Η αριθμητική των «κενών»

Δε λένε κάτι καινούργιο οι εκθέσεις των ελεγκτών δημόσιας διοίκησης. Λίγο πολύ, όλα είναι γνωστά. Ωράρια που δεν τηρούνται στις δημόσιες υπηρεσίες, άδειες από τη σημαία, πλασματικές υπερωρίες, συναλλαγή διοικήσεων και συνδικαλισμού στις ΔΕΚΟ, τώρα τελευταία καθηγητές που διδάσκουν δέκα ώρες την εβδομάδα. Η συνεισφορά των ελεγκτών έγκειται κυρίως στην τεκμηρίωση. Παλιά, όποιος μιλούσε είχε εξασφαλισμένη την απάντηση ότι «είναι μεμονωμένες περιπτώσεις». Οι εκθέσεις αποδεικνύουν ότι δεν είναι! Οποια πέτρα του ελληνικού Δημοσίου κι αν σηκώσεις, τέτοιες μικρές και μεγάλες ιστορίες θα βρεις.

Και τα θρανία στα ελληνικά σχολεία γνωρίζουν ότι οι καθηγητές που δεν συμπληρώνουν τις νόμιμες ανά εβδομάδα ώρες διδασκαλίας (από 18 έως 22 αναλόγως της προϋπηρεσίας, εξαιρέσει των διευθυντών) είναι πολλοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, περισσότεροι από τους μισούς ανά ειδικότητα. Απλώς, η παραδοχή σημαίνει ότι τα περίφημα «κενά» δεν είναι τόσα όσα εμφανίζονται, άρα δε χρειάζονται προσλήψεις στις κορεσμένες ειδικότητες αλλά εξορθολογισμός στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Βεβαίως, υπάρχουν καθηγητές που θεωρούν δράμα το να κάνουν δέκα ώρες μάθημα στη Νεάπολη και δέκα στους Αμπελόκηπους, πράγμα που αν το πεις σε εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα θα του ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Υπάρχουν επίσης καθηγητές που θεωρούν «εξορία» το να πάνε μια μέρα την εβδομάδα να κάνουν μάθημα στο Λαγκαδά. Αλλά η γκρίνια δεν μπορεί να αποτελεί το μέτρο των αποφάσεων.

Δεν έχουν ειδικές σχέσεις με τους προϊσταμένους ή την πολιτική εξουσία όλοι οι εκπαιδευτικοί που λιμνάζουν. Φυσικά, υπάρχουν και τέτοιοι. Διορίζονται στην Κάλυμνο, τους φαίνεται βαρύ να μπουν στο καράβι, περνούν από το γραφείο του τοπικού βουλευτή, εκείνος τους εξασφαλίζει την απόσπαση στην πόλη τους, ο προϊστάμενος Εκπαίδευσης δεν ξέρει τι να τους κάνει και έτσι καταλήγουν είτε να υποαπασχολούνται είτε να περιφέρονται ασκόπως. Αυτή η βουλευτική παραδραστηριότητα κατάφερε ώστε στον ένα νομό να περισσεύουν φιλόλογοι και στο διπλανό να λείπουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, αιτία είναι η παράλογη αριθμητική με την οποία μετρούσαμε τα κενά και τις «ανάγκες» τον καιρό που «λεφτά υπήρχαν». Τα σπασμένα πληρώνουν τα νέα παιδιά, τα οποία αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο και διαγωνισμό ΑΣΕΠ θα δουν όταν γεράσουν.

Αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτά…

Πηγή: Εφημερίδα Αγγελιοφόρος

Του Μάκη Βοϊτσίδη