Ποιον πείθεις με πέντε εκατομμύρια ευρώ;

Η ΝΔ δικαιούται τηλεοπτικό χρόνο 1.5 εκατομμύριο ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης 1.5 εκατομμύριο, το ΠΑΣΟΚ  570 χιλιάδες και η Χρυσή Αυγή 430 χιλιάδες. Οι ΑΝΕΛ 320 χιλιάδες και το Ποτάμι 140.
Αναρωτιέμαι αν μου έδιναν 1.5 εκατομμύριο ευρώ για να πείσω κάποιον να με ψηφίσει, πώς θα το έκανα; Θα πλήρωνα πολύ κόσμο για να με «γνωρίσει» από την αρχή; Για να με μάθει και πάλι; Και τόσα χρόνια, με τόσες τηλεοπτικές συζητήσεις, με τόσες εκδηλώσεις, τόσα προγράμματα και τόσες αποφάσεις δεν με έμαθε;

Ζούμε μια οργουολική κατάσταση χωρίς καμία διάθεση εσωτερικής έγερσης. Ανεχόμαστε τα πάντα και θεωρούμε φυσιολογικό τον αμοραλισμό της «πολιτικής» επικοινωνίας. Οι εκλογές κερδίζονται με τις επαναλήψεις των τηλεοπτικών σποτ; Με τις τραγελαφικές περιπτύξεις του Σαμαρά και του Καμμένου; Ή μήπως με το «ντελαμαγκέ» στιλάκι του Τσίπρα;

Άλλος είναι σίγουρα ο κερδισμένος. Αυτός που παίρνει αυτά τα πέντε εκατομμύρια. Κι ο άλλος που παίρνει τα υπόλοιπα σαρανταπέντε. Κι ο παράλλος που μαζεύει το χαρτί των δημοσκοπήσεων. Και δεν ξέρω πόσος ακόμα κόσμος και κοσμάκης τρέφεται από τη «δραματουργία» των παραστάσεων που στήνει το κομματικό σύστημα για να εξασφαλίσει την κρίσιμη μάζα των «γοητευμένων» της κάλπης. 

Δεν υπάρχει ούτε πριν ούτε μετά, στις εκλογικές αναμετρήσεις. Υπάρχει μόνο ένας «μεταφυσικός» χωροχρόνος παραπλανητικής πειθούς μεταξύ απάτης και ασυνέπειας. Μια μάζα μετακινούμενων βουλιμικών πελατών που αναζητά τον «πλουσιότερο αφηγητή» για να αισθανθεί κίνητρο για τη φαντασίωση της επιλογής.

Κι οι πλουσιότεροι αυτή τη στιγμή, είναι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια με τα δικά τους λεφτά, αλλά με το χρήμα των πελατών τους. Για να συντηρηθεί το «υπερθέαμα» και να μαζέψει η μπάνκα το μερίδιό της.

Αλλά ποιος πείθεται στ' αλήθεια; Ποιος περιμένει να ακούσει τους «στίχους» που «απαγγέλει» ο ψωνισμένος υποψήφιος από το Υπόλοιπο Αττικής; Αμφιβάλλω αν τον βλέπει η ίδια του η γυναίκα. Ποιος δίνει σημασία στη «σέξι» υποψήφια που βγαίνει στο δεκάλεπτο με το ντεκαπάζ, εξασφαλίζοντας το βιντεάκι της για το fb;

Η κρατικοδίαιτη βιομηχανία των εκλογών έχει θέαμα, πανηγύρια και κωμικοτραγικό σασπένς. Ποια δημοκρατία και ιστορίες για αφελείς; Ένα χαζό ακριβοπληρωμένο σόου είναι μ' ένα σωρό άνεργους, καταχρεωμένους (ήθελα να δω φορολογικές ενημερότητες υποψηφίων…), μοναχικούς, καταπιεσμένους και επαγγελματίες κομματικούς υπαλλήλους, που βρίσκουν ρόλο στη χορηγούμενη «παραγωγή» των εκατομμυρίων. Ελάχιστοι οι κανονικοί άνθρωποι που στέκονται αξιοπρεπείς και χαραμίζουν χρόνο και πάθος ελπίδας στην ικανότητα.

Μα αν το σκεφτεί κανείς, πόσο λογικό είναι να παρακαλάει ο υποψήφιος τον πολίτη να του δώσει δικαίωμα να διοικήσει; Πόσο φυσιολογικό επίσης είναι αυτή η «ικεσία» να στοιχίζει δεκάδες εκατομμύρια; Από την πολλή προσπάθεια, το ξόδεμα και την κούραση της «πειθούς», στο τέλος, όταν πλέον τα καταφέρει, δεν του μένει καμία όρεξη για «αγαθοεργίες». 

Είναι πανάκριβη η «δημοκρατία» μας αλλά ταυτόχρονα και τραγικά βαρετή. Κι ας βγάζει τόση οργή και τόσο γέλιο...

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon