Αναζητώντας την Ουτοπία

 Ηαναζήτηση στον υπάρχοντα κόσμο, και τον παρόντα χρόνο, ενός τόπου όπου λειτουργεί ένα κομμουνιστικό καθεστώς είναι μόνιμη, τραγική, αγωνία της αριστεράς. Είναι τραγική γιατί πρόκειται για ένα ιδανικό κατασκεύασμα βασισμένο σε ανθρώπους που ζουν σε μεγάλη αγεφύρωτη αντίθεση με την Φύση.
Όχι μόνον των ανθρώπων, αλλά οποιουδήποτε έμβιου όντος που καλείται να αγνοήσει την επιτακτική άμεση ανάγκη του συμφέροντος –π.χ. Πείνα – στον ατελείωτο δρόμο προς ένα ασαφές μελλοντικό όραμα. Στο όραμα αυτό ο παράδεισος είναι το γενικό καλό όλων, και η προσωπική ικανοποίηση είναι η «δικαίωση» και η επικράτηση της «δικαιοσύνης».

Είναι τραγική γιατί είναι μία ουτοπία, ένας τόπος ανύπαρκτος. Η αναζήτηση αυτή, που θυμίζει την «αποστολή» των Ιπποτών που αφιέρωναν την ζωή τους στην εύρεση του Ιερού Δισκοπότηρου – είναι καταδικασμένη. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους τροβαδούρους να υμνούν τους περιπλανώμενους ρομαντικούς, επί αιώνες.

Στην νεότερη Ιστορία, με εντυπωσιακό παράδειγμα την Γαλλική Επανάσταση και τα αντίγραφα της μεταστάσεως της σε διάφορα μέρη της Γης, οι οραματιστές συνειδητοποίησαν ότι δεν πρόκειται να βρουν αυτό τον τόπο, άρα πρέπει να τον κατασκευάσουν. Η προσπάθεια αυτή διαστροφής και αναστροφής της φύσεως του ανθρώπου – για να μείνουμε στα ανθρώπινα –είχε ως αποτέλεσμα τον φρικτό θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Εκατομμύρια πέθαναν από την πείνα λόγω των προγραμμάτων Γεωργίας του Στάλιν, άλλοι στην καρμανιόλα, στα Γκουλάγκ, στις «πορείες» του Μάο, στις εκκαθαρίσεις των «ερυθρών Χμέρ», κ.ο.κ.

Γνωστά όλα αυτά. Ο λόγος που γράφονται είναι για να τονισθεί ο κοινός παρανομαστής. Και αυτός είναι η εγγενής και μόνιμος, ιστορική, άρνηση της φυσικής υπάρξεως των αντιφρονούντων. Από την γκιλοτίνα, μέχρι τον Βελουχιώτη και σήμερα ακόμη στην Β. Κορέα. Κάθε αναφορά στην Β. Κορέα αντιμετωπίζεται σήμερα ως μία παρανοϊκή υπερβολή. «Δεν είναι αυτός ο κομμουνισμός! Είναι αστείο να συγκρίνετε αυτούς τους ψυχοπαθείς με την Κούβα», φερ’ ειπείν. Όπου έχουν και καλά νοσοκομεία και άλλα.

Ωστόσο, όσο πρόχειρη και να είναι η εξέταση της κομμουνιστικής «ιδεολογίας» φαίνεται αμέσως, παντού και πάντοτε, το μίσος προς τους «αντιδραστικούς». Και εμείς εδώ, και ο γράφων, είχαμε την ατυχία να δούμε, προσωπικώς, αυτό το μίσος στα μάτια των εκτελεστών της Οργάνωσης Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα. Το βλέμμα αυτό το αντικρίσαμε όμως στο βήμα του Κοινοβουλίου, από βουλευτές που δεν μπορούν να συγκρατήσουν την οργασμική απόλαυση που νοιώθουν όταν πιστεύουν ότι: «Ήρθε η ώρα…». Το τελευταίο σουρεαλιστικό σχεδόν, στην βαρβαρότητα του, επεισόδιο της δολοφονίας Βορειοκορεάτη Υπουργού επειδή νύσταξε κατά την ομιλία του Μεγάλου Ηγέτη έχει διαφορά από εκατομμύρια άλλες δολοφονίες – χωρίς καν αυτό το πρόσχημα – στην προσπάθεια απαλλαγής από ενοχλητικούς. Η διαφορά όμως είναι διαφορά βαθμού αγριότητας. Όχι ουσίας. Δηλαδή η αιτία είναι η ίδια. Και η «δικαιολογία». Ο τρόπος είναι μία «λογική» εξέλιξη της παντοδυναμίας. Μόνο η κλίμακα διαφορετική.

Η συμπεριφορά του Προεδρείου της Βουλής αλλά και όλη η επιχειρηματολογία της αχαλίνωτης προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι απροκάλυπτα τιμωρητική. «Αυτοί» κατέστρεψαν την χώρα. Η Βουλή πρέπει να ερευνήσει πως έγινε αυτή η εθνική καταστροφή. Ποιοι φταίνε. «Η Εθνική αυτή καταστροφή προκάλεσε την “ανθρωπιστική κρίση”. Άνθρωποι αυτοκτονούν, παιδιά λιποθυμούν. Το έγκλημα είναι τεράστιο, ανυπολόγιστο. Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν πικ-νικ μπροστά στην πανούκλα που έφερε το Μνημόνιο!».

Ο κίνδυνος να υπογράψουμε άλλο ένα, είναι υπαρκτός και προ των πυλών! Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να υπογράψουμε μία συμφωνία, να πάρουμε χρήματα και να σωθεί η χώρα. Γιατί είναι μεγάλος αυτός ο κίνδυνος; Είναι ο εφιάλτης του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί σε μία μέρα θα φανεί ότι μας έλεγαν μπαρούφες, μας έλεγαν ψέματα και παραμύθιαζαν τον λαό με φανταστικούς συμμάχους τους «λαούς» των ονείρων τους. Και συνεχίζουν ακάθεκτοι και αμετανόητοι. Πάντοτε ανακαλύπτονται νέοι σύμμαχοι σε κάποιο μέρος του πλανήτη, απέναντι στον μόνιμο εχθρό που είναι η πραγματικότητα του κόσμου, όταν ξυπνάει κανείς.

Ο λαός πρέπει να ξεσηκωθεί και να βγει στους δρόμους και τις πλατείες για να συνεχίσει να …κοιμάται. Όποιος τον ξυπνάει είναι «Εχθρός του λαού». «Πρέπει να αποκαλυφθεί και να τιμωρηθεί». Το πώς και πόσο, παίζεται. Η «ιδέα» είναι πάντα η ίδια.