Έρχεται το τέλος του κρατισμού;

Οχι δεν τρελάθηκα. Δεν άρχισα ξαφνικά να βλέπω καλές νεράιδες που γυρνούν με το μαγικό τους ραβδάκι να διώξουν τα ζόμπι του κρατισμού. Ούτε και θεωρώ ότι ειδικά τώρα, είναι οι συνθήκες πρόσφορες για να απαλλαγεί η χώρα από το βραχνά που την κρατάει δεμένη για 200 χρόνια.

Εκείνο όμως που διακρίνω είναι ότι τα περιθώρια είναι πλέον, ασφυκτικά. Και ότι η περίοδος της κρίσης συνεχίζει να βγάζει στην επιφάνεια τα τεράστια προβλήματα του συγκεντρωτισμού. Βρισκόμαστε ήδη, στον πέμπτο χρόνο της «κηδεμονίας» και δεν υπάρχουν πια οι παλιές διέξοδοι. Είναι φανερό ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει πολλούς τρόπους να κρύψει κάτω από το χαλί τίποτα και σιγά σιγά, δίνεται σε πολλούς, η δυνατότητα να διώξουν τις φαντασιώσεις τους.

Εκείνο όμως, που μπορεί να δρομολογήσει ραγδαίες εξελίξεις προς την στοχοποίηση του κρατισμού, είναι η αποκάλυψη του δια μέσου του ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά, παρουσιάζεται καταπληκτική ευκαιρία να γίνει απολύτως σαφές σε όλους, πως λειτουργούσαν οι εγκληματικές ομάδες του δημοσίου μέχρι τώρα και δεν το παίρναμε χαμπάρι. Γιατί οι «ερασιτέχνες» του σοσιαλισμού δεν ξέρουν να κρύβονται όπως οι παλιοί σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Μια άλλη διάσταση είναι ότι οι πιστωτές αντιστέκονται πλέον και αντιμετωπίζουν το ζήτημα πιο ουσιαστικά από τις άλλες φορές. Κι εκτός απ΄ αυτό, έχουν ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας με την ελληνική κοινή γνώμη, αφού επιτέλους, έπαψαν να κάνουν τα στραβά μάτια στη διγλωσσία.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία σε ένα έντονο προβληματισμό για τη λειτουργία του κράτους και την καπηλεία των δομών του εις βάρος των περισσότερων τάξεων. Όχι μόνο των ιδιωτών αλλά και των δημοσίων υπαλλήλων. Θα καταλάβουν όλοι κάποια στιγμή, ότι οι μειοψηφίες που λυμαίνονται το δημόσιο ούτε λαός είναι ούτε και μπορούν να τους εξασφαλίσουν παράπλευρα οφέλη, όπως έκαναν πριν.

Θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι όλες οι κυβερνήσεις που χρησιμοποίησαν τον κρατισμό για να ελέγξουν το κράτος, είχαν την πολυτέλεια του δανεισμού και των εσωτερικών υποτιμήσεων. Μπορούσαν δηλαδή, να εμπορεύονται την ελπίδα του πλήθους είτε διανέμοντας τα πακέτα που εξασφάλιζαν χάρη στην πιστοληπτική ικανότητα της χώρας είτε υποτιμώντας το νόμισμα και αυξάνοντας τις πλασματικές παροχές.

Τώρα όμως, αυτό δεν μπορεί να συμβεί, δεδομένης της ασφυκτικής επιστασίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, όταν μάλιστα η οικονομία επιβιώνει με χρηματοδοτικά πακέτα. Με λίγα λόγια, όσο κι αν προσπαθεί ο Κατρούγκαλος να διορίσει τους πελάτες του, όσο κι αν τα συνδικάτα παλεύουν για τα προνόμια και όσο και αν το λεφούσι των υπουργών σπεύδει να υπογράφει μυστικές συμβάσεις, τα περιθώρια είναι ελάχιστα.

Επιμένω λοιπόν, πως, μολονότι αυτή τη στιγμή όλα φαίνονται μαύρα και άραχνα, η προκλητική και ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει στη μεγάλη αποκάλυψη. Και όσο πιο πολύ θα προσπαθούν να ξεπεράσουν τα όρια – γιατί αυτό κάνουν- τόσο περισσότερο θα ενοχοποιούνται στη συνείδηση του κόσμου. Γιατί οι προηγούμενοι είχαν τα ταμεία γεμάτα με δανεικά και μοίραζαν δώρα, χωρίς «δίκη» και «αιδώ». Ενώ οι ανεξέλεγκτοι Συριζαίοι έπεσαν στην περίπτωση της «πρώτης φοράς αριστερά» χωρίς μία στην τσέπη. Αληθινή και γενναιόδωρη «πρώτη φορά αριστερά» ήταν το ΠΑΣΟΚ το ΄81 που στέγνωσε τη χώρα και αποθέωσε τον κρατισμό. Όχι οι καρικατούρες του Βελουχιώτη που απλά βγήκαν στο κλαρί άφραγκοι και γελάει ο κόσμος μαζί τους…

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός αλλά έχω την αίσθηση ότι το πλήρωμα του χρόνου θα μας φέρει γρήγορα, μπροστά σε εξελίξεις. Ίσως η περίοδος των τεράτων που μεσολαβεί αποβεί άκρως επιζήμια για πολλούς. Για όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους που, μέσα στην τραγικότητα τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε για να τους προστατεύσει αλλά για να τους διαλύσει την ασφάλεια, εκθέτοντας τους ανεπανόρθωτα.

Και στις κοινωνίες και στους ανθρώπους, όλα είναι θέμα ωριμότητας. Κάποτε φτάνει η στιγμή που η Νέμεσις καραδοκεί για να τιμωρήσει την Ύβρη.

Capital