Έκανα το χρέος μου..

Α

πό χτες το βράδυ είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου την εκλογική μου επιλογή.

Οφείλω να ομολογήσω ότι στην απόφασή μου αυτή δεν χρειάστηκε να πάρω κάτι από τον λιγοστό χρονικά προεκλογικό πυρετό με τις λαϊκίστικες κορόνες του, τις υποσχέσεις του, τα διλήμματα του.

Ούτε έλαβα υπόψη μου τις υποκειμενικές και ατεκμηρίωτες απόψεις που για μερικούς βαφτίζονταν δεσμεύσεις, τις οποίες εκτόξευαν χωρίς μέτρο και φρένο, οι διεκδικητές της ψήφου.

Εκείνο που έλαβα σοβαρά και προπαντός υπεύθυνα υπόψη μου είναι αυτά που βιώνω τόσο εγώ όσο και κάθε άλλος συνάνθρωπός μου.

Αυτά που μας πλήγωσαν και μας οδήγησαν στον προθάλαμο του θανάτου.

Αυτά που μας έστειλαν στην εντατική και που για να εξαλειφθούν απαιτούν και επιβάλλουν σε όλους μας σοβαρότητα, υπευθυνότητα και προπαντός αποφασιστικότητα.

Και ενώ όλα ήταν έτοιμα και αποφασισμένα το πρωί που ξύπνησα ένοιωσα ότι κάποια δύναμη μου είχε κλέψει το όνειρο που έφτιαξα πριν από λίγες ώρες.

Χωρίς το όνειρό μου λοιπόν να έχει επιβεβαιωθεί αναγκάστηκα να συζητήσω με τον εαυτό μου παρέα με τον πρωινό καφέ.

Τα συναισθήματα του φόβου και της ελπίδας που με είχαν οδηγήσει να σκεφτώ και να αποφασίσω ένοιωσα ότι δεν υπάρχουν πια.

Προφανώς ο φόβος επικράτησης της ελπίδας αλλά και η ελπίδα που πολεμά αλλά και ακουμπά στην επικράτηση του φόβου χάθηκαν.

Όχι γιατί δεν ήταν υπαρκτά δεδομένα, αλλά γιατί η εσωτερική μου διεργασία τα απέβαλαν.

Και αυτό γιατί ο φόβος για να ενεργοποιηθεί θα πρέπει εσύ να του αφήσεις ανοιχτό πεδίο δράσης, η δε ελπίδα για να σε αγκαλιάσει θα πρέπει εσύ να ζητήσεις την συνδρομή της.

Και τα δύο λοιπόν αφού υπό την επιθυμία και την έγκριση τη δική μας παίρνουν θέση και καθορίζουν την γνώμη μας και την τελική απόφασή μας.

Ποιο όμως θα επικρατήσει είναι ένα δίλημμα που πρέπει εμείς να αποφασίσουμε και να αποδεχτούμε.

Ποιος όμως μας οδήγησε εντέχνως και με σκοπιμότητα να ακολουθήσουμε τους μονόδρομους αυτούς;

Όπως και να έχει αυτό δεν ήταν επιλογή μας.

Γιατί λοιπόν να μην υπάρξει κάποια άλλη επιλογή που θα είναι καθαρά και υπεύθυνα δική μας;

Με βάση αυτόν τον συλλογισμό οδηγήθηκα, γιατί ήμουν αναγκασμένος λόγω του καθήκοντος, σε διαφορετικές σκέψεις, έχοντας όμως ως δεδομένα τα στοιχεία του φόβου και της ελπίδας.

Και πήρα την απόφασή μου, την οποία και φυσικά υλοποίησα στην κάλπη.

Δεν οδηγήθηκα στην κάλπη παρέα με τον φόβο και αγκαλιά με την ελπίδα.

Έκανα το χρέος μου λοιπόν με βάση αυτό που διαμόρφωσε η λογική μου και μου υπαγόρευσε η συνείδησή μου.

Αν έπραξα σωστά ή λάθος, αυτό θα το δούμε σύντομα.

Αυτό που έπραξα όμως, σας διαβεβαιώνω ότι το έπραξα με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα και αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη που μου αναλογεί ω ενεργός πολίτης αυτής της χώρας…..