Σε αναζήτηση «εχθρών»

Οταν μία κυβέρνηση προσπαθεί να ανακαλύψει «εχθρούς», τα πράγματα έχουν ήδη λάβει πολύ επικίνδυνη τροπή. Σημαίνει ότι η κυβέρνηση αυτή, είτε δεν έχει πρόγραμμα, είτε έχει διαβλέψει πώς το πρόγραμμά της θα οδηγηθεί σε αποτυχία. Και αντί να ακούσει την φωνή της λογικής και να το αλλάξει, επινοεί «εχθρούς» και προκαλεί τεχνητές οξύνσεις καταστάσεων, προκειμένου να έχει δικαιολογίες όταν φθάσει η ώρα της αποτυχίας. Δεν θα φταίει η ίδια η κυβέρνηση. Θα φταίνε οι «εχθροί».

Αν και τέτοιες μεθοδολογίες είναι κατά κανόνα προσφιλείς στα αυταρχικά καθεστώτα, φαίνεται ότι κάτι τέτοιο ζούμε στην σημερινή Ελλάδα. Όπου ξεχνούν ορισμένοι ότι έχουμε φθάσει στο 2015. Ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει προ 70 ετών και ότι από τότε είδαμε καταστάσεις που άλλαξαν την μορφή του κόσμου.

Ο άνθρωπος έφθασε στο Διάστημα, οι τεχνολογίες απογειώθηκαν, το προσδόκιμο ζωής σχεδόν διπλασιάσθηκε, οι επικοινωνίες και οι ψηφιακές δυνατότητες εξακολουθούν και σήμερα να μας εκπλήττουν με την ταχύτητα των εξελίξεών τους…

Σε επίπεδο πολιτικής, έγινε και τελείωσε ένας Ψυχρός Πόλεμος, ο οποίος πλέον φαντάζει τόσο μακρινός, όσο και οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι των περασμένων αιώνων. Οι ενεργές ηλικίες ελάχιστα τον θυμούνται. Πόσο μάλλον τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο μόλις επρόλαβαν οι σημερινοί 80άρηδες.

Εάν τώρα εμείς, επιμείνουμε να προσποιούμεθα ότι από όλα αυτά τίποτε δεν έχουμε καταλάβει και, ότι θέλουμε να γυρίσουμε το ρολόι στο 1945, στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουμε γραφικοί και στην χειρότερη θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο της διεθνούς απομονώσεως.

Διότι πέρα απ’ όλα όσα παραπάνω αναφέρουμε, η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν ένα όραμα που είχε στόχο την αποτροπή νέων καταστροφικών πολέμων στην Γηραιά Ήπειρο. Έτσι ξεκίνησε κατά την δεκαετία του ’50 και παρ’ όλον ότι δεν εξελίχθηκε όπως ακριβώς φαντάσθηκαν οι πολιτικοί της πατέρες, πάντως στους βασικούς αντικειμενικούς σκοπούς της υπήρξε επιτυχής.

Με το να θέλουμε να αναβιώσουμε τις μνήμες της θηριωδίας του πολέμου, ερχόμαστε σε άμεση αντίθεση με το ίδιο το πολιτικό θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η οποία προσβλέπει στο μέλλον με την προοπτική της ειρήνης και της συνεργασίας. Αυτά είναι ζητήματα αρχής, πολύ πιο σημαντικά από το ευρώ ή κάποιες ευκαιριακές πολιτικές. Σημαίνει δε, ότι δεν είναι μόνον το ποσοτικό μέγεθος των 70 χρόνων που πέρασαν. Είναι και η ποιοτική αλλαγή νοοτροπίας που συντελέσθηκε κατά την διάρκεια των χρόνων αυτών και που μας έχει οδηγήσει σε νέα εποχή.

Εξ άλλου η μεταπολεμική Γερμανία πρώτη καταδικάζει τα ναζιστικά εγκλήματα. Μάλλον αυτοί που στην Ελλάδα ενοχλούνται από τον χαιρετισμό της ανατάσεως της χειρός (ο οποίος εδώ είναι μόνον ηθικά καταδικαστέος) αγνοούν ότι εκεί συνιστά ποινικό αδίκημα.

Δεν θα μπούμε στις νομικές πτυχές του αν έχουν ή δεν έχουν βάση οι οικονομικές διεκδικήσεις της Ελλάδος. Διότι θεωρούμε βέβαιο ότι ο στόχος της κυβερνητικής προπαγάνδας στον τομέα αυτό, δεν αποσκοπεί στην καταβολή των αποζημιώσεων. Χρησιμοποιείται για την δημιουργία κλίματος και την καλλιέργεια της ιδέας ότι εκεί ευρίσκεται ένας «εχθρός» που κατατρέχει την Ελλάδα απορρίπτοντας κάθε της διεκδίκηση.

Γι’ αυτό άλλωστε δεν μένουμε στην διεκδίκηση. Εξαπολύουμε μίαν ολόκληρη εκστρατεία που δεν έχει να κάνει με την ιστορική μνήμη. Είναι εκστρατεία οπισθοδρομήσεως. Διότι το να χρεώνει κανείς στην σημερινή Γερμανία τα εγκλήματα του ναζισμού, είναι ισοδύναμο με το να χρεώνει στην σημερινή Ρωσία τα εγκλήματα της Σοβιετικής Ενώσεως και των άλλων κομμουνιστικών καθεστώτων. Πόσο δίκαιο θα μπορούσε να είναι αυτό;

Φημολογείται τώρα, ότι μετά τις συσκέψεις σχετικών και ασχέτων περί την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, προετοιμάζονται εκδηλώσεις για την επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα! Είναι αλήθεια ότι μας χαρακτηρίζει η παγκόσμια πρωτοτυπία να εορτάζουμε τις επετείους της αρχής των πολέμων και όχι το αίσιο τέλος τους. Όμως και το να κάνουμε επετειακές εκδηλώσεις για μία ήττα, ξεφεύγει των ορίων της δυνατότητος κατανοήσεως ενός λογικού ανθρώπου.

Free will