Ανάγκη ειλικρίνειας

Η

ένταξή μας στην Ευρωζώνη σήμανε είσοδο στο ακριβότερο οικονομικό συγκρότημα του κόσμου. Ανέτοιμοι – πράγματι – περάσαμε εκεί δια των έκτοτε περιωνύμων “greek statistics”. Δια ψευδών, δηλαδή, στοιχείων.

Τις ευρωζωνικές δαπάνες διαμονής – επί χρόνια – καλύπταμε με δανεικά. Εκδίδαμε υψηλότοκα, αλλά ακάλυπτα, ομόλογα. Έτσι, αναλώμασι των πιστωτών μας, περνούσαμε ως εάν πράγματι είμεθα πλούσιοι.

Η αλήθεια επιβλήθηκε της σκηνοθεσίας. Πτωχεύσαμε. Αφήσαμε απλήρωτα τεράστια χρέη. Η Ευρώπη (τότε) πρότεινε και εμείς δεχθήκαμε βοήθεια, επομένως, όχι απλώς δάνειο. Συνάψαμε σύμβαση μεταρρυθμιστικής μας ανασυγκρότησης. Αυτό ώστε: α. Να άρουμε τις συνέπειες της “ελλειμματικής ένταξης”. β. Να καταστήσουμε την οικονομία μας παραγωγική. Έτσι δε να εξοφλήσουμε την βοήθεια. Συνακόλουθα να κατοχυρώσομε την θέση μας στην Ευρωζώνη. Είναι αδύνατο να μείνουμε στην Ζώνη του ευρώ, χωρίς ιδιοδυνάμως να ποριζόμεθα ευρώ (!).

Αυτή την “δεύτερη” ευκαιρία ένταξης, βαφτίζουμε “θυσίες του λαού”. Έτσι, ζητούμε διευκολύνσεις μη συμφωνημένες. Οι αντισυμβαλλόμενοι ήδη αντιδρούν έμπρακτα.

Η τελευταία προεκλογικώς οφειλόμενη δόση 1,8 δις δεν καταβάλλεται.

ΙΙ. Ο κ. Τσίπρας έχει αυτοπαγιδευθεί. Αθέτηση των δεσμεύσεων της χώρας σημαίνει ανυπαρξία ευρώ. Τήρηση των δεσμεύσεων αυτών σημαίνει απώλεια οπαδών.

Εν όψει του αδιεξόδου, θεωρητικολογεί. Ευαγγελίζεται “Ευρώπη” εκτεταμένων κοινωνικών δικαιωμάτων παιδείας, υγείας, απασχόλησης. Αλλ΄ αυτά είναι εκτός αντικειμένου εθνικών εκλογών, μάλιστα δε της Ελλάδας στην σημερινή της κατάσταση. Και, πάντως, ο κ. Τσίπρας, υπ΄ αυτές τις προγραμματικές θέσεις πολιτεύθηκε στις “ευρωεκλογές”, ως “τρίτος πόλος”. Πραγματοποίησε, όμως, πενιχρώτατα αποτελέσματα (!).

ΙΙΙ. Τακτικισμοί και “Τσαμπουκάδες” δεν βοηθούν. Πατώσαμε. Ιρλανδοί και Πορτογάλοι είναι πολύ μπροστά. Εμείς αδυνατούμε ν΄ αναχρηματοδοτήσουμε το χρέος μας στις αγορές. Τα επιτόκια που μας ζητούνται είναι απαγορευτικά. Ουδείς δικαιούται να μας χαρίσει οφειλές, αμέσως ή εμμέσως (με διαρκείς επιμηκύνσεις). Επί τέλους (και) ηθικά: οι εργάτες των Φιλανδίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, Λιθουανίας κ.ο.κ. είναι παραγωγικώτεροι των ημετέρων. Και δουλεύουν με χαμηλώτερα ωρομίσθια. Δεν θα δεχθούν, αυτοί, χαρίσματα τελικά, κατ΄ ανάγκη, (και) σε βάρος τους (!). Ο κ. Τσίπρας και υπό την έξαλλη εκδοχή του, δεν τρομάζει πλέον. Το Δ.Ν.Τ. ανέστειλε την πολύτιμη συμβολή του μέχρι, πάντως, σχηματισμού νέας κυβέρνησης (!). Η Ελλάς δεν είναι αναγκαία στην Ευρώπη. Συμβαίνει το αντίθετο. Και εκτός Ευρώπης οι οφειλές μας παραμένουν ακέραιες. Ό,τι συνέβη με τους πιστωτές της Αργεντινής ενώπιον των δικαστηρίων της Ν. Υόρκης είναι διδακτικό. Ούτως ή άλλως, από τους πιστωτές μας εισάγουμε φάρμακα, καύσιμα, είδη πρώτης ανάγκης. Δεν αντέχουμε ρήξη μαζί τους, χωρίς να κατέβουμε στο επίπεδο της Αλβανίας, με αυξανόμενο κίνδυνο ακρωτηριασμού από την Τουρκία.

Είναι, ίσως, και όρος επιβίωσης να μείνουμε στην Ευρώπη, όπως αυτή εξελίσσεται. Όμως για τους Ευρωπαίους, ίσως, η Ελλάς είναι (και) χρήσιμη ως θυσία φρονιματισμού λοιπών αντιευρωπαίων “Podemos” κ.λ.π.

IV. Η συνειδητοποίηση απλού κανόνα βελτιώνει πολλά. Ο κανών: “Τα εν οίκω εν Δήμω”. Ουδείς στο σπίτι του δαπανά περισσότερο απ΄ό,τι χρειάζεται. Υπό την αυτή αυστηρότητα διαχείρισης και των κρατικών δαπανών, η Ελλάς, με αποδεκατισμένη την δημόσια δαπάνη, είναι δυνατό να υποκαταστήσει (και) το City του Λονδίνου. Εδώ είναι καλύτερα από εκεί (!).

Πρόσφατη, εν τούτοις, είδηση γεμίζει μελαγχολία. Στο “Capital.gr” της 24.12.14 διαβάζουμε «Δεκτή έγινε, (-) τροπολογία για την επαναπρόσληψη στην Αττικό Μετρό 285 ατόμων που είχαν απολυθεί το 2009». Οι απολύσεις έγιναν ως απότοκες εκνόμων προσλήψεων (Πόρισμα Ρακιτζή).

Το σύστημα αρνείται ν΄ αντιληφθεί και τα στοιχειώδη. Ότι, δηλαδή, 2,8 εκατ. εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα αδυνατούν να συντηρήσουν 3,5 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους.

Εάν η είδηση είναι αληθινή, η στήλη συνιστά: μάθετε αλβανικά.

Γεώργιος Στεφανάκης

freewill.gr