Το ξεπούλημα των αεροδρομίων δε δίνει λύση.

Μέσα στη γενική στασιμότητα που ζούμε, και στον ορυμαγδό των μέτρων που ανακοινώνονται και επιβάλλονται βιαστικά και χωρίς μελέτη, οι πιέσεις που ακούνται στη χώρα μας από τους ξένους δανειστές, αλλά και από διάφορες ντόπιες φωνές της ιδιοτέλειας (πράκτορες του χάους),...

αφορούν στην επιτακτική ανάγκη για άμεσες μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων και αποκρατικοποιήσεις κερδοφόρων τομέων του κράτους.

Ένας τομέας που πολλοί θεωρούν φιλέτο και τον ορέγονται, είναι και αυτός των αεροδρομίων.

 Είναι ένας τομέας με εξασφαλισμένα σημαντικά έσοδα και με μηδαμινές ελεγχόμενες λειτουργικές δαπάνες, δεδομένα τα οποία κάποιοι αρμόδιοι δεν επιτρέπουν να φανούν και με τις πολιτικές τους αποφάσεις μας εκτρέπουν σε μια εικονική πραγματικότητα, η οποία αναδεικνύει ως τη μόνη αναγκαία λύση το ξεπούλημα, με τη μέθοδο της παραχώρησης.

Καλά θα ήταν λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, προκειμένου να δώσουμε μια αντικειμενική αναφορά επί του θέματος.

Η Ελλάδα διαθέτει 40 περίπου αεροδρόμια, ένας αριθμός που είναι από τους μεγαλύτερους αναλογικά στον κόσμο, και που οφείλεται κυρίως στη γεωγραφική ιδιαιτερότητα της χώρας (νησιά κλπ), αλλά και στην υποκειμενική πολιτική που εφαρμόστηκε από πολλούς υπουργούς μεταφορών που διετέλεσαν μέχρι σήμερα και οι οποίοι ήθελαν – επεδίωκαν αεροδρόμιο στον τόπο τους ή στην ευρύτερη περιοχή της εκλογικής τους περιφέρειας.

Όλα τα αεροδρόμια, πλην αυτού της Αθήνας, είναι κρατικά, και υπάγονται στο υπουργείο Μεταφορών, το οποίο τα διοικεί και τα λειτουργεί μέσω της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).

Το παραχωρημένο πλέον ιδιωτικό αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, σίγουρα αποτελεί κόσμημα, και πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που περηφανεύονται για αυτό.

Η ιστορία του όμως είναι αμαρτωλή, και συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του κράτους μας από συστάσεώς του, που δεν είναι του παρόντος για να αναλυθεί.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Η Ελλάδα ζει βασικά (εκτός από τον δανεισμό) από τον τουρισμό και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τους λεγόμενους από παλιά άδηλους πόρους. Ο τρίτος, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα, εξαφανίστηκε, αλλά όπως πάνε τα πράγματα, σύντομα θα επανέλθει.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η χώρα έχει επιλέξει από παλιά, τον αναχρονιστικό πλέον θεσμό των κρατικών αεροδρομίων, όπου η ρυθμιστική αρχή που τα κατασκευάζει, τα ελέγχει και τα λειτουργεί, είναι συγχρόνως ο ελέγχων αλλά και ο ελεγχόμενος . Δηλαδή η ίδια ΥΠΑ, μια δημόσια υπηρεσία με αρτηριοσκληρωτικούς γραφειοκρατικούς θεσμούς, και αρχαίες , στρατιωτικές δομές, που όπως κάθε τι δημόσιο στη χώρα μας υπολειτουργεί και μαραζώνει.
 Έτσι, το όλο σύστημα των κρατικών αεροδρομίων, δεν δείχνει να «περπατάει», ή μάλλον πιο σωστά, κάποιοι επιλέγουν συνειδητά και σύμφωνα με τις υποδείξεις, να υπολειτουργεί.

Ως υπηρεσία διαθέτει όμως ένα ιδιαίτερα καταρτισμένο προσωπικό, με δυσανάλογα μεγάλη αναλογία πτυχιούχων, το οποίο αν και περιορισμένο από τις δημοσιοϋπαλληλικές πρακτικές και νοοτροπίες, καταφέρνει να λειτουργεί αξιοπρεπώς τα αεροδρόμια της χώρας.

Ναι αλλά, το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος λάμπει, θα πουν μερικοί.

Ποιοι θα μπορούσαν να το ισχυριστούν;

Αυτοί που αγνοούν κάποια βασικά ζητήματα και παραμέτρους, όπως είναι ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, όντας ιδιωτικό με αυξητικές τάσεις του αριθμού των μετοχών, λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με μοναδικό σκοπό το κέρδος, το οποίο μάλιστα είναι  εξασφαλισμένο με εγγυήσεις και ρήτρες του Ελληνικού δημοσίου. Στην ουσία παίζει χωρίς αντίπαλο, και η όποια χασούρα του, καλύπτεται από τους φορολογούμενους, χάρη στις ρήτρες που περιέχονται στη σύμβαση.

Για παράδειγμα, ένα αεροσκάφος που χρησιμοποιεί ένα ελληνικό αερολιμένα, πληρώνει κάποια τέλη χρήσης, στάθμευσης, κλπ.

Σε όλα τα κρατικά μας αεροδρόμια, αυτά τα τέλη είναι αστεία ως ποσά, και επιπλέον έχουν να αυξηθούν εδώ και 20 περίπου χρόνια. Μάλιστα κατά καιρούς, καταργούνται κιόλας για κάποιο χρονικό διάστημα, όπως εξάλλου έγινε πρόσφατα πριν τις εκλογές του Μαΐου. Αυτό γίνεται για να είναι η χώρα μας ελκυστική όσον αφορά στην προσέλευση αεροπορικών εταιριών και τουριστών. Εκ του αποτελέσματος αυτή η ρύθμιση, αυτή η χασούρα δεν έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα σε ότι αφορά το όφελος των διακινούμενων επιβατών.

Στο αεροδρόμιο όμως της Αθήνας, όπου τίποτα δεν είναι δωρεάν, τα αντίστοιχα αυτά τέλη είναι δεκαπλάσια, πολλές φορές και εικοσαπλάσια.

Μια άλλη πηγή εσόδων για ένα αεροδρόμιο είναι η χρήση και η εκμετάλλευση γης και χώρων.

Στα κρατικά αεροδρόμια, οι διαδικασίες ενοικίασης, και εκμετάλλευσης χώρων (μαγαζιών, κλπ) είναι χρονοβόρες, απαιτούν χίλιες δυο διαδικασίες, διαγωνισμούς, ενστάσεις, προσφυγές, και ως εκ τούτου δύσκολα ξεπερνιούνται. Τα δε ενοίκια, για όσους τελικά καταφέρουν να αποκτήσουν γραφείο ή μαγαζί σε αυτά, είναι πάμφθηνα. Το κράτος βλέπετε, δεν ενδιαφέρεται ούτε καν για τα έσοδα, πόσο μάλλον για κέρδη, οπότε δεν υπάρχει και κίνητρο προσέλκυσης επενδυτών, επιχειρήσεων, κλπ. Το μόνο που υπάρχει είναι μια ατέλειωτη γραφειοκρατία, η οποία εν τέλει λειτουργεί στοχευμένα όχι στην προσέκλυση, αλλά στην νέου τύπου επενδυτική διαδικασία, δια της παραχώρησης .

Από την άλλη, στο Ελ Βενιζέλος, δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, αφού όποιος πληρώσει τα πιο πολλά παίρνει ότι χώρο θέλει, και για αυτό το λόγο το αεροδρόμιο έχει περικυκλωθεί από εμπορικά κέντρα, βενζινάδικα, διαθέτει φαρμακεία, μπαρ, ξενοδοχείο, παρκινγκ, κλπ.

Από τα πολύ συνοπτικά παραπάνω στοιχεία, συνάγεται το εύκολο συμπέρασμα ότι τα ιδιωτικά αεροδρόμια, άσχετα αν αποσκοπούν στο κέρδος και μόνο, είναι πολύ πιο ευέλικτα και άρα πιο λειτουργικά. Και σαφώς και πιο όμορφα.

Άρα γιατί να μην ιδιωτικοποιήσουμε και τα υπόλοιπα;

Σαν συλλογισμός είναι σωστός. Έλα όμως, που όλες οι βασικές υποδομές του Ελ. Βενιζέλος είναι κρατικές και δημόσιες. Η ΥΠΑ συνεχίζει να αποτελεί την αεροπορική αρχή, να έχει τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας, τα ηλεκτρονικά ραντάρ και ραδιοβοηθήματα, κλπ. Το κράτος συνεχίζει να παρέχει υπηρεσίες για την πυρασφάλεια, και την αστυνομική ασφάλεια, τους ελέγχους, κλπ. Δηλαδή, το κράτος (εμείς) συνεχίζει να πληρώνει για όλα αυτά τα βασικά, που συνιστούν τις αεροπορικές υπηρεσίες. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, για όλα τα παραπάνω το κράτος πληρώνει και μάλιστα σημαντικά ποσά στο αεροδρόμιο που για λογαριασμό του προσφέρει τις παραπάνω ενδεικτικές υπηρεσίες.

Μία ενδεικτική δαπάνη τριμήνου ( Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο 2011), από τις πολλές δαπάνες που κατέβαλε η ΥΠΑ στο ιδιωτικό αεροδρόμιο Αθηνών Ελευθέριος Βενιζέλος, για την πληρωμή τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και πληροφορικής, ποσού 61.011,66 €, αναφέρεται στο παρακάτω έγγραφο-απόφαση.

61000 Kostos Thl Hcaa-Aia 

Σε ποιό κρατικό περιφερειακό αεροδρόμιο εισπράττεται έσοδο από τέτοιου είδους παροχές, τις οποίες σημειωτέον το κράτος παρέχει αφειδώς σε όλους τους ιδιώτες και δημόσιους καταναλωτές. 

Και τι κάνει η ιδιωτική εταιρία; Απλά καρπώνεται τα (τεράστια) κέρδη, που σε άλλη περίπτωση θα ήταν έσοδο του δημοσίου.

 Συνεπώς, και για να μην λέμε πολλά, η λύση δεν είναι η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων. 

Τα λειτουργικά κόστη για το κράτος, συνεχίζουν να επιβαρύνουν τον δημόσιο κορβανά, είτε μιλάμε για τα Σπάτα, είτε για το αεροδρόμιο της Κέρκυρας. 

Και αφού ισχύει αυτό, γιατί κάποιοι ιδιώτες να εισπράττουν μόνο έτσι απλά τα κέρδη; 

 Γιατί να μην τα παίρνει το ίδιο το κράτος;

 Έτσι, αντί να συζητάμε για ξεπούλημα των αεροδρομίων, καλύτερα να συζητούσαμε για την δημιουργία μιας νέας ευέλικτης δημόσιας εταιρικής οντότητας, που θα μπορούσε να λειτουργήσει τα αεροδρόμια με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ξεφεύγοντας από τον σφιχτό και περιοριστικό εναγκαλισμό του κράτους, έτσι ώστε όλα τα οικονομικά οφέλη (που δεν είναι λίγα) να παραμένουν στην Ελλάδα, και να ενισχύουν τα δημόσια ταμεία.

 Η δε ΥΠΑ θα συνέχιζε να παίζει τον βασικό της ρόλο, που είναι αυτός της κρατικής αεροπορικής ρυθμιστικής αρχής, και όχι να παίζει τον ρόλο του χρήστη, στον οποίο άλλωστε δεν μπορεί και να ανταποκριθεί επαρκώς. 

Τότε, ίσως μπορέσουμε να δούμε και ξενοδοχεία στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, φαρμακείο σε αυτό του Ηρακλείου, βενζινάδικο στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, εμπορικά κέντρα στο αεροδρόμιο της Ρόδου κ.ο.κ. Με τα κέρδη να μένουν στην Ελλάδα. 

Το ξεπούλημα δεν είναι λύση. 
Με αυτά τα δεδομένα είναι πρόκληση και μάλιστα με βεβαιωμένη ζημία για το Δημόσιο.

Πολιτική βούληση, όραμα και λογική χρειάζεται. 

Τίποτα άλλο. 


Ελπίζουμε ότι τα νέα πολιτικά δεδομένα που προέκυψαν από τις εκλογές της 17ης  Ιουνίου να μας επαναφέρουν στον σωστό δρόμο της εξυπηρέτησης του Δημοσίου συμφέροντος.

Η πηγή του παραπάνω δημοσιεύματος είναι το Antinews http://www.antinews.gr/2012/02/12/147456/, αλλά με μερικές πολύ ουσιαστικές πινελιές του μαρτυριάρικου.