Φίλε αγρότη το ξέρω έμαθες αλλιώς αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

 Οελληνικός εξαιρετισμός είναι ένα πρωτεύον πολιτικό επιχείρημα που καθόρισε την στάση πολλών κομμάτων και αρθρογράφων όλη την προηγούμενη ταραγμένη περίοδο. Σήμερα φαίνεται να υποχωρεί. Ωστόσο δεν παύει να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα ομάδων που θίγονται από την εφαρμογή των συμφωνημένων με τους εταίρους δανειστές. 

Μια τέτοια κοινωνική ομάδα είναι και οι αγρότες. Χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος όχι βέβαια για την παραγωγική τους αξία αλλά τη ψηφοθηρική. Καθότι το σύστημα δεν εφάρμοσε ποτέ πολιτικές ώστε να αποτελέσουν πηγή πλούτου ολόκληρης της χώρας. Αντιθέτως φρόντιζε πάντοτε να τους εξυπηρετεί με εξαιρέσεις για να λεηλατεί τις ψήφους τους. Αλλά και οι ίδιοι παρ όλες τις προνομιακές συνθήκες δεν φρόντισαν να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν. Όταν γίνονταν απόπειρες εξορθολογισμού της «αγροτικής πολιτικής» ο νόμος του τρακτέρ ανέστειλε κάθε πρωτοβουλία. Και η ζωή συνεχίζονταν μέχρι να έρθει το 3ο μνημόνιο.

Η Ελλάδα σήμερα στενάζει από τους φόρους. Φόροι που επιβάλλονται για να συντηρηθεί το κράτος. Το κοινωνικό αλλά και το αντικοινωνικό. Για να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς οι υπηρεσίες του (Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό, κλπ) αλλά και να διασωθούν προνόμια ομάδων  συμφερόντων που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την πολιτική εξουσία. Οι πρόσφατες εκλογές ανέθεσαν το τιμόνι της χώρας και μάλιστα δυο φορές, σε ένα κόμμα με ιδεολογία αφόρητου και σπάταλου κρατισμού, σημαιοφόρο του ελληνικού εξαιρετισμού. Ο αγροτικός κόσμος είπε «παρών» στην ανάδειξή του ελπίζοντας ότι δεν θα ξεχάσει τις υποσχέσεις διατήρησης και των  δικών του προνομίων. Δυστυχώς εξαπατήθηκε αλλά δεν είναι και ο μόνος. Τα λεφτά είναι λίγα, οι υποχρεώσεις πολλές και οι αγρότες πρέπει να πληρώσουν και αυτοί. Άλλοι από το έχει τους, άλλοι από το υστέρημά τους. Όπως ολόκληρη η κοινωνία.

Είτε εργάζεσαι στη φάμπρικα, είτε στο δρόμο, είτε στο χωράφι  πρέπει να φορολογείσαι με τον ίδιο συντελεστή και να καταβάλεις τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές. Η ισονομία είναι η βασικότερη αρχή μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Δεν μπορείς να ζητάς ποσοστό φορολόγησης 13% όταν οι άλλοι εργαζόμενοι φορολογούνται με 42%, ούτε χαμηλότερο ΦΠΑ, ούτε κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του τέλους επιτηδεύματος, ούτε αφορολόγητο πετρέλαιο. Ούτε να απαιτείς να πληρώνουν οι άλλοι μέσω των έμμεσων φόρων τη δική σου σύνταξη. Ούτε βέβαια να ζητάς κούρεμα των δανείων σου και ειδικές ρυθμίσεις που δεν απολαμβάνουν άλλοι επιχειρηματίες ή επιτηδευματίες.

Γιατί ως αγρότης δεν είσαι κάτι το εξαιρετικό, είσαι ένας επιχειρηματίας και μάλιστα επιδοτούμενος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χιλιάδες άλλοι συμπολίτες σου είδαν τις περιουσίες και τα μαγαζιά τους να καταστρέφονται και μάλιστα χωρίς καμιά κρατική βοήθεια. Εθνικές οδούς δεν έκλεισαν. Μπορείς να συνεταιριστείς, να αλλάξεις τις καλλιέργειές σου, να βρεις νέες αγορές, να κάνεις οικονομίες κλίμακας, να βελτιώσεις τα προϊόντα σου, να αναζητήσεις τέλος πάντων το δικό σου τρόπο επιβίωσης, όπως κάνει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας. Η κοινωνία είναι στα πολύ δύσκολα και δεν μπορεί πλέον να σε προστατεύει, βρέξει χιονίσει. Το ξέρω έμαθες αλλιώς αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Είναι σημαντικό ότι μέχρι στιγμής δεν είδαμε πολιτικούς να βγάζουν δεκάρικους από το μαρσπιέ τρακτέρ. Φαίνεται ότι το κάζο του ΣΥΡΙΖΑ τους έχει συνετίσει. Καλόν είναι όποια κόμματα υποστηρίζουν το δίκαιο των αγροτικών αιτημάτων να γίνουν  πολύ - πολύ συγκεκριμένα. Και πάντοτε σε σχέση με τη συνολική εικόνα της χώρας. Αν υπάρχουν αδικίες στο φορολογικό και το Ασφαλιστικό και σίγουρα υπάρχουν, αυτές αφορούν όλους τους εργαζόμενους και είναι απότοκο της 6μηνης απίθανης «διαπραγμάτευσης» που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, αλλά και της πολιτικής της κυβέρνησης.  Το κλείσιμο των δρόμων και η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας είναι παράλογη, βάρβαρη  και εξουσιαστική λογική και έχει όλη την κοινωνία απέναντι. Αντιθέτως, τροφοδοτεί τους μύθους περί τεμπέληδων, φοροφυγάδων και αποκλειστικά επιδοτούμενων που φυσικά δεν αφορούν το σύνολο. Πολλοί εργάζονται σκληρά υπό δύσκολες συνθήκες και πρέπει να στηριχτούν.

Του Λεωνίδα Καστανά

μη μαδάς την μαργαρίτα (http://mhmadas.blogspot.gr)