Καλημέρα πραγματικότητα.

Μπορεί να ενόχλησε αρκετούς κομματικούς και στελέχη η απότομη προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στη ζοφερή πραγματικότητα, ωστόσο την πλειοψηφία των πολιτών που το μόνο πλέον που ζητούν είναι ένα φρένο στον κατήφορο που κατρακυλάει η χώρα τα χρόνια της κρίσης, μάλλον την ικανοποίησε.
Γιατί φυσικά μετά από τόσες “νέες μεταπολιτεύσεις”, μετά από τόσες μετεκλογικές διαψεύσεις – εδώ και δεκαετίες – προφανώς οι περισσότεροι συμπατριώτες μας κρατούν μικρό καλάθι στις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων, θεωρώντας τες, μέρος της εκλογικής πρακτικής.

Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που δέχονται να πειστούν, σαν έτοιμοι από καιρό, αποφεύγοντας ηθελημένα το προσωπικό τους ραντεβού με τα λογικά δεδομένα. Εν ολίγοις αν βρίσκει συμβατό σημείο ο λόγος με την πράξη. Και σε αυτό το σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων που αντιδρά συναισθηματικά, στηρίζονται συνήθως οι πολιτικές αλλαγές στη χώρα μας, καθώς γι’ αυτούς προέχει η τιμωρία των κυβερνώντων και λιγότερο το πρόγραμμα των επερχομένων.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι πολύ σύντομα θα βγουν τα μαχαίρια στον κυβερνητικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι επειδή θα του ασκείται πίεση από την έτσι κι αλλιώς ξεδοντιασμένη αντιπολίτευση, αλλά κυρίως από το αντιφατικό μωσαϊκό των τάσεων που τον αποτελούν, και που όσο κι αν είναι μειοψηφικές, “σκαρφαλώνουν σε σκοτάδια απόλυτα” όπως λέει και ο στίχος του Σαββόπουλου.

Φυσικά η έντονη και συνεκτική φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα μπορεί ως ένα βαθμό να αποτρέψει φυγόκεντρες και υπονομευτικές των αποφάσεων της ηγεσίας κινήσεις, ίσως και με την επίδειξη πυγμής, όσο μάλιστα η δημοφιλία του νέου πρωθυπουργού βρίσκεται σε αυτά τα πρωτόγνωρα επίπεδα. Ωστόσο το τελευταίο που θα ήθελε ο Α. Τσίπρας, θα ήταν η έκρηξη ενός ενδοπαραταξιακού εμφυλίου, όπως αυτός που ξεκίνησε μετά την γνωστή βόμβα του Μανόλη Γλέζου. Είναι γεγονός πως σε επίπεδο ηγεσίας οι τόνοι κρατήθηκαν χαμηλά. Και μετά το non paper του Μαξίμου, ανέλαβε ο πιο κοντινός συνομιλητής του γέροντα της αριστεράς, Α. Φλαμπουριάρης να απαντήσει.

Ως εδώ η κατάσταση κρατήθηκε υπό έλεγχο μέχρι που οι γνωστοί γελωτοποιοί-θεατρίνοι ‘Τσιπροφύλακες’ ανέλαβαν να βάλουν στη θέση του το ιστορικό στέλεχος, που φυσικά το μόνο που αποζητάει πλέον είναι να μη διακυβευτεί η θέση του στην ιστορία. Μπέρδεψαν φαίνεται οι κωμικοί σταρ τους «αντιπάλους» τους και ίσως φοβήθηκαν πως με την αντίδραση του Μανόλη Γλέζου η νέα εξουσία – στην οποία πολλά έχουν επενδύσει, καθυβρίζοντας όταν ήταν στην αντιπολίτευση όποιον αμφισβητούσε τις ανεδαφικές εξαγγελίες της – θα δεχόταν εκ των έσω ουσιαστική απειλή.

Το σίγουρο είναι πως δημοσκοπικά, παρά την ανώμαλη προσγείωση, η κυβέρνηση έμεινε αλώβητη και κέρδισε πολύτιμο χρόνο, όχι φυσικά για να εφαρμόσει το πρόγραμμα – ευχολόγιο της Θεσσαλονίκης, αλλά αφού σταθεροποιήσει την οικονομία, να κάνει κάποιες στοχευμένες κινήσεις για ανακούφιση εκείνων που η ζωή τους καταστράφηκε, όχι φυσικά από τα μνημόνια, αλλά από την κρίση που έκανε μονόδρομο τα μνημόνια.

Και το πρώτο του ΓΑΠ και το δεύτερο και σκληρότερο των Σαμαρά – Βενιζέλου και το μετονομαζόμενο “Συμφωνία” του Τσίπρα. Η νέα ελληνική κυβέρνηση προσγειωμένη στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρέπει να χρησιμοποιήσει τους θεσμούς για να καθαρίσει τους μεταπολιτευτικούς στάβλους του στρεβλού συστήματος, που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε σύστημα διαπλοκής. Εκείνο που οι ευρωπαίοι εταίροι χαρακτηρίζουν πολιτικοεπειχειρηματική ελίτ, χρεώνοντάς του όλα τα δεινά που βιώνουμε, και που έχουν προσφερθεί πολλές φορές να βοηθήσουν τις “αδιάφορες” ελληνικές κυβερνήσεις να το ελέγξουν. Τότε σίγουρα όχι μόνο η νέα κυβέρνηση θα μακροημερέψει, αλλά θα βάλει τα θεμέλια για μια πραγματική νέα μεταπολίτευση.

 new-deal.gr