς αγνοούσαν το ΦΕΚ που από πέρυσι επιτρέπει τον ανεφοδιασμό ελαφρών α/φων με μπετόνι (κάνιστρο) από τον κυβερνήτη τους. Κι εγώ τώρα, τι πρέπει να κάνω; Να περιμένω να βάλουν μυαλό? Να περιμένω να φτάσει το ΦΕΚ στους υπεύθυνους; Να το σηκώσει η BP; Να λυθεί η απεργία; Να σταματήσω να πετάω για να μην τους ενοχλώ και να είμαι και πιο “ασφαλής” στο έδαφος;

Πρέπει κάποιοι να θυμηθούν για ποιο λόγο βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται και τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στους χειριστές και δεν πρέπει να ξεχνούν ότι άγνοια τού νόμου δεν δικαιολογείτε σε δημόσιο υπάλληλο όταν μάλιστα κατέχει διευθυντική θέση.
Δεν είναι δυνατόν να κουβαλάει ο χειριστής μαζί του μια τσάντα με αποδεικτικά χαρτιά σε μια προσπάθεια να αποδείξει αποφάσεις του Ελληνικού Κράτους σε ανθρώπους που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν πρώτοι, αφού η δουλειά τους είναι να εκτελέσουν τις αποφάσεις αυτές και όχι να τις σχολιάσουν. Αντί να σκεφτούν, μας ειρωνεύονται με ύφος 100 καρδιναλίων.

Για συνέλθετε λίγο. Έχει δίκιο μάλλον ο ιδρυτής του GreekHelicopters.gr που λέει ότι “για να εκτελέσεις με ηρεμία μια πτήση στην Ελλάδα πρέπει να έχεις μαζί σου δικηγόρο”.