Ρυμουλκώντας την Ελλάδα εκτός ευρώ

Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τα ΧΡΗΜΑΤΑ φθάνουν έως το τέλος Απριλίου και στο Βερολίνο έως το τέλος Μαΐου, στις Βρυξέλλες υπολογίζουν ότι το διάστημα μετά τις 10 Μαΐου θα είναι κρίσιμο για τη χρεοκοπία ή όχι της χώρας.
Ακόμα και αν οι εταίροι δεχθούν ένα χαμηλότερο πρωτογενές πλεόνασμα, θα χρειασθούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα άνω του 1 δισ. ευρώ στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ τιμήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Τέτοια ποσά δεν μπορούν να συλλεγούν στην Ελλάδα χωρίς αύξηση της φορολογίας (μέσω αύξησης συντελεστών) ή και μέτρα για το ασφαλιστικό και τον περιορισμό του δημόσιου τομέα. Τα νούμερα είναι πεισματάρικα.

Την ώρα που κάτι τέτοιο γίνεται περισσότερο από φανερό ακόμα και σε στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, το επιτελείο του κ. Τσίπρα χάνει και τρίτο μήνα από τον πολιτικό του χρόνο. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μισέλ Σαπέν, ένας από τους στενότερους αρχικά -όχι πλέον- συμμάχους της προσπάθειας της νέας κυβέρνησης, επιβεβαιώνει ότι η διαπραγμάτευση δεν έχει μετακινηθεί μέτρο από εκεί που βρισκόμασταν αρχικά. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι μια χρεοκοπία είναι πιθανή. Η μόνη συνεχιζόμενη οικονομική δραστηριότητα στη χώρα είναι τα γιουρούσια στα ΑΤΜ, για να «σηκωθούν» όσες καταθέσεις έχουν μείνει. Η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό καθώς παντού κινείται με τη λογική της προκαταβολής. Προκαταβολή πήρε από τον ΟΠΑΠ, προκαταβολή ζητάει από τους Ρώσους, προκαταβολή παίρνει από τις περαιώσεις. Ακόμα και από την ΕΚΤ ζητάει προκαταβολή έναντι των αλλαγών που θα κάνει.

Την ίδια ώρα μια ευδιάκριτη ομάδα επιχειρηματιών, όχι από εκείνους που αποκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ διαπλοκή αλλά απο εκείνους που παραδοσιακά τον στήριξαν αλλά και ορισμένους νέους ισχυρούς τους συμμάχους, αξιοποιώντας προσβάσεις στο κυβερνητικό περιβάλλον με εκλεγμένα και μη εκλεγμένα κυβερνητικά στελέχη, ενισχύει την αδιάλλακτη ρητορική.

Λίγο ενδιαφέρεται η ομάδα αυτή για τις πραγματικές δουλειές. Πιέζει να μην πουληθεί τίποτα σε ξένους για να έρθει η δική της «χρυσή ευκαιρία» να αγοράσει φθηνά, αφού φορτώσει στους πολίτες -εκμεταλλευόμενη την ιδεολογία των πτωχευμένων (δεν έχω δεν πληρώνω)- τα δάνεια στις τράπεζες.

Ο Μάρτιν Σουλτς είχε πει αμέσως μετά τις εκλογές ότι δεν θα κάνει η Ευρώπη τον σημερινό πρωθυπουργό «μάρτυρα αλλά ούτε και θύμα». Θα τον βάλει απέναντι στις δικές του δεσμεύσεις.

H κυβέρνηση πελαγοδρομεί αποκλείοντας αυξήσεις στου φόρους και πωλήσεις δημόσιας περιουσίας, αλλαγές στο ασφαλιστικό και περικοπές στο δημόσιο, αλλά αρνείται να αποκαλύψει:

- Πόσα χρηματα λείπουν για να καλυφθεί το δικό της (1,2% και συνέχεια κατεβαίνει) πρωτογενές πλεόνασμα;

- Και, το κυριότερο, πως θα καλυφθούν από μέτρα που θα φέρνουν, κάθε χρόνο και όχι μία φορά, το ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Όσο αυτό συνεχίζεται, βηματίζουμε στο ίδιο σημείο. Και επειδή ο κόσμος προχωράει, η χώρα απομακρύνεται αντί να πλησιάζει τις αγορές για να βρει την ανεξαρτησία της που τόσο διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή την άποψη ο Σουλτς έχει δίκιο: ο ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται με το δικό του μέτρο. Που δεν είναι -όπως σε κάθε κυβέρνηση- οι προεκλογικές του εξαγγελίες αλλά η μετεκλογική πραγματικότητα. Και αυτή είναι χειρότερη, πολύ χειρότερη απ' ό,τι εκείνη του 2014.

Τάσος Τέλλογλου

Proragon