Αντικρατισμός Α.Ε.

Την τελευταία δεκαετία, την δεκαετία κατά την οποία άρχισε να εμφανίζει ρωγμές το σύστημα του καλπάζοντος δανεισμού κρατών και ιδιωτών, έπρεπε να δημουργηθεί ένας μύθος για να δικαιολογηθεί η κρίση του ίδιου του συστήματος. Και βρέθηκε.

Είναι αυτός που περιγράφει οποιαδήποτε άλλη άποψη απ’ αυτήν των νεοφιλελεύθερων ως ακραιφνή κρατισμό. Ακόμα και ήπιες σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, ακόμα και την κεϋνσιανή θεωρία παρουσιάζονται περίπου ως σκληροπηρυνικές επικίνδυνες απόψεις κρατιστών.

Είναι δεδομένο και προφανές ότι το Ελληνικό κράτος ήταν (και παραμένει) δυσλειτουργικό, με παγιωμένη μια γραφειοκρατία που φλερτάρει μονίμως με την παράνοια και τον σουρεαλισμό, ένα κράτος που ξοδεύει πολλά, σε σχέση μ’ αυτά που παρέχει στους πολίτες του. Ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το πελατειακό κράτος που χτίστηκε από το ίδιο το κατεστημένο, ώστε να γίνεται το «νταλαβέρι», να είναι δηλαδή ενεργή η διαφθορά, η συναλλαγή μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Σήμερα, που η χώρα βρίσκεται εδώ και χρόνια στο σπιράλ της ύφεσης, η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων πρακτικών δεν αποδίδεται σ’ αυτές, αλλά στον «κρατισμό». Τον οποίο περιέργως πώς καταγγέλουν πολιτικοί όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης και οι λιβανιστές του, το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο που κυβέρνησε και έχτισε αυτό το κράτος.

Είναι τραγικό και αστείο ταυτόχρονα ότι αυτός ο εμμονικός αντικρατισμός εκφράζεται εν μέρει από το μέγα «έργο» του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Δημόσια Διοίκηση πού απέλυσε καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες και δημοτικούς αστυνομικούς., ενέργειες που τις διαφημίζει μάλιστα ως δείγμα πολιτικού σθένους.

Η αντιπαλότητα με το κράτος είναι φυσικά επιλεκτική. Όταν μέσω αυτού χρηματοδοτούνται ιδιωτικά συμφέροντα, τότε η σιγή των αντικρατιστών είναι εκκωφαντική.

Το κράτος όταν χρηματοδοτεί με πακτωλούς χρημάτων τις Τράπεζες, όταν επιδοτεί δηλαδή ιδιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς καν να αναλαμβάνει το ίδιο τη διοίκηση τους, δεν είναι κρατισμός. Είναι «διάσωση».

Όταν το κράτος χρηματοδοτεί ιδιώτες, όπως η «Ελληνικός Χρυσός», και όταν καταδικάζεται γι αυτό το λόγο από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και μάλιστα προσφεύγει κατά του εαυτού του, δεν είναι κρατισμός. Είναι «ανάπτυξη».

Όταν το κράτος χρηματοδοτεί την κατασκευσή δρόμων που δεν ολοκληρώνονται ποτέ και συνεχίζει να εισφέρει στα ταμεία των εργολάβων, που με ληστρικές συμβάσεις γδέρνουν τους διερχόμενους οδηγούς με υψηλά διόδια, δεν είναι κρατισμός. Είναι «δημιουργία υποδομών».

Κρατισμός είναι η δουλειά της καθαρίστριας ή του σχολικού φύλακα.
Κρατισμός είναι η ανησυχία των πολιτών για το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, με αστεία τιμήματα. Κρατισμός είναι το κοινωνικό κράτος, το οποίο ταυτίζεται σκοπίμως με το άρρωστο πελατειακό κράτος, που δημιούργησαν αυτοί που σήμερα το καταγγέλλουν.

Ο «κακός δράκος του κρατισμού» είναι το βολικό παραμύθι του κατεστημένου για να επιβάλλει λύσεις (και πωλήσεις), που υπό άλλες συνθήκες και χωρίς αυτόν τον μύθο θα φαίνονταν εξωφρενικές.

Η καταγγελία του κρατισμού βασίστηκε εν πολλοίς σε ένα μύθευμα.
Το μύθευμα της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, που δεν έχει σκοπό να ανοίξει κανενός είδους ιδεολογική συζήτηση, αλλά σκοπεύει να λειτουργήσει ως πλυντήριο για τους  κυβερνώντες των τελευταίων 40 χρόνων, με την εξωφρενική λογική ότι «καλά δεν κυβέρνησε η Αριστερά, αλλά ηγεμόνευε ιδεολογικά, άρα ήταν σαν να κυβερνούσε».

Προφανώς η καταγγελία του κράτους δεν είναι ανάλογη μ’ αυτή των αντεξουσιαστών ή έστω κάποιων αναρχοφιλελεύθερων, υποστηρικτών του Ρόθμπαρντ. Είναι η οπτική που μετατοπίζει το βάρος της ευθύνης του κράτους από την κοινωνία στους ιδιώτες. Το κράτος που δεν υπηρετεί την κοινωνία, αλλά το ιδιωτικό συμφέρον, μέσω της οποίας στήριξης οι νεοφιλελεύθεροι εύχονται να ωφεληθεί και η κοινωνία. Είναι άλλωστε γνωστή μίας από τις πιο κυνικές φράσεις στην Ιστορία της ανθρωπότητας, της πνευματικής της μητέρας των νεοφιλελεύθερων, Μάργκαρετ Θάτσερ:  «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οικογένεια».

Η επιχείρηση «Αντικρατισμός Α.Ε.» θα συνεχίσει να ακολουθεί επιθετική πολιτική και θα αναζητήσει οπαδούς και συμμάχους. Και ενδεχομένως θα τους βρει, αφού το δυσλειτουργικό ελληνικό κράτος βοηθά σ’ αυτήν την επιχείρηση. Αλλά είναι μια «επιχείρηση» τα κέρδη της οποίας τα μοιράζονται λίγοι. Και όταν οι πολλοί το καταλάβουν αυτό είναι πολύ αργά και για τους ίδιους και για τη χώρα τους.

του Δημήτρη Σούλτα

thepressproject.gr