Για πρώτη φορά η χώρα διαθέτει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα»
δήλωσε προσφάτως ο κ. Τσίπρας. Εννοεί το 3ο μνημόνιο, γνωστό και ως
μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου. Θα δούμε εάν αυτό εξαρκέσει για την διαρκώς
μετατιθέμενη στο μέλλον έξοδο από την κρίση. Το βέβαιο είναι ότι η πύρινη
αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ έχει παραμερισθεί και η τρισκατάρατη
«λιτότητα» – δηλαδή η ανάγκη το κράτος να μην δαπανά περισσότερα από όσα
εισπράττει ετησίως – δείχνει να αναγνωρίζεται, απροθύμως, ως προϋπόθεση για την
όποια μελλοντική ανάπτυξη. Πρόκειται για μία, έστω και στα λόγια, εντυπωσιακή
στροφή του κ. Τσίπρα που άφησε άναυδους αλλά και (ευτυχώς) εκτός Βουλής πολλούς
πρώην συντρόφους του. Ενθυμίζει την ρήση του Μαρξ, όχι του Κάρολου αλλά του
κωμικού Γκράουτσο, ότι «αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν,
έχω κι άλλες».
Μία πρόσθετη, υποδηλούμενη, μεταβολή είναι η καταβληθείσα εις
Νέα Υόρκη προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων, αντί της μέχρι σήμερα
διακηρυσσόμενης αρχής ότι η σωτηρία θα προέλθει αποκλειστικά από τις δημόσιες
επενδύσεις και την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Όσο και αν η προσπάθεια αυτή υπήρξε κακότεχνη και ανεπαρκώς
προετοιμασμένη, δεν παύει να αποτελεί μία πρώτη, ελλιπώς διατυπωμένη πρόσκληση
προς το διεθνές κεφάλαιο να επενδύσει στην χώρα μας.
Πόσο επιτυχείς θα αποβούν αυτές οι προσπάθειες; Φοβούμαι ότι
ελάχιστα ή καθόλου. Μπροστά μας έχουμε την εφαρμογή ενός τρίτου μνημονίου – εν
πολλοίς αχρείαστου εάν δεν είχε μεσολαβήσει η αποτυχία εκλογής Προέδρου της
Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο 2014. Οπωσδήποτε, η εφαρμογή του είναι αναγκαία για
να αποφύγουμε τα χειρότερα: χρηματοδοτική ασφυξία, επιστροφή στην δραχμή,
ενδεχόμενους γεωπολιτικούς κινδύνους. Ωστόσο, ακόμη και η πλήρης εφαρμογή του
δεν θα οδηγήσει στην ποθητή έξοδο από την κρίση.
Ο βασικός λόγος είναι ότι το μνημόνιο συνίσταται κατά μεγάλο
ποσοστό σε ένα νέο τσουνάμι φόρων για φυσικά και νομικά πρόσωπα και σε
περαιτέρω δραστικές περικοπές συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Αντί η
κυβέρνηση να αναζητά ισοδύναμα μέτρα μεταξύ ΦΠΑ για μοσχαρίσιο κρέας ή για
ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, θα έπρεπε να προχωρήσει σε περικοπές δημοσίων
δαπανών μέσω κατάργησης περιττών δημόσιων φορέων, αξιοποίησης δημόσιας
περιουσίας και ιδιωτικοποίησης ΔΕΚΟ αλλά και κρατικών λειτουργιών π.χ.
υπηρεσίες λογιστικές, φύλαξης, καθαρισμού, μεταφορών κ.α.). Αλλιώς θα παγιωθεί
η εκ φόρων προκαλούμενη ύφεση και η ανάπτυξη θα παραμείνει άπιαστο όνειρο.
Κώστας Χριστίδης
FreeWill
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου