Το μενού του φόβου και η μυρωδιά της καμαρίλας

Ας πούμε ότι ο κ. Σαμαράς πετύχει τη μεγάλη ανατροπή και κερδίσει τις εκλογές. Θα είναι η νέα του κυβέρνηση καλύτερη από την παλιά; Τι θα έχει αλλάξει; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί των εκλογών.
Στο αν ο κ. Σαμαράς κατορθώσει να πείσει τους παλιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ ότι έχει να τους προσφέρει κάτι περισσότερο από φόβο. Ή αλλιώς, χορτάσαμε από φόβο Αντώνη, περιμένουμε να δούμε τι άλλο περιλαμβάνει το μενού. 

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι μπροστά 3 μονάδες από την Ν.Δ, αλλά η Ν.Δ είναι εκείνη που έχει στα χέρια της την δική της τύχη. Δεν είναι ότι οι Έλληνες θέλουν οπωσδήποτε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι που δεν θέλουν να φάνε για άλλη μία φορά ξαναζεσταμένη σούπα.

Η χώρα κινδυνεύει όντως με έξοδο από την Ευρωζώνη. Το σενάριο να πέσουμε στα βράχια είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μόνο που το Grexit είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Στη μία όψη βρίσκεται η ακροαριστερή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στην άλλη η παλαιοκομματική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. 

Για να γλιτώσει η χώρα το μοιραίο δεν αρκεί να ανατραπεί η προοπτική να πέσει η χώρα στα χέρια των νοσταλγών του Παπανδρεϊσμού. Μία απλή επανάληψη της προηγούμενης διετίας δεν είναι η λύση. Είναι συνταγή καταστροφής! Για να σωθούμε χρειάζεται ένας πραγματικός μεταρρυθμιστικός πυρετός. Το να φανταστεί κανείς ότι ο κ. Σαμαράς θα μεταβληθεί σε μεταρρυθμιστή έχοντας στο ένα πλευρό του τον  Δημήτρη Σταμάτη και στο άλλο τον  Χρύσανθο Λαζαρίδη, είναι υπερβολικά φιλόδοξο... 

Το θέμα, λοιπόν, είναι αν ο κ. Σαμαράς είναι όντως αποφασισμένος να περπατήσει πάνω στα κάρβουνα για να αποδείξει τις καλές του προθέσεις ή αν θα περιχαρακωθεί τελικά γύρω  από τις  παλαιοκομματικές αντιλήψεις του στενού κύκλου των συνεργατών του. Στις τελευταίες του παρουσίες βγάζει μία διάθεση αυτοκριτικής, αλλά αυτή "πνίγεται". Δεν βγαίνει από μέσα του αυθεντικά, ή τουλάχιστον δεν πείθει. Το γεγονός, πάντως, ότι ο Αντώνης Σαμαράς των Ζαππείων κατόρθωσε (περί κατορθώματος πρόκειται) να ηγηθεί μιας κυβέρνησης που συμμετείχαν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης δείχνει ότι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης του Μεσσήνιου πολιτικού μπορεί και τώρα να κάνει το θαύμα της. 

Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται να παρουσιάσει ένα πειστικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα για την επόμενη ημέρα. Αυτό που θα πρέπει να απασχολεί το επιτελείο του κ. Σαμαρά δεν είναι η παρουσίαση φανταχτερών προτάσεων. Πολύ απλά, με τον τρόπο αυτόν θα πνιγούν στα πολλά τα λόγια. Δεν θα τους πιστέψει κανείς. Δεν έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία και δεν φταίει ο κόσμος που δεν τους πιστεύει. Οι ίδιοι φταίνε και το γνωρίζουν καλά. Τι θα κάνουν, λοιπόν, για να αποδείξουν ότι αυτή την φορά λένε την αλήθεια;

Πως θα σκεφτούν για παράδειγμα οι ψηφοφόροι αν δουν να συνωστίζονται να περάσουν στις εκλέξιμες  θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας όλοι οι σύμβουλοι του Μαξίμου; Αν δουν στις πρώτες θέσεις τον κ. Λαζαρίδη, τον κ. Σταμάτη, τον κ. Παπασταύρου, τον κ. Παπαμιμίκο;  Τι κακό έχει ο σταυρός; Αν θέλουν να εκτεθούν ας προσπαθήσουν όπως και οι υπόλοιποι. Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας έχει έναν συμβολικό χαρακτήρα. Αν σε αυτό έχουν θέση μόνο οι στενοί συνεργάτες του κ. Σαμαρά, αν το ψηφοδέλτιο Επικρατείας μυρίζει καμαρίλα, ποιό είναι το μήνυμα που στέλνεται έτσι προς τους ψηφοφόρους; 

Ας γνωρίζουν, πάντως, ότι το σενάριο του τρόμου δεν μπορεί να είναι το μοναδικό τους όπλο στην φαρέτρα των εκλογών. Το χρησιμοποίησαν το 2012, το χρησιμοποιούν και τώρα. Το 2012 ήταν αρκετό για να πάρουν τις εκλογές. Σήμερα όχι... 
Capital