Άγνοια πραγματικότητας και κινδύνου…

Αμαθία μεν θράσος, λογισμός δε όκνον φέρει.

Η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων

Θουκυδίδης

Τις μεγάλες καταστροφές στην ιστορία τις προκαλούν οι γενιές που δεν έζησαν μεγάλες καταστροφές και πολέμους. Η γενιά που ορίζει τώρα τις εξελίξεις στην Ελλάδα δεν έχει ζήσει πόλεμο, φτώχεια, μαζική μετανάστευση, τίποτα άλλο  παρά «ξιπασιά της αρπαχτής», κρατικοδιαιτισμό και ευημερία με δανεικά.

Ο εφησυχασμός περί του κινδύνου εξόδου από το ευρώ κατά τη γνώμη μου είναι παραπλανητικός. Τα ελληνικά θεσμικά και οικονομικά δεδομένα δεν υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα βρέθηκε στην «Α κατηγορία» του παγκόσμιου πρωταθλήματος της ιστορίας με την υποσχετική πως θα προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του μέσω μεταρρυθμίσεων.

Οι πιθανότητες εξαναγκασμού σε εθελούσια υποχρεωτική έξοδο (αποπομπή επί της ουσίας) έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τους τελευταίους μήνες.

Η χώρα βρίσκεται παγιδευμένη από τους πολιτικούς της μεταπολίτευσης που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της, σε μια διελκυστίνδα με την Ευρώπη. Οι πολιτικοί που χρεοκόπησαν τη χώρα είτε ως κυβερνήσεις είτε ως αντιπολιτεύσεις στη μεταπολίτευση, προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες από πάνω τους και να συνεχίσουν να κυβερνούν, έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης πως την ευθύνη για τη χρεοκοπία δεν την έχουν τα λάθη τους (μας), αλλά οι ξένοι.

Πως για την χρεοκοπία, τη μείωση μισθών και συντάξεων και την ανεργία ευθύνεται το μνημόνιο και η λιτότητα που μας επιβάλλουν και όχι το γεγονός του τέλους της ευημερίας με δανεικά.

Ο Χίτλερ κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία πείθοντας το λαό πως για τη δυστυχία ευθύνονται οι Εβραίοι. Πάντα η ύπαρξη ενός εξωτερικού εχθρού αποτελεί εργαλείο συσπείρωσης ενός μετώπου και άσκησης εξουσίας επ’ αυτού και μέσω αυτού…

Στην προσπάθεια αυτή αναζητούνται εναγωνίως διεθνή στηρίγματα που θα αναλάβουν την προστασία της χώρας και την επαναφορά και εξασφάλιση της συνέχισης της ευημερίας με δανεικά.

Κανείς δεν μπορεί να δανείσει την Ελλάδα όσα την δάνεισαν οι Ευρωπαίοι για να μην καταρρεύσει. Κανείς δεν θα την δανείσει έστω και συντριπτικά λιγότερα, χωρίς ανταλλάγματα και αυστηρούς όρους.

Πριν από λίγες μέρες ο τομεάρχης ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θ. Πετράκος έδωσε συνέντευξη στο ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο Sputnik σε σχέση με το θέμα της ενεργειακής συνεργασίας της Ρωσίας με την Τουρκία μετά το «στραπάτσο» της πρώτης στην Ουκρανία.

«Ο κ. Πετράκος συγκεκριμένα υποστήριξε ότι η απόφαση δημιουργεί «μια νέα γεωπολιτική κατάσταση. Τα 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, που θα συσσωρεύονται στα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την αναβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας».

Το σχέδιο της Ευρώπης είναι η μείωση της εξάρτησης από το ρωσικό αέριο στο βαθμό που αυτό δημιουργεί μονοπωλιακές συνθήκες. Στο σχέδιο αυτό η Ελλάδα έχει ρόλο με τη διέλευση από την εθνική της επικράτεια του Αζέρικου αερίου.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα με βιοτικό επίπεδο και διεθνή βαρύτητα πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με άλλες χώρες της περιοχής χάρη στη συμμετοχή της στο διεθνές πλέγμα συμμαχιών της Δύσης.

Όσες φορές στο παρελθόν η Ελλάδα απομακρύνθηκε από τα συμφέροντα των δυτικών συμμάχων το πλήρωσε πολύ ακριβά με εθνικές καταστροφές.

Η απώλεια του ελληνισμού της Ιωνίας το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν μια από αυτές.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74 έχει τις ρίζες στην ανατροπή του δικτάτορα Παπαδόπουλου γιατί δεν συνέδραμε όπως απαιτήθηκε στην διεκπεραίωση της δυτικής επιρροής στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Δεν πρέπει να λησμονούμε πως η δημιουργία του ελληνικού κράτους δρομολογήθηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου στις 6 Ιουλίου 1827 όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), παρακινούμενες από την επιθυμία ενίσχυσης της επιρροής τους στα Βαλκάνια, πρότειναν στο Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄ την παραχώρηση ανεξαρτησίας στους Έλληνες.

Τρία χρόνια αργότερα στις 3 Φεβρουαρίου του 1830 υπογράφηκε  το πρωτόκολλο του Λονδίνου το οποίο αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος.

Άγνοια πραγματικότητας

 Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται μια γενιά που θεωρεί πως 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (ή 4 εκατ. αν ως δια μαγείας εκμηδενιζόταν η ανεργία) μπορούν να συντηρούν 3 εκατ. συνταξιούχους εκ των οποίων το ένα τρίτο μεταξύ 50 και 60 ετών.

Μια γενιά που (με βάση τους πολιτικούς που αναδεικνύει) θεωρεί πως αποτελεί σωστό κίνητρο, ο εργαζόμενος να ξεκινά με 580 ευρώ και η μέση σύνταξη να βρίσκεται στα 900 ευρώ.

Μια γενιά που θεωρεί πως ο μισθός των 900 ευρώ στο δημόσιο όπως η και η μέση σύνταξη των 900 ευρώ είναι απαράδεκτα μικρή σε σχέση με τους μισθούς και τις συντάξεις της υπόλοιπης Ευρώπης, χωρίς να παρατηρεί την ανάλογη διαφορά ανταγωνιστικότητας στις οικονομίες.

Μια γενιά που δεν έχει αναλογιστεί ποτέ, γιατί ο δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα αμείβεται με 900 ή 1.200 ευρώ και ο αντίστοιχος στην Βουλγαρία με 150 ενώ η σύνταξη εκεί είναι 75 ευρώ το μήνα…

Μια γενιά που πιστεύει πως η έξοδος από την κρίση θα προέλθει όχι από τη δημιουργία προϋποθέσεων για την προσέλκυση επενδύσεων αλλά από την εξεύρεση πόρων (που δεν υπάρχουν πλέον) για κατανάλωση.

Προκειμένου να βρούμε πόρους για δημιουργία ζήτησης (ανάπτυξης) μέσω κατανάλωσης σκοπεύουμε να εκβιάσουμε την Ευρώπη με τις συνέπειες της εξόδου μας από το ευρώ. Ποτέ κάποια γενιά δεν βρισκόταν τόσο μακράν της πραγματικότητας.

Η επικείμενη επαφή με την πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική…

Πηγή: Capital