Γιατί παίζουν καθυστερήσεις;

Ηδιαπραγμάτευση με τους δανειστές φαίνεται πως έχει τελματώσει, αν κρίνουμε ότι πάμε από τη μία «ημερομηνία ορόσημο» στην άλλη, και από το βοήθα Παναγία μου στο έχει ο θεός. Φαίνεται πως η «σκληρή διαπραγμάτευση» γίνεται σκληρότερη, από την πλευρά των δανειστών όμως, καθώς ερμηνεύουν την κωλυσιεργία εκ μέρους της ελληνικής αντιπροσωπείας, περισσότερο σαν αδυναμία ενδοκυβερνητικής συμφωνίας, παρά ως στρατηγική τακτική.
Και βέβαια στηρίζονται στην διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στην αγορά, την εσωτερική στάση πληρωμών, τον αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό από τα αποθεματικά των ταμείων και των ΔΕΚΟ, που κάνουν πιεστικό το χρόνο για σύναψη συμφωνίας.

Άρα τη μόνη πλευρά που δεν συμφέρει αυτή η τελματωμένη κατάσταση είναι η ελληνική, καθώς βρίσκεται πολύ κοντά, είτε σε ασφυκτικό γεγονός με καταστροφικές συνέπειες για τη συνοχή της κυβέρνησης, είτε σε κάποιο πιστωτικό ατύχημα που θα οδηγήσει σε τέτοια καταστροφή, που το μέγεθός της είναι αδύνατον να αντέξει το πολιτικό σύστημα. Γιατί λοιπόν δεν έκανε η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης το αυτονόητο, να συνάψει συμφωνία και μηδενίζοντας το χρόνο να κηρύξει ότι αρχίζει από το μηδέν για να ανασυγκροτήσει τη χώρα;

Πολλοί είναι οι λόγοι με κυριότερο εκείνον τον μισαλόδοξο και διχαστικό που στήριξε την προεκλογική της ρητορεία, περί ενδοτικών, οσφυοκαμπτών από τη μια και εθνικά περήφανων ανένδοτων από την άλλη.

Επειδή λοιπόν η ανένδοτη στάση δεν απέχει πολύ από το να γίνει ανέκδοτο, και επειδή οι προεκλογικοί άνεμοι που σπάρθηκαν αλόγιστα, τείνουν πολύ σύντομα να προκαλέσουν θύελλες, έχουν αρχίσει οι δεύτερες σκέψεις στην κορυφή της κυβέρνησης. Και αυτές παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις δεν είναι άλλες από τις αιφνιδιαστικές κάλπες, αμέσως μετά τη σύναψη συμφωνίας της νέας δανειοδότησης, που φυσικά θα πρόκειται για νέο μνημόνιο το οποίο θα περιέχει σκληρά και επώδυνα μέτρα και κυρίως δεν θα απέχει και πολύ από το περίφημο mail Χαρδούβελη.

Ενδεχομένως να είναι ειλικρινή τα κυβερνητικά στελέχη εκείνα που αποκηρύσσουν το ενδεχόμενο νέων εκλογών, καθώς συνυπολογίζουν αφ’ ενός το κόστος το οικονομικό που είναι αποτρεπτικό με την κατάσταση της οικονομίας, με το πολιτικό καθώς κανένας δεν μπορεί να προβλέψει προς τα πού μπορεί να κινηθεί το απογοητευμένο εκλογικό σώμα, ιδίως εκείνο των πασοκογενών.

Ωστόσο όπως φαίνεται από την πολυγλωσσία κομματικών και κυβερνητικών στελεχών υπάρχουν μέσα στο κυβερνών κόμμα, ομάδες και τάσεις που όσο η διαπραγμάτευση «ολισθαίνει» προς τον πραγματισμό, τόσο εκδηλώνουν κινήσεις αυτονόμησης από την κεντρική γραμμή. Το φαινόμενο των δημόσιων δηλώσεων που σπεύδει το Μαξίμου να τις μαζέψει έχει γίνει πλέον καθημερινό. Ίσως λοιπόν ακόμη και αν δεν είναι επιθυμητές να προκύψουν εκλογές ως πολιτική νομοτέλεια που θα επιβάλλει η συγκυρία. Εξ άλλου ο πειρασμός για τον Α. Τσίπρα γίνεται μεγαλύτερος, καθώς θα έχει στο οπλοστάσιό του και το όπλο της λίστας.

Πηγή: new-deal