Γίνεται «όχι λιτότητα» χωρίς παραγωγή;

Στα λεξικά για το αντίθετο της λιτότητας προτείνεται η Αφθονία, καθώς και άλλα παρεμφερή ουσιαστικά. Ελπίζουμε η Σπατάλη, το Περιττό, να μην είναι τα αντίστοιχα επιθυμητά ουσιαστικά όσων ζητάνε επίμονα «όχι λιτότητα». 

Εμείς, με την ανεπαρκή γνώση των Οικονομικών της Παγκοσμιοποίησης, δεν μπορούμε να φαντασθούμε πώς είναι δυνατόν να δοθεί εντολή, –(στήθι ήλιε, Ιησούς του Ναυή), όχι για να επανέλθει ευημερία– αλλά έστω κάποια ελάφρυνση στην δημιουργημένη από τα πράγματα λιτότητα, χωρίς την ύπαρξη χρημάτων, και κυρίως και ιδίως χωρίς καθόλου Παραγωγή. Και μάλιστα, όταν γνωρίζουμε πώς φθάσαμε από την Αφθονία στην Πενία εξαιτίας της ακατάσχετης σπατάλης της 30-ετούς Μεταπολίτευσης. Και το λέμε αυτό διότι η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ να έχει Παραγωγή σε μέγεθος ανάλογο, όπως με εκείνο που διαθέτει σήμερα η Αμερικάνικη Οικονομία, για να κόψει και αυτή, χαρτονόμισμα.

Παρεμπιπτόντως επειδή κάτι δεν μας πήγαινε καλά με τον καινοφανή νέο-χαρακτηρισμό που τον ασπάστηκαν τα ΜΜΕ χωρίς κανέναν έλεγχο της εννοιολογικής σημασίας του όρου «ανθρωπιστική κρίση», ψάξαμε τι θέλει να πει ανθρωπιστικός. Και βρήκαμε ότι είναι ο κατάλληλος να εξευγενίζει, να εξανθρωπίζει. Άλλο λοιπόν θέλανε να πουν οι περισπούδαστοι δημιουργοί νέων εκφράσεων. Μίλησαν και μιλάνε για οικονομική κρίση ανθρώπων, εννοώντας την γενικευμένη Πτώχευση που υποστήκαμε από την επελθούσα Χρεωκοπία.

Ανθρωπιστική κρίση και βέβαια υπάρχει, ζει και βασιλεύει. Βασανισμοί στα σχολεία, απαράδεκτες συνθήκες στην Μανωλάδα, επιθέσεις της Χ.Α., συνθήκες Αμυγδαλέζας, καταστροφές από μπαχαλάκηδες, βανδαλισμοί Πανεπιστημίων, κτλ. α υ τ ά είναι «ανθρωπιστική κρίση» που διάγουμε. Είναι το ανεξέλεγκτο ρεμπελιό που φθάνει μέχρι και σε φόνους, και στην κατάργηση κάθε κανόνα αμοιβαίου σεβασμού στην κοινωνική συμπεριφορά που επικρατεί παντού αυτό τον καιρό στην Χώρα μας, στις ανθρώπινες (όχι ανθρωπιστικές) εκδηλώσεις. Κλείνει η παρένθεση.

Ας πάμε τώρα στο θέμα μας επαγωγικά.

Πώς επιτυγχάνεται η Αφθονία; Ποιός μπορεί να φέρει το περιττό, ποιος και πώς διώχνεται η Λιτότητα; Δηλαδή κρατιόνταν μήπως λεφτά και δεν δίδονταν στον κόσμο και μας ανάγκασαν να ζήσουμε με λιτότητα; Κόβονταν παροχές αναγκαίες, ουσιώδεις, και έτσι επήλθε η λιτότητα, ενώ υπήρχαν κρατημένα λεφτά; Αλλά ας θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά, αφήνοντας όλες τις απορίες για αργότερα, γιά όλα αυτά που επιτελέσθηκαν και είχαμε αυτό το αποτέλεσμα: Μπορεί να επιτευχθεί η «όχι λιτότητα» στο σημείο κατάντιας που φθάσαμε, η Χώρα γενικά και κάθε άτομο συγκεκριμένα;

Με πόρους μόνο την φορολόγηση, με την διαμορφωθείσα ποσοστιαία σχέση εργαζομένων–συνταξιούχων–Δημοσίων Υπαλλήλων–Ανέργων, θα αστειευόταν όποιος θα απαντούσε, ΝΑΙ.-

Πού οφείλεται το Όχι; Στην απουσία Παραγωγής οποιουδήποτε πόρου που, εκτός των άλλων, θα πρόσφερε και θα αύξαινε την ποσότητα των εισπραττομένων φόρων, όχι μόνο για μόνο μια φορά αλλά στο διηνεκές και έτσι θα καλύπτονταν οι Δαπάνες, που –ας μην πούμε γιατί– δεν προθυμοποιήθηκε ποτέ καμιά Κυβέρνηση να τις μειώσει, όπως θα έπρεπε ευθύς εξ αρχής.

Άρα, εφ’ όσον δεν υπάρχει κανείς, ούτε ο Bill Gates, ή οι Έλληνες εφοπλιστές να χαρίσουν στο παμφάγο Δημόσιο κεφάλαια για να επενδυθούν σε Παραγωγικές Επιχειρήσεις, (προς Θεού μην φαντασθείτε για να τα φάμε όπως στην 30-ετία, διορίζοντας ψηφοφόρους και σε άλλους γνωστούς σε όλους μας… προορισμούς,), αφού τα δάνεια τελείωσαν, (την τελευταία δόση των 7,5 Δις επιχειρούμε με την αξιολόγηση της μεταμφιεσμένης και κρυπτόμενης σε τουαλέτες και κουζίνες ξενοδοχείων Τρόϊκας), και ορθώς υπάρχουν φωνές πως δεν θέλουμε άλλα.

Τι πρέπει όμως να κάνουμε, για να επιτευχθεί πλέον το άπιαστο όνειρο να ξανά ΠΑΡΑΓΑΓΟΥΜΕ ;

Δύο options, επιλογές ή alternatives υπάρχουν, κατά την ταπεινή μας γνώμη, ή εισηγούνται ειδικοί:

—Να εγκαταλείψουμε το Ευρώ, –φυσικά και την Ευρωζώνη, αλλά και την τόσο προσφέρουσα σιγουριά και ασφάλεια, επιθυμητή και αναγκαία Ευρωπαϊκή Ένωση–, που η εγκατάλειψη αντί ανακούφιση από την λιτότητα θα επιφέρει εξαθλίωση και ακατάσχετο πληθωρισμό και στέρηση σε πολύτιμα για την Υγεία φάρμακα και άλλες εισαγόμενες αναγκαιότατες Ύλες και τρόφιμα που δεν διαθέτουμε, ενώ θα εφαρμόζεται το «αγγλικό δίκαιο» που δεν αστειεύεται για τα χρωστούμενα, ή,

—Να αποφασίσουμε, αλλά όλοι μαζί, όχι κάποιες μόνο ομάδες του πληθυσμού, που θα εκπροσωπούνται από τα υφιστάμενα έστω και από τα υπολείμματα κουρελιασμένων κομμάτων, για να δημιουργήσουμε επιτέλους τις προϋποθέσεις, προ-απαιτούμενα, pre-requisites, για την Παραγωγή όποιων προϊόντων και Υπηρεσιών υπάρχει ζήτηση στην παγκόσμια Αγορά, και να μπορούμε να διεισδύσουμε κατά ένα μικρό ποσοστό, εφ’ όσον θα τα παράγουμε ανταγωνιστικά στην παγκόσμια, και όχι μόνο την εσωτερική Αγορά.

Kαταλαβαίνουμε όμως ότι η δεύτερη εναλλακτική λύση,είναι η μόνη που μπορεί να ρφαρμοσθεί. Αφού δεν βρήκαμε Τρίτη και η πρώτη απορρίπτεται, διότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου επανειλημμένως έδειξε ότι θέλει την παραμονή στην Ευρωζώνη, η οποία όμως θα απαιτήσει 4-5 χρόνια. Στα 4-5 αυτά χρόνια πώς θα ζήσουμε;

Αντί για εκλογές και δημοψηφίσματα (με τι; υπάρχουν λεφτά;), όπως και η εντελώς ακατάλληλη χρονική στιγμή, όταν ζητάμε και άλλα δανεικά να εγείρουμε αξιώσεις για αποζημιώσεις πολέμου που αυτόματα πονηρεύουν για την χρονική σύμπτωση, ας προχωρήσουν οι κυβερνόντες σε μια ενδιάμεση λύση.

Να κάμουν σοβαρό ειλικρινές διάγγελμα κατανοητό –που καμιά Κυβέρνηση από το 2010 μέχρι σήμερα δεν έκαμε, και ο κόσμος εξακολουθεί να αγνοεί παντελώς την πραγματική κατάσταση, και ας εξηγήσουν επιτέλους πού βρισκόμαστε και πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Πώς ο δανειστής επίσης έχει το δικαίωμα να ελέγξει αν προχωράμε σε αναδιάρθρωση της όλης δομής, κράτους, κοινωνίας και μυαλών, και να αφήσουν τις μπούρδες περί ανάσας αξιοπρέπειας, διότι όσο θα χρωστάμε και δεν μπορούμε εξ ιδίων να αποπληρώσουμε τα δανεισμένα, είμαστε αναξιοπρεπείς και ρεζίλι των σκυλιών. Άπαξ και δανείστηκες η Αξιοπρέπεια πέταξε. Δεν την φέρνουν κουρελο- λαο-πανηγύρια στο Σύνταγμα.

Οι προσπάθειες των, έχουν λάθος κατεύθυνση. Διότι δεν μπορεί να γλυτώσουμε, ούτε με την συμφωνία στο Eurogroup, ούτε με την Die Linke, ή τους Pedemos, τις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, τον Αλλάχ, ή τον Διάβολο, αν δεν υπάρξει ενιαίος κοινός στόχος επαναφοράς της Οικονομίας σε διεθνώς ανταγωνιστική παραγωγική τροχιά. Δεν νομίζω να υπάρχει ένας που να έχει αντίρρηση για αυτό.

Όσο οι όποιοι εκπρόσωποι σήμερα ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του πληθυσμού δεν κάθονται σε ένα τραπέζι γιά να χαράξουν ένα πρόγραμμα εξόδου προς την ΠΑΡΑΓΩΓΗ, τίποτα δεν γίνεται, και δεν θα μπορούμε σε λίγο, σε μήνες ή και βδομάδες να ζητιανεύουμε επειδή η απομένουσα ρευστότητα, μόνο για 3, 2, 1 βδομάδες, επαρκεί. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, όχι μόνον από τον λαό ολόκληρο, αλλά κυρίως από τον υφιστάμενο πολιτικό κόσμο, διεφθαρμένον, ή νέον αγνόν ακόμα και αδοκίμαστο.

Δημιουργία λοιπόν των προ-απαιτουμένων για την επανεκκίνηση της Παραγωγής, και επίμονο περιορισμό των Δαπανών, εκεί που ποτέ δεν υπήρξε ΛΙΤΟΤΗΣ, αλλά αισχρή κατασπατάληση των όποιων εισφορών προσέφεραν οι αφελείς συνεπείς φορολογούμενοι, για την λειτουργία ενός Κράτους Προνοίας, που αγνοεί την ύπαρξη των 1.500.000 ανέργων ακόμα και τώρα που διοικούν «σοσιαλιστές» και ούτε καν αναφέρονται σαν το σοβαρότερο πρόβλημα που δεν έχει λύση!

Για να βοηθηθούν αυτοί που θα εξηγήσουν στον κόσμο ποία είναι η κατάσταση και που βρισκόμαστε παραθέτουμε δύο-τρέις πίνακες υποχρεώσεων αποπληρωμής του Χρέους, που όμως δυστυχώς δεν συμφωνούν σε πολλά μεγέθη μεταξύ τους, οφειλόμενα , κατά την γνώμη μας, σε άδηλες μαύρες «τρύπες» και δημοσιονομικά κενά.

Είναι πολλά, πάμπολλα αυτά που δεν ξέρει ο κόσμος. “Υπάρχουν κι άλλα Οράτιε, στον ουρανό και στη γη που δεν τα ονειρεύτηκε η φιλοσοφία σας”. Shakespeare: HAMLET. There are more things in heaven and earth, Horatio, that are dreamt of in your philosophy. Eμείς περιοριζόμεθα για αυτά που υπάρχουν στην γη και όχι στο Υπερπέραν, και μάλιστα μόνο για την Ελλάδα.

-Έτος 2013: χρεολύσια 12,890 – τόκοι 5,887 

-Έτος 2014: χρεολύσια 24,900 – τόκοι 6,026 

-Έτος 2015: χρεολύσια 16,018 – τόκοι 5,878 

-Έτος 2016: χρεολύσια 7,075 – τόκοι 6,028 

-Έτος 2017: χρεολύσια 7,480 – τόκοι 6,405 

-Έτος 2018: χρεολύσια 4,672 – τόκοι 6,590 

-Έτος 2019: χρεολύσια 9,949 – τόκοι 6,622 

-Έτος 2020: χρεολύσια 7,052 – τόκοι 6,360 

-Έτος 2021: χρεολύσια 7,169 – τόκοι 10,956 

-Έτος 2022: χρεολύσια 8,873 – τόκοι 24,489 

-Έτος 2023: χρεολύσια 11,186 – τόκοι 17,551 

-Έτος 2024: χρεολύσια 10,864 – τόκοι 13,641 

-Έτος 2025: χρεολύσια 8,795 – τόκοι 9,030 

-Έτος 2026: χρεολύσια 8,569 – τόκοι 8,642 

-Έτος 2027: χρεολύσια 8,453 – τόκοι 8,215 

-Έτος 2028: χρεολύσια 8,060 – τόκοι 7,779 

-Έτος 2029: χρεολύσια 7,308 – τόκοι 7,290 

-Έτος 2030: χρεολύσια 7,329 – τόκοι 6,853 

O Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), μετά από ερώτηση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κυρίας Μαρίας Γιαννακάκη, διαβίβασε στη Βουλή κατάσταση με τους τόκους και τα χρεολύσια του δημοσίου χρέους, όπως αυτά εκτιμώνται ως το έτος 2030: (ποσά σε δισ. ευρώ):

-Έτος 2013: χρεολύσια 12,890 – τόκοι 5,887 

-Έτος 2014: χρεολύσια 24,900 – τόκοι 6,026 

-Έτος 2015: χρεολύσια 16,018 – τόκοι 5,878 

-Έτος 2016: χρεολύσια 7,075 – τόκοι 6,028 

-Έτος 2017: χρεολύσια 7,480 – τόκοι 6,405 

-Έτος 2018: χρεολύσια 4,672 – τόκοι 6,590 

-Έτος 2019: χρεολύσια 9,949 – τόκοι 6,622 

-Έτος 2020: χρεολύσια 7,052 – τόκοι 6,360 

-Έτος 2021: χρεολύσια 7,169 – τόκοι 10,956 

-Έτος 2022: χρεολύσια 8,873 – τόκοι 24,489 

-Έτος 2023: χρεολύσια 11,186 – τόκοι 17,551 

-Έτος 2024: χρεολύσια 10,864 – τόκοι 13,641 

-Έτος 2025: χρεολύσια 8,795 – τόκοι 9,030 

-Έτος 2026: χρεολύσια 8,569 – τόκοι 8,642 

-Έτος 2027: χρεολύσια 8,453 – τόκοι 8,215 

-Έτος 2028: χρεολύσια 8,060 – τόκοι 7,779 

-Έτος 2029: χρεολύσια 7,308 – τόκοι 7,290 

-Έτος 2030: χρεολύσια 7,329 – τόκοι 6,853

Πηγή: Capital