Η Ζωή είναι μανίκι

Το χειρότερο με τη Ζωή Κ δεν είναι που έχει κάνει τη δημοκρατία κουρέλι. Σιγά το δύσκολο. Στον καιρό τους, το είχαν καταφέρει –με ανάλογη μάλιστα επιτυχία– καραβανάδες, δοτοί, «γεφυροποιοί», καραγκιόζηδες διάφοροι με ημίψηλο και γκέτες. Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο κατόρθωμα της Ζωής είναι που κατάφερε να εμπλέξει στο ντορό της τυπικής διαστροφής της το πιο αυστηρό υποσύνολο της ελληνικής διανόησης. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να ονομάζεται «σεξισμός» η παραμικρή κριτική στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της, και τα σκυλιά δεμένα.

Φταίμε όμως κι εμείς, κυρίες μου, που δεν εξηγήσαμε εγκαίρως τον όρο «σεξισμός», παρά τον αφήσαμε σε χέρια σκιτζήδων να τον καταντήσουν σκέτο βιολογικό προσδιορισμό, σε μια εποχή μάλιστα που ο βιολογισμός και τα κοινωνικά αιτήματα βρίσκονται σε μεγάλη κόντρα. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, η πρόοδος της τεχνητής γονιμοποίησης και η ταυτότητα κοινωνικού φύλου σε διεμφυλικά πρόσωπα είναι λίγα μόνο από τα πολλά αιτήματα των ελεύθερων κοινωνιών.

Αντί για όλα αυτά έχουμε το πλεονάζον χρωμόσωμα Χ της κυρίας Ζ να κλαψουρίζει, να δρα σαν ελλειμματικό και ως εκ τούτου άλλοτε να ταυτίζεται κι άλλοτε να γραπώνει το αρσενικό γαμετοκύτταρο Ψ και να του αλλάζει τα φώτα: του κλειδώνει την τουαλέτα υποχρεώνοντάς τον να επιβλέπει τη δημόσια τάξη ακατουρητί, κόβει στεγνά τη μάνικα του βενζινά, του κρατάει τα μπόσικα αναλαμβάνοντας συνηγορία βιαστών. Δίνει εντέλει πάτημα στο γέρο-Φρόιντ να ξαναρίξει στην αγορά τον «φθόνο του πέους» που μας ορίζει λειψές, ανικανοποίητες και εκτρώματα της έκτης ημέρας της Δημιουργίας.

Μην ψάχνεις πάνω σου το πρόβλημα και ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου εστί. Το θέμα βρίσκεται αλλού και συγκεκριμένα στη μειωμένη πολιτική λίμπιντο των γυναικών, στην κραταιά ανδρόμορφη εξουσία αλλά και σε πιο ταπεινές κρυψώνες που ξανάρχονται στη μόδα.

Στις έγκυες, επί παραδείγματι, που υποβάλλονται σε γυναικολογική εξέταση από την εργοδοσία μπας και μπλοφάρουν για να γλιτώσουν την απόλυση. Στο οικογενειακό σπλιτ του εργασιακού δικαιώματος το οποίον, μέρες κρίσης που ζούμε, οδηγεί αυτόματα τις συζύγους στην ανεργία και στην περιθωριοποίηση ενώ τους συζύγους τους στην υπερπροσπάθεια και στο έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μα πώς παρήκμασαν έτσι τα παλιά, καλά αντανακλαστικά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και εξαχνώθηκαν στο κυνήγι του Ψαριανού;

Μυριάδες οι εις βάρος των γυναικών φυλοτροπικές διακρίσεις. Αυτό λοιπόν πά’ να πει «σεξισμός», κορίτσια. Και τα ρέστα, το χαμένο ημίψηλο, οι γκέτες και η μάνικα της Ζωής.

ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Athens Voice