Ο πάτος δεν βρίσκεται στο βαρέλι!

Το πρόβλημα για τους περισσότερους, είναι το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου. Κορυφαία δείγματα του κλασικού πολιτικού συστήματος και οι δύο, παραμένουν αντιπαθείς στις περισσότερες κοινωνικές τάξεις.
Ο μεν Σαμαράς αντιπρόσωπος του φονταμενταλιστικού συντηρητισμού (έθνος, παπάδες, διορισμοί στο δημόσιο, τακτικισμοί, Μπαλτάκος, επιφάνεια, μεγάλα λόγια για το τίποτα, κτλ). Ο δε Βενιζέλος, φορέας υποχθόνιας αποτελεσματικότητας και «ευφυούς αμοραλισμού» (χρέη ΠΑΕ, νόμοι κομματοκρατίας, ίντριγκες κτλ).

Όσο  μεγαλώνει εν τω μεταξύ, το μίσος για τους «επαγγελματίες» του πολιτικού συστήματος, τόσο πιο πολύ φαντάζει «ανακουφιστική» η πτώση τους, έστω, δια μέσου του ΣΥΡΙΖΑ. Η διάρκεια της απέχθειας είναι μακροχρόνια και το ζήτημα της απαλλαγής είναι πια επιτακτικό. Θυμίζει όμως, εικόνα διψασμένου οδοιπόρου στην έρημο που προσπαθεί να λυτρωθεί πέφτοντας σε λασπωμένα νερά μολυσμένου έλους.

Σε αυτό το σημείο, έρχεται ο προβληματισμός για τον πάτο και το όριο του «χειρότερα». Γιατί, αν είναι να απαλλαγούμε από το παλιό πολιτικό σύστημα, προσφέροντας ως θυσία, τα «κεκτημένα» μας, θα μπορούσαμε να το σκεφτούμε. Αν είναι να δούμε Σαμαρά και Βενιζέλο να ανοίγουν κεμπαμπτζίδικο… με ψήστες τους υπουργούς τους, να τα κάναμε όλα λίμπα, στη μεγάλη έξοδο. Αν είναι να τους δούμε όλους να μας εγκαταλείπουν πολιτικά για πάντα, χαλάλι μια ψήφος στους γραφικούς του συστήματος. Αμ εδώ, η υπόσχεση δεν είναι η πτώση αλλά η αντικατάσταση. Δεν είναι η λύτρωση αλλά το άγριο μπλέξιμο.

Κι όσο γι΄ αυτούς που λένε πως δεν υπάρχει χειρότερα, κάποιος πρέπει να τους πει πως το «χειρότερα» δεν κουβεντιάζεται αλλά γίνεται! Απλά, συμβαίνει την ώρα που πανηγυρίζεις για την εκδίκηση και δεν καταλαβαίνεις πόσο άσχημα έμπλεξες με τους «μπράβους» που σου κάνανε τη «δουλειά»!

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η υποκειμενικότητα της  χειρότερης κατάστασης, σε σχέση με την πολιτική μας θέση. Θέλουμε να απαλλαγούμε από τους «Σαμαροβενιζέλους» γιατί οραματιζόμαστε μια άλλη δημοκρατία, πιο λειτουργική και δίκαιη; Η μήπως μια άλλη κατάσταση που θα μας επαναφέρει τα προσωπικά κεκτημένα; Και ποια είναι τα όρια για τον καθένα; Αν συνήθιζες να ζεις με δέκα χιλιάρικα το μήνα και τώρα θέλεις να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ γιατί βγάζεις πλέον πέντε, είσαι τουλάχιστον αιθεροβάμων. Αν είσαι γιατρός σε νοσοκομείο και τώρα σε διαλύουν μαζί με το σύστημα, ποιος σου εγγυάται ότι αργότερα δεν θα σε στείλουν σπίτι σου ή αν δεν σε διοικεί ο απίθανος τύπος της τοπικής οργάνωσης του νέου «κομιτάτου»; Tέλος, αν είσαι «αδικημένος» συνταξιούχος που έπαιρνες τρεις συντάξεις και ζούσες δυο οικογένειες, γιατί νομίζεις ότι τιμωρώντας τον Σαμαρά, δεν θα παίρνεις μόνο μία;

Όπως και να το δει κανείς, μόνο αυτοί που έχασαν τα πάντα μπορεί να είναι σίγουροι ότι δεν θα πάνε στα χειρότερα. Μόνο οι απολύτως απελπισμένοι μπορούν να επικαλούνται το περίφημο «χειρότερα δεν γίνεται». Οι υπόλοιποι λειτουργούν σαν μικρά κακομαθημένα παιδιά που νομίζουν ότι ο πάτος βρίσκεται στο δικό τους βαρέλι. Τόσο εγωκεντρικοί και «παρτάκηδες» είναι!

Κακά τα ψέματα, η Ν.Δ στα χέρια του Σαμαρά είναι μια αστεία καρικατούρα ευρωπαϊκού δεξιού κόμματος. Εκπροσωπεί ένα πελατειακό σύστημα διεφθαρμένο και άβουλο για μεταρρυθμίσεις. Όμως, δεν είναι παρά ένα διεφθαρμένο δίκτυο εξουσίας μιας κοινωνίας που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα προς όφελος της συλλογικότητας. Από πίσω του έχει Εκκλησία, οικονομικές ελίτ και έναν τεράστιο κομματικό στρατό βολεμένων και καρκινικού συντηρητισμού.

Αν λοιπόν, κάποιος θέλει να απαλλαγεί από αυτά, είναι λογικό να καταψηφίσει τη σημερινή κυβέρνηση. Αν όμως, «λιγουρεύεται» μια καλύτερη δική του θέση σε ένα νέο σύστημα πελατειακού κέρδους, πολύ φοβάμαι ότι ζει απλά στον δικό του κόσμο και ότι το «χειρότερα» δεν το είδε ακόμα.

Με λίγα λόγια, επειδή δεν βλέπω και πάρα πολλούς να θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη της μεγάλης ανατροπής, ας μην δουλευόμαστε ότι αγανακτήσαμε με το ένοχο σύστημα. Αυτό δηλαδή που κυβερνάει την Ελλάδα διακόσια χρόνια τώρα και όλοι θέλουν  να το «αρμέγουν», αναζητώντας την ευκαιρία.

Άρα λοιπόν, μην ψάχνουμε τον πάτο στο βαρέλι για να περιμένουμε να γεμίσει και πάλι. Στο μυαλό μας βρίσκεται ο «πάτος» και εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τα όρια και τα διλήμματα του «χειρότερα».

Ανδρέας Ζαμπούκας

Capital