Τα μέτωπα της Κυβέρνησης και τα όρια αντοχής των πολιτών.

Σε ένα συμπέρασμα συγκλίνουν, μετά τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι αναλυτές, όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος. Πως η νέα εξουσία στη χώρα μπορεί να μην έχει ούτε σχέδιο Α΄, ούτε σχέδιο Β΄, έχει ωστόσο ένα βασικό χαρακτηριστικό που προκύπτει από τον βομβαρδισμό συνεντεύξεων, όχι μόνο του συνήθους υποτροπιάζοντος υπουργού Οικονομικών, αλλά και από την πλειοψηφία των στελεχών της που έχουν πιάσει στασίδι στα κανάλια.

Θα’ λεγε κανείς πως βιώνουμε μια επικοινωνιακή διακυβέρνηση, που έχει σαν στόχο να συγκεράσει, αντιφάσεις, διαψεύσεις, οπισθοχωρήσεις και να καλύψει όλες τις αδυναμίες προσέγγισης της πραγματικότητας, με μια εσκεμμένη ή ίσως και βολικά ανεξέλεγκτη γενικευμένη σύγχυση. Τα μέτωπα που έχει ανοιχτά η κυβέρνηση είναι πολλά, αλλά εκείνα που θα καθορίσουν το άμεσο μέλλον της είναι τρία. Το εσωκομματικό, εκείνο των εταίρων-δανειστών και το μέτωπο της κοινής γνώμης. Το λιγότερο επιτακτικό, είναι το τρίτο, καθώς οι πολίτες παρέχουν ακόμα μεγάλα περιθώρια ανοχής στη νέα κυβέρνηση, κυρίως γιατί αντικατέστησαν νέα και φρέσκα πρόσωπα, τα φθαρμένα και ιδιαιτέρως αντιπαθή παλιά.

Απότομη αλλαγή των διαθέσεων της κοινής γνώμης μπορεί να προκληθεί βέβαια, αν οι ανεπάρκειες της νέας διακυβέρνησης την προσομοιάσουν στα μάτια της, με εκείνο που αντικατέστησε.

Για την ώρα πάντως και παρά τις ολιγωρίες, απολαμβάνει ποσοστά αποδοχής πρωτόγνωρα για την πρόσφατη πολιτική ιστορία μας. Το δεύτερο μέτωπο θα μπορούσε να είναι πιο εύκολα διαχειρίσημο για την ελληνική κυβέρνηση, αν αντί να καταναλώνεται σε αντιευρωπαϊκές κορώνες και επικίνδυνες εντάσεις, που κυρίως έχουν σκοπό να ικανοποιήσουν το κομματικό ακροατήριο, οργάνωνε μια αξιόλογη εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, που θα εκμεταλλευόταν και τις αναγνωρισμένες θυσίες του λαού και την φρέσκια εντολή της.

Όλα αυτά τα κρυφτούλια με τους ελεγκτές, οι φυγαδεύσεις από τα γκαράζ των ξενοδοχείων, η διγλωσσία, άλλα στο εξωτερικό, άλλα στο εσωτερικό, μπορεί να υλοποιούν τη «δημιουργική ασάφεια» του υπουργού, επιτείνουν όμως και το κλίμα απαξίωσης των ευρωπαίων προς τους έλληνες πολιτικούς. Ας είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι, πως στη συνάντηση Τσίπρα-Μέρκελ, θα μπουν κάποιοι κανόνες που να εδραιώσουν την αμοιβαία εμπιστοσύνη, καθώς μια ενδεχόμενη ρήξη μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα επικίνδυνων εξελίξεων για τη χώρα. 

Το τρίτο μέτωπο της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού, το οποίο είναι και το πιο φθοροποιό, είναι το εσωκομματικό, καθώς αποτελείται από πολλές μικρές και μεγάλες εστίες που μπορεί ξαφνικά να γίνουν πυρκαγιά.

Ο ένας θέλοντας να διαφημίσει το βιβλίο του επαναφέρει σενάρια δραχμής, ο άλλος ετοιμάζει νομοσχέδια που θεωρούνται μονομερείς ενέργειες, η πρόεδρος της Βουλής κάνει – φαινομενικά τουλάχιστον – δική της πολιτική και όλοι μαζί κάνουν το αντίθετο από την προτροπή του πρωθυπουργού για λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα. Η όλη λειτουργία δηλαδή του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει έντονα εκείνον της προεκλογικής περιόδου, παρά ένα κόμμα με θέληση να κυβερνήσει. Ή μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού της ηγεσίας του, εξετάζεται μια νέα προσφυγή στις κάλπες, που απλώς θα μεταθέσουν χρονικά τα αδιέξοδα.
Πηγή: new-deal.gr