Οι βεβαιότητες του ΣΥΡΙΖΑ

Ο κ. Παναγιώτης Λαφαζανης και το «Αριστερό Ρεύμα» έχουν εντιμότητα, αρχές, πιστεύουν ακράδαντα ότι την 26η Ιανουάριου ξεκινά η μεγάλη πορεία για την απελευθέρωση  από την καταδυνάστευση των αγορών. Δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Αντιθέτως θα είναι παίκτης την επομένη μέρα. Ίσως ο πιο δύσκολος… αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πάλι, είναι ένας ευφυής πολιτικός, μη σας πω και χαρισματικός. Τουλάχιστον με τα μίζερα και λιπόβαρα «μέτρακαι σταθμά» που διαμόρφωσε η κρίση για την πολιτική μας ελίτ. Θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί την επομένη μέρα. Διαθέτει την πλειοψηφία και (διαβάστε προσεκτικά τα non papers της Κουμουνδούρου που ανεμίζουν τον φόβο των Ευρωπαίων για το grexit…) είναι σίγουρος ότι έχει ισχυρά χαρτιά. Πρώτο και σημαντικό την αγωνία του Βερολίνου ότι η πολιτική πλέον κρίση και ο ευρωσκεπτικισμός θα μεταλαμπαδευτούν σε όλον τον νότο και ίσως λίγο παραπέρα. Υπαρκτή αγωνία, άρα «ατού».

Υπάρχει και ένας ωραίος μύθος πέριξ της Κουμουνδούρου. Ο Αντρέας. Η επέλασή του στην εξουσία έγινε με βαρύ οπλισμό το «ΕΞΩ, από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο». Γιατί να μην επαναληφθεί. Μέσα μείναμε, και μάλιστα τόσο μέσα ώστε συχνά-πυκνά ρίχνουμε μια ικεσία να παραμείνουμε και στα δύο σκέλη του συνδικάτου. Η ιστορία, σου λένε, διδάσκει – ένιοτε βέβαια επιστρέφει σαν φάρσα, αλλά δεν είναι καιρός τώρα να ασχοληθούμε με τις διαδρομές της.

Άλλη μια αδιατάρακτη πίστη είναι η αυτοδυναμία. Θα ήταν ένα θεόσταλτο δώρο ενός επαναστατημένου υψίστου. Με λυμένα χέρια, χωρίς συμμάχους που φέρνουν πονοκέφαλο, σκίζουμε μνημόνια, κάνουμε νέα συμφωνία με τους δικούς μας όρους, λέμε και δυο φωνήεντα με 20 κοινοβούλια να μας κουρέψουν το χρέος και, άμα λάχει, αλλάζουμε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Όλα αυτά από μια πολιτική Βαβυλωνία, με 153-154 βουλευτές και με το 35% (εκεί γύρω βγαίνει αυτοδυναμία) του ελληνικού λαού μαζί τους. Το πιστεύουν. Εδώ υπάρχουν δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν απαραίτητη την πιο γκροτέσκο εκδοχή διακυβέρνησης, με το ΚΚΕ και την συμβολή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, που παρεμπιπτόντως δεν θα είναι μάλλον στη Βουλή.

Η αμφιβολία δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση, αλλά η βεβαιότητα είναι μία παράλογη κατάσταση, έγραφε ο Βολταίρος. Αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί ανατριχίλες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι βεβαιότητές του.

Υπάρχει η πιθανότερη εκδοχή, βέβαια. Να είναι πρώτος, χωρίς αυτοδυναμία. Μόνο, που και εδώ καιροφυλακτούν βεβαιότητες που πρέπει να λειανθούν κατεπειγόντως. Ας δούμε λίγο τον οδικό χάρτη της νέας διακυβέρνησης την 26η Ιανουαρίου. Εκλογή Πρόεδρου, διερευνητικές εντολές, διαπραγματεύσεις με τα κόμματα αν μπορούν να συνεργαστούν, άρα υποχωρήσεις, κατάργηση εφαρμοστικών νόμων, νέα από μηδενική βάση συμφωνία, νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές (αν προκύψουν αδιέξοδα μην αποκλείσουμε και δημοψήφισμα στο δρόμο), δανειακές ανάγκες (τον Ιούνιο έρχεται το πιο μεγάλο πακέτο από τα 23 περίπου δισ. του 15), με το ελληνικό πρόγραμμα στον αέρα σε μια χώρα που δεν τολμά να βγει στις αγορές και ενδεχόμενα τα spreads να το έχουν ρίξει στον πεντοζάλη.

Προφανώς υπάρχει η αδιατάρακτη βεβαιότητα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν παίζει Grexit  στην ατζέντα της Ευρώπης. Για μια χώρα, όμως, με απίστευτη ρευστότητα και ανασφάλεια μπορεί να παίζει το πιο τραγουδισμένο σουξέ για την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές πιστες. «Το ατύχημα». Και δεν συνηθίζουν εκεί να πετάνε λουλούδια, άντε να δεχθούμε κάνα γαρύφαλλο από τη Μαρί Λεπέν, τον  Φάρατζ και μερικούς Αγγλοσάξονες αναλυτές, που θα βρίσκονται στο τσακίρ κέφι.

Εν κατακλείδι… Η φορά προσγείωσης του ΣΥΡΙΖΑ όφειλε ήδη να ξεκινήσει για να μπορέσει με αποθέματα ρεαλισμού να κινηθεί την επομένη μέρα. Εκτός από τις βεβαιότητες, άλλωστ, υπάρχει και η εμβληματική φράση του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου: «ευτυχώς δεν νικήσαμε», παραφρασμένη με το ΔΥΣΤΥΧΩΣ και χωρίς το αρνητικό μόριο για την «πρώτη φορά αριστερά»…

Άρης Τόλιος

Protagon