Ο τζόγος ως πολιτική ιδεολογία

Είναι γεγονός ότι στον Έλληνα αρέσει ο ΤΖΟΓΟΣ. Φρουτάκια, πόκα, καζίνα και ρίσκο γενικώς. Αρκεί να υπάρχει χρήμα. Στον θεσσαλικό κάμπο τη χρυσή δεκαετία του 1980 στήθηκαν τα πλουσιότερα καρέ. Στοίβες τα πεντοχίλιαρα ως και στο τελευταίο χωριό.

Η Πρωτοχρονιά διαρκούσε τουλάχιστον τρεις μήνες! Στις λέσχες της Αθήνας συνεχίζουν να καταστρέφονται σπίτια. Στην Πάρνηθα και στο Λουτράκι, γινόταν κάποτε προσκύνημα (τώρα δεν ξέρω…), κυρίως από κακομοίρηδες που ακουμπούσαν ό,τι έβρισκαν. Συνήθως, συντάξεις, εφάπαξ, δανεικά και επιδοτήσεις.

Αυτό που γίνεται τα πέντε χρόνια των μνημονίων και ειδικά στη «συριζανέλ» εποχή μοιάζει με ένα μεγάλο ΚΑΖΙΝΟ που συνωστίζονται τζογαδόροι. Ποντάρουν από δω κι από κει κι ό,τι κάτσει. Από την κυβέρνηση ΓΑΠ μέχρι σήμερα, ένας δεν βρέθηκε να μαζέψει τους άλλους και να σχεδιάσει κάτι λογικό και συγκεκριμένο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ο ΓΑΠ τα παράτησε, ο Σαμαράς τα ψιλοβόλεψε για τα μάτια των Ευρωπαίων και ο Τσίπρας σαν καινούριο «αλάνι» μπήκε στην παρτίδα, με μπλόφες.

Εν τω μεταξύ, όλο αυτό το διάστημα, ο «λαός» δεν είπε όχι στον τζόγο. Και πολύ περισσότερο, δεν λέει και σήμερα. Οι συνταξιούχοι δεν συναινούν για το ασφαλιστικό εις βάρος των παιδιών τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν διανοούνται συμμετοχή στο «εγχείρημα» και οι συνδικαλιστές χτίζουν κάστρα στα σωματεία τους. Τέλος, η κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία, περιμένει μήπως συνεχίσει μες το χαμό, να επωφεληθεί από τα κενά των ελέγχων.

Όλη η χώρα τζογάρει. Εκτός από μία μικρή μειοψηφία που παράγει, εξάγει, εμπορεύεται και επιμένει να σχεδιάζει  σε ένα θολό τοπίο, οι υπόλοιποι αδιαφορούν και συμμετέχουν στο ρίσκο.

Η ψυχολογία του τζογαδόρου έχει ως βάση, την επίφαση μιας ασφάλειας σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, έστω κι αν αυτό δεν υφίσταται. Το ασφαλιστικό δεν λύνεται όμως με συνθήματα και ταμπού. Ούτε και η ρευστότητα της οικονομίας εξασφαλίζεται με διαστήματα ελέγχου και επιθεωρητές βραχείας διάρκειας.

Κι όμως, η ανασφάλεια και η τυχοδιωκτική διάθεση δείχνει να μην απασχολεί τις πλατειές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Μόνο οι μειοψηφίες της πραγματικής οικονομίας και της επιστημονικής κοινότητας ετοιμάζουν αποσκευές και βρίσκονται σε ετοιμότητα.

Δύσκολη πάντως, οποιαδήποτε πρόβλεψη για το μέλλον. Η ελληνική οικονομία θα πρέπει να ξεπεράσει ασθένειες του μικροκαπιταλισμού που βίωσε ως τώρα. Δύσκολη η προσαρμογή κι ακόμα πιο δύσκολη η αποδοχή των κανόνων από τζογαδόρους και «ακτιβιστές»…

Πηγή: Capital