ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΛΙΜΑΝΙ Ή ΘΑ ΠΡΟΣΑΡΑΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ;

Ενα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί – με το χρόνο από – την ίδια τη ζωή, είναι αν οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ή καταψήφισαν το δικομματικό σχήμα της συγκυβέρνησης.
Γιατί οι εκλογές του 2015, έχουν πολλές ομοιότητες, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, με εκείνες των εκλογών του 2009. Και τότε μια κυβέρνηση σερνόταν μοιραία και ανήμπορη μετά τις ευρωεκλογές, περιμένοντας να παραδώσει στην επόμενη, με την κουτοπονηριά ότι της παρέδιδε, όπως και έγινε τελικά, την απασφαλισμένη βόμβα της οικονομίας να εκραγεί στα χέρια της.

Τότε η βόμβα πράγματι βρήκε το στόχο της καταστρέφοντας και τη νέα απροετοίμαστη κυβέρνηση, συμπαρασύροντας σε ερείπια και τη χώρα και την κοινωνία, ωστόσο η ταχύτητα των γεγονότων που ακολούθησαν, δεν έχει ακόμα απελευθερώσει τον νηφάλιο ιστορικό να καταλογίσει τις αναλογούσες ευθύνες. Στην προκειμένη αναμέτρηση πάντως παρά το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είχε παραδώσει τα όπλα του success story και των επιτυχιών του μνημονίου, – διαγκωνιζόμενη τον ΣΥΡΙΖΑ σε αντιευρωπαϊκές κορώνες και χαιρέκακα περιμένοντας μια ελεγχόμενη ήττα, προσδοκώντας μια “αριστερή παρένθεση”- οι ηγεσίες της ήλπιζαν σε σύντομη ολική επαναφορά.

Τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα του τρέχοντος προγράμματος, η εκκρεμούσα δόση των επτά και πλέον δις ευρώ, αλλά και η σκληρή αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους ηγέτες της Ευρώπης δημιουργούσαν ένα ιδιαιτέρως τοξικό μείγμα, πολιτικό και οικονομικό, ικανό να εξοντώσει ικανότατες και εμπειρότατες πολιτικές ηγεσίες.

Εκείνο όμως το σημείο που δεν υπολόγισαν σωστά οι δύο συγκυβερνώντες πολιτικοί σύμμαχοι, ήταν το γεγονός ότι δεν κατάλαβαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν, πως μπορεί οι πολιτικοί συσχετισμοί στην γηραιά ήπειρο να μην άλλαξαν, ωστόσο στις κοινωνίες μέσα κυοφορείται κάτι βαθύτερο, κάτι νέο που αναζητάει τις ρίζες του κακού και στήνει ευήκοο ους σε εκείνους που πειστικά υπόσχονται να τις ακρωτηριάσουν.

Ακόμη και οργανισμοί, ναοί του καπιταλισμού όπως το ΔΝΤ, ή οίκοι αξιολόγησης και επενδυτικοί όμιλοι, αλλά και κορυφαίοι φιλελεύθεροι πολιτικοί, μιλούν για την διεφθαρμένη πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, που έχει την κύρια ευθύνη για το κατάντημα της χώρας και όχι μόνο δεν πλήρωσε αυτό που της αναλογούσε, αλλά συσσώρευσε μέσω φοροδιαφυγής ή πολιτικής ασυλίας, ακόμη περισσότερα κέρδη μέσα στην κρίση. Την ώρα μάλιστα που οι ασθενέστερες τάξεις λιμοκτονούν και η άλλοτε ακμαία μεσαία σχεδόν εξαϋλώθηκε. Προφανώς και οι έλληνες πολίτες και οι ευρωπαίοι, καταλάβαιναν γιατί οι λίστες φοροφυγάδων έμεναν στα συρτάρια και γιατί τα κρατικά έσοδα απείχαν από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, παρά τις ρητορικές μεγαλοστομίες περί σύλληψης-πάντα ανώνυμων- μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, και άλλων μεγαλοεισοδηματιών, πάντα πριν κάποιας φοροεπιδρομής του κράτους κατά πάντα των αδυνάτων.

Το κλίμα λοιπόν είχε βαρύνει για τους απερχόμενους και η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε σαν ώριμη εξέλιξη περισσότερο για να τιμωρηθεί το παλιό, έστω κι αν το καινούργιο δεν προμήνυε τίποτα περισσότερο από την νεανική φρεσκάδα και ορμή του αρχηγού του.

Φυσικά το εκρηκτικό μείγμα που η συγκυβέρνηση προόριζε για τον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς εξερράγη στα δικά της χέρια γιατί παρά τη Βαβέλ των νέων υπουργών και την εμφανή λαχτάρα αυτοπροβολής κάποιων απ’ αυτούς, το διεθνές κλίμα είναι σαφώς και παρά τις γερμανικές ενστάσεις, προς την κατεύθυνση να στηριχτεί η νέα ελληνική κυβέρνηση.

Αν λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του ακολουθήσουν το δρόμο της σοβαρότητας, εκείνον που ο νέος πρωθυπουργός χάραξε με σαφήνεια στη γνωστή δήλωσή του στο Bloomberg και οι ευρωπαίοι ηγέτες ακούσουν όχι μόνο τις προτροπές του Ομπάμα, αλλά και τις κοινωνίες τους και αλλάξουν ρότα από την τιμωρητική πολιτική σε πολιτική ανάπτυξης, οι ευκαιρίες για τη νέα κυβέρνηση να εδραιώσει την παρουσία της θα είναι πολλές. 

Κυρίως όμως θα μακροημερεύσει σίγουρα αν όπως έχει δεσμευτεί προωθήσει αναγκαίες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και επιβάλλει κανόνες διαφανείς στη διαπλοκή που είναι παράγοντας γενεσιουργός της διαφθοράς στη χώρα.
new-deal.gr