Παιανίζοντας αρειμανίως

Φοβερή (και) για την Ελλάδα υπήρξε η 10ετία 1940-50. Η χώρα κατακρεουργήθηκε από τέσσερις εισβολείς. Την 28η Οκτωβρίου 40 ο ιταλικός φασισμός προσέβαλε την επικράτεια, πριν – καν – παρέλθει η προθεσμία του σχετικού τελεσιγράφου.
Ακολούθησαν βομβαρδισμοί αμάχων στην Αχαΐα. Ο ύπουλος εχθρός είχε την 15.8. καταβυθίσει την “Έλλη” στην Τήνο. Την 6η Απριλίου 41 ακολούθησε ο γερμανικός ναζισμός στην μακεδονική μεθόριο. Ίσχυετο Γερμανό – Σοβιετικό Σύμφωνο. Έτσι βρεθήκαμε (και) αντίπαλοι των Σοβιετικών (!). Οι Γερμανοί συνοδεύονταν (και) από Βουλγάρους. Αυτοί ήταν – φύσει – οι επικινδυνότεροι. Γείτονες, εποφθαλμιούσαν διεύρυνση κυριαρχίας με ακρωτηριασμό του Ελληνισμού. Ειδεχθείς υπήρξαν οι σφαγές στην Δράμα, το Δοξάτο, το Κάτω Νευροκόπι και αλλού. Οι Σοβιετικοί από 21.6.41 κατέστησαν εχθροί (και ενταφιαστές) του ναζισμού.

Ο λεγόμενος “Δημοκρατικός Στρατός” μεταξύ 1946-9 λεηλάτησε την ύπαιθρο και τις υποδομές της. Απελευθέρωνε “υποχρεωτικώς” χωριά αντιφρονούντων (!). Χωρίς την υλική στήριξη του Stalin το εγχείρημα ήταν αδιανόητο.

Κάθε αίτημα αποζημίωσης πρέπει να είναι και “συμπαθές”. Και προς τούτο δέον ν’ ασκείται (και) συμμέτρως. Κατά όλων, άρα των βλαψάντων. Επιθυμητή είναι η αποζημιωτική αύξηση του εθνικού πλούτου. Ερευνάται μόνο το εφικτό (και) το κόστος.

Μετωπική αντιπαράθεση με την Γερμανία αντενδείκνυται. Υπονομεύει πάγια συμφέροντά μας. Ούτε το φρικτό χιτλερικό παρελθόν, ούτε η διαίρεση της χώρας μέχρι Νοεμβρίου 89, εμπόδισαν την Γερμανία να κυριαρχήσει της Ευρώπης (!).

Κερδοσκοπήσαμε στην αγορά των ομολόγων. Έτσι – ουσιαστικά – μεταξύ 1997 και 2007 η κατά κεφαλήν δαπάνη μας αυξήθηκε κατά 43% (!!!). Αυτή η εικονική ευημερία διαλύθηκε όταν μας απέβαλαν οι αγορές. Τότε, για να μην βρεθούμε στο μηδέν, πλήρωσαν – κυρίως – οι Γερμανοί.

Εάν είχαμε λαμβάνειν θ’ απαιτούσαμε το λαβείν μας. Δεν θα ζητούσαμε δανεικά. Είναι, λοιπόν, στοιχειώδες να μη συμπλέκουμε την επιστροφή δανεικών προς οιαδήποτε άλλη απαίτησή μας.

ΙΙΙ. Η Ελλάς, ως κράτος, μέχρι σήμερα, ουδεμία έχει κινήσει δικαστική διαδικασία έναντι της Γερμανίας. Τόσο για καταστροφές προσγενόμενες από τα στρατεύματα κατοχής, όσο και από το κατοχικό δάνειο.

Εναντίον της Γερμανίας έχουν ασκηθεί αγωγές ιδιωτών. Μάλιστα και για τις ειδεχθείς σφαγές του Διστόμου. Τέτοια αγωγή έγινε δεκτή με την υπ΄ αριθμ. 137/97 απόφαση του Πολυμ. Πρωτ. Λιβαδειάς. Το γερμανικό δημόσιο άσκησε αναίρεση. Πρόβαλε ότι δικάζεται, εγκύρως, μόνον ενώπιον γερμανικών δικαστηρίων. Ο Άρειος Πάγος απέρριψε την γερμανική αναίρεση (ΑΠ – Ολ – 11/2000). Πριν εκτελεσθεί η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, τέθηκε το ζήτημα και ενώπιον του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ). Το ΑΕΔ με την υπ΄ αριθμ. 6/2002 απόφασή του δέχθηκε ότι …«… ένα κράτος δεν δύναται να εναχθεί (-) ενώπιον δικαστηρίου άλλου κράτους για αποζημίωση από κάθε είδους αδικοπραξία που έλαβε χώρα στο έδαφος (του άλλου κράτους) και στην οποία εμπλέκονται με οιοδήποτε τρόπο ένοπλες δυνάμεις του εναγομένου κράτους, είτε σε καιρό πολέμου είτε σε καιρό ειρήνης …»…

Μετά ταύτα επιχειρήθηκε ν’ ασκηθούν ελληνικές απαιτήσεις στην Ιταλία κατά της Γερμανίας. Τελικώς το ζήτημα ήχθη στο δικαστήριο της Χάγης. Εκδόθηκε η από 3 Φεβρουαρίου 2012 απόφαση όπου έγινε (σκέψη υπ΄αριθμ. 133) δεκτή παραβίαση της ασυλίας της Γερμανίας. Δηλαδή του δικαιώματός της να δικάζεται στην επικράτειά της (Γερμανία).

Εξακολουθεί ακόμη ισχύουσα η διάταξη της 2ας § του άρθρ. 5 ν. 18/44. Δι’ αυτής μηδενίσθησαν τα κατοχικά χρέη. …«…Εξαιρούνται της διατάξεως ταύτης αι προς το Δημόσιον, τους Δήμους και τας Κοινότητας οφειλαί εκ φόρων εν γένει, ως και αι εισφοραί προς ασφαλιστικά ιδρύματα δημοσίου δικαίου, αίτινες θέλουν ρυθμισθή υπό ειδικού νόμου …»… Η εκτύπωση είναι της 3.2015.

Η επιχειρηθείσα “χαρτογράφηση” ένα υπογραμμίζει. Ότι η αντιμετώπιση των εν γένει γερμανικών επανορθώσεων απαιτεί ιδιαίτερη περίσκεψη.

Τον φοβερότερο εχθρό του Ελληνισμού έχουν αποτελέσει αστοχίες Ελλήνων.

free will