Ο πελατειακός κορπορατισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Η συζήτηση γύρω από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει εντέχνως μετατοπισθεί στο θέμα του χρέους και της αποπληρωμής του. Αυτή η μετατόπιση της συζήτησης επιτρέπει στον κ. Τσίπρα να ενσαρκώνει τον ρόλο του «περήφανου Ρωμιού που αντιστέκεται στους Φράγκους» -ένας ρόλος που ήταν πάντοτε δημοφιλής στη χώρα μας. Ακόμα, λοιπόν, και εκείνοι που επισημαίνουν ότι οι προτάσεις του είναι ανεδαφικές και δεν πρόκειται να γίνουν δεκτές από τους πιστωτές, το χειρότερο το οποίο μπορούν να του καταλογίσουν είναι ότι είναι ρομαντικός και αιθεροβάμων.

Όμως η στάση του απέναντι στο χρέος δεν είναι το προσδιοριστικό στοιχείο της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Το προσδιοριστικό στοιχείο είναι η αρνηση υιοθέτησης οποιασδήποτε μεταρρύθμισης που θα έδινε τη δυνατότητα στους θεσμούς των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών να λειτουργήσουν απρόσκοπτα και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα της χώρας. Στον βαθμό στον οποίο ασκεί π.χ. κριτική -και σωστά- εναντίον της οικονομικής και μιντιακής ολιγαρχίας του τόπου, αυτό δεν γίνεται από τη σκοπιά της καταπολέμησης των ολιγοπωλιακών στρεβλώσεων που επιφέρουν αυτές οι καταστάσεις στον μηχανισμό των ελεύθερων συνδιαλλαγών. Αντίθετα, στόχος της κριτικής του είναι η υπονόμευση αυτών καθεαυτών των ελεύθερων συνδιαλλαγών και η αντικατάσταση τους με γραφειοκρατικά ρυθμιζόμενους μηχανισμούς, ελεγχόμενους φυσικά από το κόμμα.

Για να κατανοηθεί το πόσο λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας δεν χρειάζεται να πάει κανείς πιο μακριά από τη στάση του στο θέμα της αξιολόγησης των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Η άρνησή του για οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης -και όχι απλά αυτής που προτείνει η σημερινή κυβέρνηση- καταδεικνύει περίτρανα ότι δεν τον ενδιαφέρει ούτε η βελτιωση των παρεχομένων υπηρεσιών ούτε η ανταγωνιστικότητα της χώρας.

Αυτό που απλά τον ενδιαφέρει είναι να υπερασπισθεί ένα σύστημα πελατειακού κορπορατισμού -όπου το μόνο κριτήριο «παραγωγικότητας» είναι το πόσο πιστός είσαι στο κόμμα. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με «αριστερά», «προοδευτικότητα» κ.λπ. O κ.Τσίπρας δεν λέει: «Όλη η αξιολόγηση στα σοβιέτ». Αυτό που λέει είναι: «Όχι στην αξιολόγηση». Αντίστροφα, και η υποστήριξη που παρέχουν οι «πελάτες του» -οι συνδικαλιστές του δημοσίου- δεν έχει καμία σχέση με τις προαναφερθείσες έννοιες. Ο εργατοπατέρας του δημοσίου δεν απέκτησε αίφνης «προλεταριακή» ή, έστω, «αντιιμπεριαλιστική» συνείδηση. Η υποστήριξή του προς τον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται απλά και μόνο στο γεγονός ότι θέλει να αποφύγει κάτι το τόσο αυτονόητο, όπως η αξιολόγηση.

Η απάντηση, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ στον παρεοκρατικό καπιταλισμό των παραδοσιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) δεν είναι η κατάργησή του, μέσω της ενίσχυσης των θεσμών που θα τον καθιστούσαν ανενεργό. Αντίθετα, αυτό που επιδιώκει είναι η εδραίωση ενός πελατειακού κορπορατισμού, όπου τα κριτήρια της επιτυχίας θα έχουν τόσο λίγη σχέση με την παγκόσμια πραγματικότητα όσο και αυτά του συστήματος που ελπίζει να αντικαταστήσει.

Τάκης Μίχας 

Protagon