Οι κόκκινες γραμμές της παρένθεσης

Τις τελευταίες μέρες ορισμένα υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, Ν. Παππάς, Γ. Σταθάκης κ.α) που έχουν καθημερινή ή τακτική επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα διατυπώνουν όλο και πιο ανοικτά σε δημόσιες παρεμβάσεις τους, την άποψη ότι η αμετακίνητη κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης, στην αργόσυρτη και εκνευριστική διελκυστίνδα της διαπραγμάτευσης, είναι εκείνη που δεν θα επιβεβαιώσει το σενάριο της λεγόμενης αριστερής παρένθεσης.
Δηλαδή δεν θα επαληθευτεί η βασική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ και ορισμένων πασόκων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τη σοβαρότητα, τα προσόντα και τις εγγυήσεις για να κυβερνήσει και είναι ζήτημα χρόνου να πέσει βαρύγδουπα από την εξουσία και μάλιστα λίγους μήνες μετά τις εκλογές.

Προς το παρόν δεν έχει διακριβωθεί αν αυτές είναι απόψεις μόνο ορισμένων στελεχών ή εκφράστηκαν βάσει σχεδίου και εις γνώσιν του Αλέξη Τσίπρα.

Οι απόψεις αυτές όμως, δεν περνούν απαρατήρητες, από τις υπόλοιπες συνιστώσες και έχει αρχίσει μάλιστα στην κομματική αργκό να γίνεται λόγος για «μνημονιακή τάση» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε μεγάλες κομματικές οργανώσεις (Α' Αθήνας) θεωρούνται πλειοψηφικές. Ωστόσο, στην πολυσχιδή αντιπαράθεση στο εσωτερικό τού κυβερνώντος κόμματος, καταγράφεται την ίδια ώρα, ως απάντηση των ριζοσπαστικών στελεχών, η επίκριση ότι όσοι τις εκφράζουν νοιάζονται για την εξουσία κι όχι για μια γνήσια αριστερή πολιτική. (ποια είναι αυτή; άγνωστο).

Η εξέλιξη αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρώτα απ' όλα γιατί καθίσταται εμφανής η κρατικιστική αντίληψη που διαπερνά το σύνολο σχεδόν της ηγετικής πυραμίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς άλλωστε; Θέλουν να κυβερνήσουν και για να το καταφέρουν δεν διστάζουν να διορίζουν συγγενείς και φίλους. Θυμίζουν την ατάκα του Κώστα Βουτσά, στη ταινία «Ένα έξυπνο μούτρο», «το θέμα είναι να τρυπώσω κι άμα τρυπώσω...». Είναι γλυκιά η καρέκλα της εξουσίας, όπως κι αν έχει. Όσοι εκφράζουν αυτή τη συλλογιστική αγωνιούν στο να μη φανούν ότι είναι «λίγοι» και «ανίκανοι» όχι μόνο για να μην επαληθευτούν οι Κασσάνδρες που βάλλουν κατά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για λόγους εγωισμού και προσωπικής στρατηγικής.

Εκφράζεται όμως με τον τρόπο αυτό και η αγωνία «μήπως και σκάσει στα χέρια της κυβέρνησης Τσίπρα η πτώχευση της χώρας».

Έτσι, γίνεται σαφές, λοιπόν, πώς όλες οι υπόλοιπες κόκκινες γραμμές τέθηκαν γνωρίζοντας ίσως ότι δεν θα αντέξουν στις ασφυκτικές πιέσεις της τρόικας να εφαρμοστούν όσα απέφευγαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010, για να μην είμαστε και άδικοι με τον ΣΥΡΙΖΑ. ( Ασφαλιστικό, συμμάζεμα στο Δημόσιο, φορολογικό σύστημα κ.α).

Η γραμμή αυτή, υπό προϋποθέσεις, δύναται να εξελιχθεί σε ταμπλό βιβάν για να συμπλεύσουν τα καπετανάτα του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στο ενδεχόμενο να περιπέσουν στη χλεύη των αντιπάλων, για να θυμηθούμε και τον Γεώργιο Παπανδρέου, πέφτοντας η κυβέρνηση, δεν αποκλείεται με γκρίνιες, μουρμούρες και φωνές να επιδείξουν ανοχή και να συμφωνήσουν σε αυτό το στάδιο. Εξάλλου έρχονται και οι εφαρμοστικοί νόμοι για την υλοποίηση της αναμενόμενης συμφωνίας και, όπως έχει δείξει η εμπειρία των προηγούμενων κυβερνήσεων, εκεί γίνεται ο κακός χαμός.

Μιχάλης Μιχαήλ

Protagon