Μπλέξαμε!

Στα μέσα του ’90, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών είχε επινοήσει μια πατέντα: το λεγόμενο «βλαχόμετρο». Το ελληνικό προξενείο στην Κορυτσά είχε έναν επιπλέον φόρτο εργασίας εκείνα τα χρόνια. Σύμφωνα με απόφαση του ελληνικού ΥΠΕΞ, και οι «βλαχόφωνοι» της Αλβανίας μπορούσαν να τύχουν των προνομίων της ελληνικής μειονότητας ως προς την πρόσβαση και διαμονή στην Ελλάδα.

Και επειδή πολλοί Βλάχοι ζούσαν τότε στην ευρύτερη περιοχή της Κορυτσάς, πολλοί έσπευσαν να ωφεληθούν των προνομίων. Πώς, όμως, θα αποδείξεις αν κάποιος είναι επαρκώς «βλαχόφωνος και όχι Αλβανός»; Τη λύση ανέλαβε το «βλαχόμετρο»: Ένας βλαχόφωνος υπάλληλος του Προξενείου ανέλαβε να κατατάσσει τους αιτούντες ανάλογα με το βαθμό γνώσης τους στη βλαχική, σε μια αυθαίρετη κλίμακα «βλαχόμετρου».

Έχω την αίσθηση ότι ο βαθμός επίδοσης της νέας κυβέρνησης καθορίζεται από ένα «αριστερόμετρο». Το ίδιο αυθαίρετο, το ίδιο απλοϊκό με το «βλαχόμετρο».

Ποιος θα πρωτοσηκώσει ανάστημα απέναντι στους «κακούς»; Ομπρός! Κι έτσι, αντί μιας συνηθισμένης μπανάλ κυβέρνησης, δεν ξέρω αν έχουμε μια νέου τύπου κυβέρνηση, πάντως έχουμε ένα νέο πολιτικό life style. Πιο κινηματικό! Και πιο θολό: θεατές. προπονητές και παίκτες δεν έχουν διακριτούς ρόλους. «Ο λαός είμαστε, γιατί ο λαός είναι στην εξουσία». «Απελευθερωνόμαστε αδέλφια», όπως έγραφε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του με sms o νυν ΥΠΕΞ. 

Κι αντί μιας μπανάλ κυβέρνησης, όπου ο καθένας παραδοσιακά προσπαθούσε να μεγαλώσει τα προβλήματά του για να τύχει μεγαλύτερης χρηματοδότησης, έχουμε το αντίθετο: «Λάρτζ» εξαγγελίες που διαγωνίζονται σε αριστεροσύνη. Πoιος θα γίνει πιο φιλολαϊκός. Και, δυστυχώς, μερικές εξαγγελίες είναι στα όρια της εξωκοινοβουλευτικής αμετροέπειας. Δεν χρειάστηκαν κάποιοι ούτε καν να δουν το υπουργικό τους γραφείο ή να τύχουν μιας πρώτης υπηρεσιακής ενημέρωσης. Ή να παρουσιαστούν στη Βουλή πριν από τα κανάλια.

Κάποιοι συμπολίτες μας χαίρονται! Λένε ότι αυτή η σπουδή «φανερώνει πως η κυβέρνηση είχε σχέδιο, πως ήταν έτοιμοι από καιρό». Θα τους συστήσω να φοβούνται αν «ήταν έτοιμοι από καιρό». Διότι αυτό, εκτός όλων των άλλων, υποδηλώνει και έπαρση. Κι αυτό είναι πρόβλημα διότι συνήθως η έπαρση σε οδηγεί να υποτιμάς τον κίνδυνο. Δείχνει άγνοια του πραγματικού ρίσκου.

Δεν χρειαζόμαστε, ούτε νομίζω κανείς απαίτησε, να είναι η νέα κυβέρνηση ένα σύνολο από μικρούς ή μεγάλους θαυματοποιούς. Γατί, λοιπόν, μόνοι τους εγκλωβίζονται σε έναν τέτοιο ρόλο; Δεν βλέπω άλλη απάντηση από την εμμονική προσδοκία πολιτικής κεφαλαιοποίησης του αντιμνημονιακού χώρου. Ό,τι έκαναν ως αξιωματική αντιπολίτευση, το ίδιο κάνουν και τώρα! Λες και διεκδικούν να κυβερνήσουν με τους δικούς τους όρους κι όχι με τους όρους της πραγματικότητας, την οποία συνεχίζουν να ξορκίζουν. Δεν τίθεται απλώς ζήτημα πολιτικής σύγχυσης, ίσως δεν υπάρχει καν πολιτική. 

Και το χειρότερο; Δεν φαίνεται να δίνουν σημασία στο στοιχειώδες, το άλφα και το ωμέγα μιας διαπραγμάτευσης: Στη σοβαρότητά τους ως συνομιλητή.  Με το ρωσικό κατάφεραν αμέσως να συσπειρώσουν όλους τους καίριους συνομιλητές στην Ευρώπη εναντίον μας Δεν έχουν αντιληφθεί στη νέα κυβέρνηση τη ραγδαία μεταστροφή σημαντικών media - ακόμη και η Liberation! Είναι σα να αγνοεί η νέα κυβέρνηση το βασικό γεωπολιτικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μία από τις βασικές ιδέες που γέννησαν την ΕΕ.

«Συνωμοσία», ήδη αρχίζει και ακούγεται από τα κάτω, από τη βάση, από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. (Που νομίζω ότι παραμένει ανησυχητικά αρραγής. Κατάπιαν με εξαιρετική ευκολία τον Καμμένο και έχουν σχεδόν έναν Κουτσογιωργα-τισμό - «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Τώρα, το επιχείρημα είναι «τουλάχιστον να πληρώσει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την κατάντια μας».

Ανησυχούμε, όλο και περισσότεροι, όταν προτείνονται στους «κακούς» τα αντιμνημονιακά στήθη και στίφη, αντί προτάσεων μιας άλλης οπτικής πάνω στο πρόγραμμα. Δεν γίνεται να πιστεύουμε ότι θα δεχτούν ως επιχείρημα το «έτσι ψήφισε ο ελληνικός λαός». Διότι, μέχρι στιγμής, άλλα επιχειρήματα ή τρόπους χρηματοδότησης δεν έχουμε ακούσει. Βλέπουμε ήδη τι γκρεμίζεται με εξαγγελίες, αλλά δεν έχουμε καμία εικόνα από τι θα αντικατασταθεί; Δηλαδή, προσωρινά από το «ό,τι ίσχυε, όπως ίσχυε πριν» και αργότερα αφού «κλείσουμε το θέμα με τους έξω, θα δούμε»;

Μετατρέπουν ό,τι μπορούν σε σκηνικό ρήξης. Ποιος άλλος είναι ο συμβολισμός και από την πρόταση για Πρόεδρο της Βουλής; Η ρήξη, από αντιπολιτευτική μέθοδος μετατρέπεται, εκ προοιμίου, σε παράγοντα της κυβερνητικής αξιολόγησης.

Και την ίδια στιγμή θολώνουν τα νερά με έναν μετριοπαθή δεξιό για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Νομίζουν ότι η δημόσια εικόνα μιας χώρας είναι ένα καλοστημένο σκηνικό; Νομίζουν ότι κάποιους θα φοβίσουν από την δήθεν «έκταση» του «Αντιμνημονιακού Μετώπου»; Πιθανόν, θα πούν κάποιοι. Κάνουν λάθος. Άλλο Σκουριές, άλλο Βρυξέλλες. Και όλο και απομακρύνονται.  

Δεν πρόκειται για νέα στρατηγική, αλλά για έναν ίσως αυτοαναφορικό, πάντως επικίνδυνο βοναπαρτισμό. Ιδίως με το βάθος που δείχνει να παίρνει στην κοινωνία αυτό το εκ νέου τροφοδοτούμενο ρήγμα του αντιμνημονιακού διχασμού.

Καταγράφεται ήδη μια ανησυχία δίπλα μας και έξω. Πιο βαθιά, από την ανησυχία από την εκλογική νίκη του «άλλου». Αυτή η ανησυχία αρχίζει και αγγίζει ακόμη και βασικά στοιχεία της σύγχρονης ταυτότητάς μας, όπως είναι η θεμελιώδης προσδοκία στο ευρωπαϊκό μας μέλλον. Αυτή η ανησυχία  είναι βαθιά διότι ουδείς γνωρίζει μέχρι πόσα είναι διατεθειμένη η κυβέρνηση να ρισκάρει. Πόσα θ' αντέξει η μπλόφα. Και πού θα είναι κάθε φορά ο «παπάς».  

Τέλος, η κυβέρνηση δείχνει εκτός της ρήξης να επιχειρεί και σήμερα να προτάξει και το άλλο κεντρικό στοιχείο της προεκλογικής της ρητορικής: Την αγανάκτηση. Απ’ όλους. Όλοι χωράνε. Από τους αγανακτισμένους με τη Γερμανία μέχρι και τους αγανακτισμένους για τους εβραίους και τους μασόνους. Η κυβέρνηση είναι πολυσυλλεκτική σε αγανάκτηση. Βλέπουμε, δε, μερικά κυβερνητικά στελέχη να τείνουν να γίνουν ταυτόχρονα παραγωγοί και  καταναλωτές αγανάκτησης. Αλλά, αν αφήσει χαλαρά η κυβέρνηση να έρθει η αγανάκτηση στην εξουσία, τότε…
 Μπλέξαμε!

Τάκης Καμπύλης

Protagon.gr