Α
Ως τότε, κάθε εσωτερική διεργασία ή αντιπαλότητα μπορούσε να εκτονώνεται με «μαγικές» λύσεις, παροχών ή εντυπωσιακών κινήσεων αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Κι αυτό γιατί ο εξωτερικός παράγοντας παρενέβαινε ελάχιστα και μόνο σε γραφειοκρατικό επίπεδο στις Βρυξέλλες. Κάποιοι προσποιούνταν τους αριστερούς, κάποιοι τους δεξιούς και κάποιοι τους εκσυγχρονιστές. Και σε κάθε δύσκολη στιγμή, άπλωναν το χέρι στο δημόσιο ταμείο, εξασφαλίζοντας πλούτο γι΄ αυτούς που είχαν άμεση ανάγκη και ικανοποιητικά ψίχουλα για την ανασφάλεια των μαζών.
Όταν όμως, μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι οι Ευρωπαίοι, η κατάσταση δυσκόλεψε επικίνδυνα. Έγινε απότομα αντιληπτή η θέση της χώρας μέσα στον κόσμο και μέσα στις ευθύνες απέναντι σε δανειστές και εταίρους.
Πέντε χρόνια μετά, είναι πλέον ολοφάνερο ότι καμιά ιδεολογία δεν μπορεί πια να σταθεί ως αντίβαρο ανευθυνότητας. Δεν υπάρχει πια αυτή η πολυτέλεια. Αυτή τη στιγμή, η χώρα αποτελείται από δύο μεγάλα ρεύματα προσδιορισμού του μέλλοντος της. Από δύο πραγματικότητες που σκιαγραφούν και την διπολική πολιτισμική της ταυτότητα.
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι, μολονότι στη Ευρώπη μιλάμε μόνο για χρήμα, θα έρθει κάποτε η στιγμή να μιλήσουμε και για δημοκρατία, για παιδεία, για κοινωνικές προοπτικές και ποιότητα ζωής.
Κι από την άλλη, είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως ένα κομμάτι χρόνου, ξεκομμένο από την ιστορία και την εξελικτική του πορεία. Είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν το παρελθόν, παρά μόνο μέσα από την ιδεοληπτική τους σφαίρα. Αισθάνονται μόνο την ανάγκη να αντισταθούν στην προτεσταντική αυστηρότητα των δαιμονοποιημένων Ευρωπαίων αλλά χωρίς να έχουν απαντήσεις με ποιον θα συνασπιστούν στο μέλλον.
Εν τω μεταξύ, άτομα και ομάδες που βρίσκονται χρόνια στην εξουσία, αναζητούν τρόπους να εξασφαλίσουν τη θέση τους μέσα από τις «αυτονομιστικές» τάσεις με τις οποίες επιδρούν στο θυμικό των λαικών συνειδήσεων. Δεν είναι μόνο αυτοί που δεν θέλουν να συνεργαστούν με τους Ευρωπαίους, χάνοντας τη δικαιοδοσία των προνομίων. Είναι και οι απλοί «αξιωματούχοι» που χρησιμοποιούν την νέα «αυτονομιστική» ιδεολογία ως σημαία στην πολιτική τους ρητορική.
Το αποτέλεσμα; Η γελοιοποίηση του δημόσιου λόγου, η πλήρης αποδόμηση των πολιτικών ιδεολογιών και η καλλιέργεια ταπεινών ενστίκτων στον λαό. Δεν υπάρχουν πια αριστεροί και δεξιοί. Ούτε και έχει νόημα μέσα στην επαναλαμβανόμενη εξαπάτηση και στον εξευτελιστικό λαϊκισμό να ψάχνεις για τάσεις και ρεύματα.
Πρόκειται για την απαρχή μιας πολιτισμικής αντίθεσης που πρέπει να σταματήσει πριν φτάσουμε στη βαρβαρότητα. Κι επειδή δεν βλέπω στο πολιτικό σκηνικό να κάνουν πίσω οι «τοξικομανείς» της εξουσίας, ίσως χρειαστεί στο μέλλον, ένα μεγάλο βήμα για να τελειώνουμε. Ένα δημοψήφισμα όπου θα τεθεί το ζήτημα της πολιτισμικής προοπτικής της χώρας. Να κληθούμε όλοι μπροστά στην ευθύνη για το μέλλον της χώρας, αφού πρώτα τεθούν στο τραπέζι όλα τα δεδομένα.
Κι αν δεν θέλουμε να μπούμε σε ένα τέτοιο ρίσκο, ας συμπεριλάβουμε σε μια άμεση αναθεώρηση του Συντάγματος την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ώστε να δεσμεύει πολιτικά όλους τους επόμενους «αξιοπρεπείς» «λαϊκούς» ηγέτες.
Άλλη διέξοδο δεν βλέπω. Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να δουλευόμαστε μεταξύ Λαφαζάνη και Καμμένου, αναζητώντας την απροσδιόριστη πολιτική μας ταυτότητα.
Αν δεν τεθούν τα μεγάλα διλήμματα να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους οι «επαναστατημένες» συνειδήσεις, δεν πρόκειται να ξεφύγουν από την εξαπάτηση και την ομηρεία. Θα συνεχίσουν να ονειρεύονται λάβαρα, «βουνά με πιλάφια» και «παρθένες». Θα συνεχίσουν να υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους και να παρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία στην καθυστέρηση και στην αντιπαραγωγική ανωριμότητα.
Δεν θέλω να πιστέψω πως η μοίρα μας είναι η άρνηση του πολιτισμού που οι πρόγονοί μας επινόησαν. Ελπίζω πως αυτή τη φορά δεν θα προτιμήσουμε το «τούρκικο φέσι» από την «παπική τιάρα». Και ο εαυτός μας δεν μας αρέσει πολλές φορές αλλά δεν αυτοκτονούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου