Ο χαμένος παράδεισος

Σκίτσο του Ηλία Μακρή, Καθημερίνη 28.3.2015

Δεν είναι τυχαίο ότι ο «Εθνικός Ύμνος» της αριστεράς – μετά τον συμμοριτοπόλεμο – ήταν ο «Επιτάφιος» του κομμουνιστή Θεοδωράκη, το μελοποιημένο ποίημα του βραβευμένου με ΒΡΑΒΕΙΟ «Λένιν», επίσης κομμουνιστή Ρίτσου.
Το πιο συγκινητικό τραγούδι του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν το (μπολσεβίκικο) «Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς…». Ο πρώτος στίχος της «Ιντερνατιονάλε» είναι: «Εμπρός της γης οι κολασμένοι, της γης οι αδικημένοι ομπρός!». Πάντα αδικημένοι, απατημένοι, θύματα, διαφόρων ειδών ανάπηροι, μονίμως θλιμμένοι μοιρολογούν τον παράδεισο – που είναι πάντα στο μέλλον – και πάντα οι κακοί τους εμποδίζουν να φτάσουν. Η «αριστερά» – με την γενικότερη έννοια της λέξεως – δεν είναι ιδεολογία. Είναι ψυχασθένεια.

Είναι η κατάθλιψη που επιφέρει η – εξ ορισμού – ιδανική και, ως εκ τούτου, ανέφικτη δημιουργία του «παραδείσου» που οραματίζονται, ενός παραδείσου τελειότερου από εκείνον που υπόσχεται στους ενάρετους πιστούς οποιαδήποτε θρησκεία. Ο παράδεισος που υπόσχεται η αριστερά είναι μία κατάσταση μαγευτικής ευτυχίας σε ένα πέλαγος απόλυτης «δικαιοσύνης» (Ιδ. Το άλλο τραγούδι: «Της δικαιοσύνης ο Ήλιος…») χωρίς κανένα ελάττωμα. Όπου δεν θα υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, φτώχεια, πείνα ή ανεργία, ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί και ο καθένας θα έχει ότι του χρειάζεται. Δεν θα υπάρχουν φυλακές, αστυνομία και βεβαίως Στρατός, αφού όλοι οι «λαοί» θα ζουν αδελφωμένοι και θα απολαμβάνουν τα αγαθά των κόπων τους κ.ο.κ.

Σε διάφορες εποχές και χώρες, η «αριστερά», ο «λαός», η «εργατιά» πλησίασε την δυνατότητα να κάνει αυτό το όραμα πράξη. Χωρίς καμία εξαίρεση το αποτέλεσμα ήταν πάντα μία απίστευτα καταπιεστική δικτατορία ενός προσώπου και μιας νομενκλατούρας, με την σκληρότητα που δικαιολογεί η πίστη στην ορθότητα ενός είδους απόλυτης γενικής ευτυχίας που θα έρθει (αλλά χρειάζονται θυσίες).

Εδώ πρέπει να επαναλάβω ότι τόσο οι μέθοδοι όσο και τα αποτελέσματα είναι ακριβώς όμοια στα παραδείγματα Λένιν, Στάλιν, Χίτλερ, των διαφόρων «ηγετών» της Β. Κορέας, πολλών κρατών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής κτλ. Με διαφορές βαθμού δυστυχίας του πληθυσμού και λαογραφικά χαρακτηριστικά αναλόγως της εθνικής και φυλετικής ιδιομορφίας των πληθυσμών και της εποχής.

Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που ζητείται από έναν «αριστερό» να υποδείξει ένα, ένα και μόνον, παράδειγμα όπου η αριστερή ιδεολογία – εφηρμοσμένη – είχε ως αποτέλεσμα μία κατάσταση που να πλησιάζει, έστω, τα ιδανικά της, ακούγονται ανοησίες του είδους: «Ναι, αλλά έχουν καλή ιατρική φροντίδα, εκπαίδευση…». Κατά βάθος όταν κάποτε ο αριστερός συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του πέρασε, την έχασε για το τίποτε, και δεν ξαναγυρίζει, τότε πέφτει σε ουσιαστική κατάθλιψη. Η πραγματικότητα είναι ένας τοίχος που είναι πάντοτε εκεί. Όσο και να μουτζουρώνεται με βλακείες, όσο και να δυναμιτίζεται. Είναι ένα αδιέξοδο που δημιουργεί τον πειρασμό της καταστροφικής αυτοκτονίας. Ο αριστερός επαναστάτης επιχειρεί να αυτοκτονήσει καταστρέφοντας την κοινωνία που τόσο τον αδίκησε.

Αφορμή για τα προηγούμενα μου έδωσε δήλωση αριστερού, καθηγητή, (εάν σωστά κατάλαβα) ότι: «Καλύτερο το Grexit, από άλλο ένα Μνημόνιο». Αυτό το πνεύμα φαίνεται να κυριαρχεί στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το μεγαλύτερο και το πιο αποτελεσματικό εμπόδιο στην σωτηρία της χώρας – και η αιτία που δεν κατόρθωσε η προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει το πρόγραμμα της και – τι ειρωνεία! – να τελειώσει με το Μνημόνιο και να εισέλθει στην ευτυχή κατάσταση της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας (για να μην αναφερθούμε στην Ινδία που είχε καταφύγει στο ΔΝΤ το 1991 και είναι σήμερα ένας κολοσσός που επενδύει ποσά ίσα με το δικό μας ΑΕΠ για τον εκσυγχρονισμό των …σιδηροδρόμων της).

Δεδομένου ότι το Grexit, που προτιμά ο Συριζαίος σημαίνει ουρές στους φούρνους για ψωμί – και εάν έχουμε να αγοράσουμε το αλεύρι – η επιλογή αυτή, ουσιαστικά καταστροφή της κοινωνίας, είναι παρόμοια με την επιλογή της αυτοκτονίας υπό το κράτος της βαθιάς καταθλίψεως που φέρνει η σύγκρουση με την πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση του ότι ο παράδεισος «όνειρο ήταν και πάει».

Πρόσφατα γεγονότα της επικαιρότητας δείχνουν, κατά τον πιο τραγικό τρόπο, τα αποτελέσματα αυτής της ψυχολογικής κατάστασης που αναιρεί την λειτουργία της κρίσεως λόγω της – πεισματικής – άρνησης της πραγματικότητας.

freewill