Αίμα στα παρασκήνια

Ο πατέρας μου, μύρο το κύμα που τον τύλιξε, με πήγαινε συχνά στο Εθνικό κι ας πλάνταζα εγώ να πάμε στη Βουγιουκλάκη. Μόνον μια φορά υπέκυψε στην γκρίνια μου, κι αυτό μάλλον προς σωφρονισμό μου.

Τι να μου πει τώρα το μίνι από σάνιτας φόιλ που φορούσε η αείμνηστη, την ώρα που είχα δει κιόλας μια κανονική ιππομαχία με άλογα από πανί διά χειρός Βακαλό; Ήταν το «Μπέκετ» του Ανούιγ, νομίζω, αλλά και να μην ήταν τι σημασία έχει;

Το θέατρο δεν είναι πεζογραφία, σινεμά, παρτιτούρα, εικαστικά, ν’ αφήσει υλικό αποτύπωμα, κι αυτή είναι η μαγκιά του. Οι νεότεροι ποτέ δεν θα καταλάβουν γιατί ήταν μαγική η θεατρική Λαμπέτη ούτε κι εγώ θα μάθω ποτέ αν η Κοτοπούλη άξιζε τελικά τα λεφτά της κι αν θα μπορούσε να σταθεί σε σημερινή σκηνή χωρίς να προκαλέσει σούσουρο από ειρωνικά σχόλια.

Ώστε αυτή είναι λοιπόν η περίφημη θεατρική μας «παράδοση»; Μια σκυταλοδρομία τυφλής εμπιστοσύνης από γενιά σε γενιά, κι ας πέφτει καμιά φορά η σκυτάλη χάμω, κι ας τρώει χώμα η μούρη της;

Ελπίζω ο νέος διευθυντής του Εθνικού να πιάσει τη σκυτάλη έτσι όπως είναι, σκονισμένη. Να μη χάσει χρόνο για να την καθαρίσει από τα πολλά στραβοπατήματα του προκατόχου του. Γιατί το έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί και το υλικό του αποτύπωμα είναι ακόμη εδώ πάνω στις αβρές παλάμες της Λαίδης Μάκβεθ.

Το «έγκλημα» είναι βασικό μοτίβο της δραματουργίας και θα ήταν μέγα σκηνικό λάθος να το παστρέψεις με μπλα μπλα και εξαγγελίες. Ο Νίκος Ξυδάκης λέει πολλά, είναι όμως του γραπτού και συγχωρείται. Ο Στάθης Λιβαθηνός, σαν άνθρωπος του θεάτρου, δεν χρειάζεται να πει τίποτα παρά να τρέξει να καλύψει το χαμένο έδαφος.

Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας; Θα συναντιόμαστε τα βράδια όπως και πριν, καλοντυμένοι κι αδημονούντες στο κιγκλίδωμα της Αγίου Κωνσταντίνου; Υπάρχει πολύ αίμα στα παρασκήνια κι ακόμα παραπίσω, στα παρκαρισμένα της Σατωβριάνδου και της Μενάνδρου. Πολλοί λένε ότι σφάζονται εκεί πίσω τα βράδια οι ντίλερ κι οι μαφιόζοι του κέντρου της Αθήνας, εγώ όμως δεν πιστεύω τίποτα.

ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Athens Voice