Είχε μεγάλη απήχηση η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη
Βαρουφάκη ότι «ανάπτυξη δεν σημαίνει Πόρσε καγιέν στους στενούς δρόμους της
Ελλάδας». Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς με τη φράση ότι «ανάπτυξη υπήρχε όταν ο Έλληνας
χρησιμοποιούσε τις αποταμιεύσεις του για να σπουδάσουν τα παιδιά του».
Κι ακόμη πιο δύσκολα θα αντέκρουε την ανάγκη για «λιτό βίο». Πόσο μάλλον όταν απευθύνεται και σε ένα μέρος των ψηφοφόρων και του ΣΥΡΙΖΑ, αγανακτισμένων επειδή δεν μπορούσαν να συντηρήσουν ή δεν ήθελαν να μην μπορούν να συντηρήσουν τα καγιέν τους. Ένα ποσοστό ψηφοφόρων που προώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, επειδή ακριβώς έχασε ή δεν ήθελε να χάσει τα προνόμια της πλαστής ευημερίας.
Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή, που υπήρξε αγωγός της χρεοκοπίας της χώρας και τώρα «ανταλλάσσει» την ψήφο του ελπίζοντας στη διαιώνισή του. Πλατιές μάζες που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, από το ’80 και μετά, «λάδωσαν το άντερό τους», μέθυσαν με τη συναίσθηση του κυρίαρχου καταναλωτή.
Από πουθενά δεν έπαιρναν το μήνυμα ότι «ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας» (Π. Κονδύλης «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας»).
Και δυστυχώς, παρά τις δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, ούτε τα πρώτα μηνύματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στέλνουν αυτό το μήνυμα. Γιατί «λιτότητα» και «στέρηση» δεν σημαίνει προτιμώ τη μεγάλου κυβισμού μηχανή μου από το υπουργικό αυτοκίνητο. Ούτε όμως και επαναπροσλαμβάνω στο Δημόσιο ακρίτως, σκίζω, αγνοώ, καταργώ ό,τι έχει προηγηθεί, καλό-κακό, ως μολυσμένο από μνημονιακό ιό, καταφεύγω σε παροχές και υποσχέσεις, σε μια χώρα ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένη.
Η αλαζονεία, όπως και ο λαϊκισμός, έχει πολλές όψεις. Οσο άτεγκτη είναι η ανάγκη για «ρεαλιστικές λύσεις και όχι ρητορεία» (Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου στην «Κ»), άλλο τόσο άτεγκτη είναι και η οικονομική αλήθεια. Η απώθηση και των δύο το μόνο που επιταχύνει είναι το «ατύχημα».
Κι ακόμη πιο δύσκολα θα αντέκρουε την ανάγκη για «λιτό βίο». Πόσο μάλλον όταν απευθύνεται και σε ένα μέρος των ψηφοφόρων και του ΣΥΡΙΖΑ, αγανακτισμένων επειδή δεν μπορούσαν να συντηρήσουν ή δεν ήθελαν να μην μπορούν να συντηρήσουν τα καγιέν τους. Ένα ποσοστό ψηφοφόρων που προώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, επειδή ακριβώς έχασε ή δεν ήθελε να χάσει τα προνόμια της πλαστής ευημερίας.
Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή, που υπήρξε αγωγός της χρεοκοπίας της χώρας και τώρα «ανταλλάσσει» την ψήφο του ελπίζοντας στη διαιώνισή του. Πλατιές μάζες που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, από το ’80 και μετά, «λάδωσαν το άντερό τους», μέθυσαν με τη συναίσθηση του κυρίαρχου καταναλωτή.
Από πουθενά δεν έπαιρναν το μήνυμα ότι «ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας» (Π. Κονδύλης «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας»).
Και δυστυχώς, παρά τις δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, ούτε τα πρώτα μηνύματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στέλνουν αυτό το μήνυμα. Γιατί «λιτότητα» και «στέρηση» δεν σημαίνει προτιμώ τη μεγάλου κυβισμού μηχανή μου από το υπουργικό αυτοκίνητο. Ούτε όμως και επαναπροσλαμβάνω στο Δημόσιο ακρίτως, σκίζω, αγνοώ, καταργώ ό,τι έχει προηγηθεί, καλό-κακό, ως μολυσμένο από μνημονιακό ιό, καταφεύγω σε παροχές και υποσχέσεις, σε μια χώρα ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένη.
Η αλαζονεία, όπως και ο λαϊκισμός, έχει πολλές όψεις. Οσο άτεγκτη είναι η ανάγκη για «ρεαλιστικές λύσεις και όχι ρητορεία» (Μάρτιν Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου στην «Κ»), άλλο τόσο άτεγκτη είναι και η οικονομική αλήθεια. Η απώθηση και των δύο το μόνο που επιταχύνει είναι το «ατύχημα».
ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου