Απειλές του αέρα…

Μπορεί οι συνδικαλιστικές αντιδράσεις να δείχνουν ότι αρχίζουν να πυκνώνουν και να ξυπνούν τους βολεμένους συνδικαλιστές από το λήθαργο που είχαν πέσει το τελευταίο χρονικό διάστημα, ωστόσο πολλές από αυτές φανερώνουν εμπράκτως ότι οι πρακτικές και ιδίως οι αντιλήψεις με τις οποίες προσπαθούν να προβάλλουν και να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, παραμένουν οι ίδιες με το αμαρτωλό και «καταδικασμένο» παρελθόν, δείχνοντας εμφανώς ότι δεν έχουν επηρεαστεί καθόλου από την γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε.

Οι συνδικαλιστικές αυτές ηγεσίες εγκλωβισμένες στον ατομικισμό και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κάστας τους, προσπαθούν ακόμη και σήμερα με τρόπους που προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, να διεκδικήσουν την προάσπιση των κεκτημένων τους, προβάλλοντας εμπόδια σε κάθε μεταρρυθμιστική ή κανονιστική πολιτική, την ώρα που η ανεργία έχει φτάσει σε ποσοστά απροσδόκητα και απροσδιόριστα, που η κοινωνία αγκομαχά να ανταπεξέλθει και η οικονομία να καρκινοβατεί μεταξύ φοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ευρώ και δραχμής,

Ο λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε να αναφέρουμε όλα τα παραπάνω ήταν η εξαγγελία της σαρανταοκτάωρης απεργίας που θα «πραγματοποιήσει;» κατά την περίοδο από 31 Μαΐου έως και την 1η Ιουνίου, η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΥΠΑ), προκειμένου όπως αναφέρει στην προμετωπίδα των αιτημάτων της, να διαμαρτυρηθεί για την οικονομική ασφυξία και την έλλειψη προσωπικού.

Πολύ «νωρίς» οι συνδικαλιστές αντιλήφθηκαν και το είχαν ως «κρυφό καμάρι» αυτό που ο κόσμος το είχε «τούμπανο».

Μήπως δεν ήταν αυτός ένας από τους λόγους που το ελληνικό δημόσιο αποφάσισε την παραχώρηση των αεροδρομίων στους ιδιώτες;

Μήπως αυτός δεν είναι ένας από τους λόγους που και η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να στρογγυλέψει την απόφασή της για την επικύρωση της παραχώρησης των αεροδρομίων στους ιδιώτες;

Κανείς από όλους αυτούς τους βολεμένους και καλά αμειβόμενους συνδικαλιστές και εργαζόμενους στην ΥΠΑ δεν έχει αντιληφθεί το που βρισκόμαστε ως χώρα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει κουμάντο στην διαμόρφωση της πολιτικής και της λειτουργίας του κράτους και αν αυτό δεν είναι κατορθωτό να το ανταλλάξει με την οποιοδήποτε προσωπική εξυπηρέτηση.

Κι όμως αυτός ο συνδικαλιστικός φορέας που διαθέτει συνδικαλιστικό ηγέτη που έχει καμιά τριανταριά χρόνια να εργαστεί στο αντικείμενο για το οποίο προσλήφθηκε και το οποίο σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες δεν υφίσταται, μέχρι πριν από λίγες ώρες το βασικό του αίτημα ήταν να μην προχωρήσει η παραχώρηση των αεροδρομίων.

Όλα τα άλλα χρηματοδοτικά και λειτουργικά προβλήματα της υπηρεσίας τους ήταν παρατημένα στην άκρη με ιεράρχηση στο δεύτερο πλάνο διεκδίκησης.

Αν και για να πούμε το αντικειμενικά σωστό, τα προβλήματα αυτά πρέπει να υπάρχουν για να μπορούν να γενούν τροφή μέσα από την φοβία, την αγανάκτηση, την αβεβαιότητα, την εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια των εργαζομένων.

Είναι αυτά που παρέχουν την βασική και την πλέον αποτελεσματική στήριξη και αποδοχή στους συνδικαλιστές, προκειμένου αυτοί ως οι μόνοι σωτήρες, να παρέμβουν για να βρεθεί λύση με απώτερο σκοπό να κρατηθούν γαντζωμένοι και ακλόνητοι στις καρέκλες τους.

Θα θυμάστε βέβαια ότι ο ασυμβίβαστος αυτός συνδικαλιστής το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν βασικός «προσκεκλημένος» των καναλιών χαμηλής τηλεθέασης, όπου «οργίαζε» με την ετερόφωτη θεωρητική του προσέγγιση για την αντιαναπτυξιακή και αντιοικονομική παραχώρηση των αεροδρομίων.

Τι μεσολάβησε και άλλαξε το διεκδικητικό του πλαίσιο, ο κατά τα άλλα ακομμάτιστος συνδικαλιστής ο οποίος να σημειωθεί προδόθηκε από τον νέο πολιτικό του χώρο τον ΣΥΡΙΖΑ που του στέρησε τη δυνατότητα να δοκιμαστεί στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.

Η Ομοσπονδία των υπαλλήλων στην ΥΠΑ, στην οποία να σημειωθεί δεν ανήκουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, των ηλεκτρονικών και των τηλεπικοινωνιακών, εκτός των άλλων αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι: «Γίνεται απαξίωση της ΥΠΑ απ' όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, σε όλους τους τομείς, αεροναυτιλία και αεροδρόμια».

Πολύ ωραία αν είναι έτσι, να το αποδεχτούμε, αλλά για να κάνουμε τον δικηγόρο του διαβόλου είμαστε αναγκασμένοι να ρωτήσουμε, γιατί τους επετράπη αυτή η βλαπτική και ζημιογόνα πρακτική;

Γιατί η αντίδραση της ομοσπονδίας δεν ήταν διαρκής και ανυποχώρητη;

Γιατί αυτά τα απαράδεκτα και καταστρεπτικά φαινόμενα έλαβαν χώρα με την συμμετοχή, την ανοχή και την ένοχη σιωπή των εργαζομένων;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τις λογικές και ιδίως με τι πρακτικές αυτές οδηγηθήκαμε ως χώρα, στην σημερινή κατάσταση και σε ποικίλα αδιέξοδα. Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά.

Η επιλογή αυτή είναι δύσκολο να έρθει από μόνη της, πρέπει να το θέλεις, να μη διακρίνεις τα αδιέξοδα που μπορούν να εκδηλωθούν με την έμπρακτη στάση σου, η με την στοχευμένη απραξία σου.