Ψήφος ορθολογική

Η Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 αυτοκαταργήθηκε με την ψήφο 132 βουλευτών ετερόκλητων χώρων και προελεύσεων, παλαιοκομμουνιστών, νεοκομμουνιστών, ναζιστών και τίνων άλλων ασυνάρτητων.
Συνέβη αυτό ως αποτέλεσμα μίας λίαν ατυχούς συνταγματικής ρυθμίσεως ως προς την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Μάλιστα μία επιπλέον δυσάρεστη παρενέργεια της πρόωρης διάλυσης της Βουλής υπήρξε ακριβώς η μετάθεση της αναγκαίας συνταγματικής μεταρρύθμισης επί μερικά (άγνωστο ακριβώς πόσα) εισέτι έτη. Εν προκειμένω υφίσταται ευθύνη και της Κυβέρνησης που καθυστέρησε αδικαιολόγητα την προώθηση των σχετικών διαδικασιών με την φρούδη ελπίδα ότι η προοπτική αυτή θα επηρέαζε θετικά την ψήφο ορισμένων βουλευτών.

Ήδη η τύχη της τόσον ταλαιπωρούμενης τα τελευταία χρόνια χώρας ευρίσκεται στα χέρια του τελικού κριτή, του ελληνικού λαού. Διαβάζουμε ότι άλλοι μεν θα ψηφίσουν επί τη βάσει της οργής και άλλοι επί τη βάσει του φόβου που τους διακατέχει. Και οι δύο αντιλήψεις είναι, κατά την άποψη μου, εσφαλμένες. Οι ψηφοφόροι δεν θα έπρεπε να ψηφίσουν υπό το κράτος συναισθημάτων, που ούτως ή άλλως έχουν παροδικό χαρακτήρα, αλλά να σταθμίσουν τα δεδομένα όσο το δυνατόν πιο ορθολογικά και να επιλέξουν ανάλογα. Ποια είναι τα δεδομένα και ποιο είναι το διακύβευμα αυτών των πρόωρων εκλογών;

Αρμόδιοι παράγοντες της Ευρωζώνης έσπευσαν ήδη να διευκρινίσουν ότι οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι «η όποια νέα κυβέρνηση θα πρέπει να μείνει προσηλωμένη στις συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι προηγούμενες και η συνέχιση της παροχής βοήθειας συναρτάται από την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων». Ο επίτροπος οικονομικών υποθέσεων Πιέρ Μοσκοβισί δήλωσε ότι «ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει για μία ακόμη φορά για το μέλλον του και είναι αναγκαία μία ισχυρή δέσμευση στην μεταρρυθμιστική διαδικασία». Τα μηνύματα των αγορών χαρακτηρίζονται από έντονη νευρικότητα: πτώση της τιμής των μετοχών στο ΧΑΑ, άνοδος των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων. Όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης θεωρούν ότι άνοιξε ένας νέος κύκλος μεγάλης αβεβαιότητας, με ορατό το ενδεχόμενο – σε μία ακραία περίπτωση – εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αυτό είναι σε τελική ανάλυση και το μέγα διακύβευμα των εκλογών: η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε ομιλία του λίγο μετά την άκαρπη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας , διακήρυξε ότι «με την θέληση του λαού μας, σε λίγες ημέρες θα είναι παρελθόν τα μνημόνια της λιτότητας». Γενικότερα, δεν αποκρύπτει ότι ένας στόχος του κόμματος του, μετά την εκλογική επικράτηση του στην Ελλάδα, είναι η σύγκρουση με την σημερινή ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ανατροπή των ακολουθούμενων σήμερα «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών. Ταυτόχρονα ο Σύριζα έχει αναγάγει ως κύριο περίπου αποκλειστικό θέμα της οικονομικής του πολιτικής την «διαπραγμάτευση για το κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Ερωτάται, λοιπόν: οι διαπραγματευτές της άλλης πλευράς, η σημερινή ηγεσία της Ευρωζώνης, είναι πιθανόν να είναι πιο ενδοτικοί έναντι του Σύριζα και να παράσχουν μεγαλύτερες παραχωρήσεις, δίνοντας έτσι ένα σήμα ενθάρρυνσης και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις ομόφρονες προς τον Σύριζα (π.χ. τους Ισπανούς Podemos) να προχωρήσουν σε ανάλογες διεκδικήσεις, ενισχύοντας έτσι την όποια προσπάθεια ανατροπής του σημερινού ευρωπαϊκού status quo; Ή, αντιθέτως, θα ακολουθήσουν μία στάση ακόμη πιο άκαμπτη από αυτήν που τήρησαν, κυρίως λόγω της υπάρχουσας πολιτικής αβεβαιότητας, έναντι της κυβέρνησης Σαμαρά; Η απάντηση είναι, νομίζω, αυτονόητη.

Βεβαίως στην φράση αυτή ο κ. Τσίπρας προτάσσει την εφαρμογή του εξαγγελθέντος «προγράμματος» στην Θεσσαλονίκη. Εκεί, ως γνωστόν, μίλησε, μεταξύ άλλων, για αύξηση δια νόμου του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, διάφορες «σεισάχθειες», παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, συσσιτίων κ.λπ. σε φτωχές οικογένειες, άμεση αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων «τουλάχιστον κατά 4 δις ευρώ» και διάφορα άλλα, κοστολογούμενα από το κόμμα του, μάλλον μετριοπαθώς, σε 12 δις ευρώ. Η περίπτωση θυμίζει την γνωστή ιστορία του Τούρκου πασά, ο οποίος περιστοιχιζόμενος από τους αγάδες του, κατά μήνα Φεβρουάριο και εν μέσω καταιγίδων, κεραυνών, χαλαζοπτώσεων και λοιπών καιρικών φαινομένων, αναφωνεί: «Φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε πολλά και ωραία σύκα!» «Μα, πασά μου, τόλμησε να ρωτήσει ένας από την ομήγυρη, με τέτοιες συνθήκες, πως λες ότι το καλοκαίρι θα έχουμε πολλά και ωραία σύκα;» «Εμ, αντέταξε ο πασάς, μ’ αρέσουνε τόσο πολύ τα σύκα!…»

Αναλόγου αξίας είναι οι εξαγγελίες για επανεκκίνηση της οικονομίας με τόνωση της ενεργού ζήτησης των χαμηλότερων εισοδηματικά στρωμάτων «γιατί το επιπλέον εισόδημα αυτών θα κατευθυνθεί σε κατανάλωση» (ενώ, απλώς, θα διευρυνθεί το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, όπως συνέβη πριν από το 2010), της αντιστροφής των ιδιωτικοποιήσεων και του κρατικού ελέγχου τραπεζών, σε συνδυασμό με την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς για προσέλκυση επενδύσεων, τόνωση της ανταγωνιστικότητας, εξωστρέφεια, αξιοκρατία, περιστολή της γραφειοκρατίας. Αυτά τα δεδομένα πρέπει να συνυπολογίσει ορθολογικά ο ελληνικός λαός πριν ρίξει την ψήφο του την 25^η Ιανουαρίου 2015.

Κώστας Χριστίδης

freewill.gr