Ασυμφωνία χαρακτήρων

Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν πως οι προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, προς τους εταίρους και δανειστές, θα είχαν γίνει δεκτές έστω και με κάποιες διαφοροποιήσεις και τελικά δεν θα υπήρχαν νικητές και ηττημένοι σε καμία πλευρά. Ωστόσο εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των διαπραγματευόμενων, μοιάζει αγεφύρωτο, ίσως μάλιστα και να διευρύνεται.

Δεν είναι τυχαίο που και το “ορόσημο” του Γιούρογκρουπ της 24ης Απριλίου υποβαθμίζεται τόσο από την Αθήνα, όσο και από τις Βρυξέλλες και πάει για το απώτερο μέλλον. Φυσικά όλη αυτή η κωλυσιεργία και από τα δύο μέρη έχει καταστροφικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και την τελματωμένη αγορά. Ένα είναι βέβαιο. Ότι και οι μεν και οι δε, έχουν τους λόγους τους για να μην βιάζονται να δοθεί σύντομα λύση με την επίτευξη συμφωνίας.

Η Ελληνική πλευρά μοιάζει να πιστεύει πως με την πάροδο του χρόνου οι εταίροι θα κουραστούν και θα κάνουν βήματα πίσω, κυρίως για να διαφυλάξουν την ενότητα της ευρωζώνης

. Μάλιστα διαρρέεται από κυβερνητικούς κύκλους, ότι ενώ σε πολιτικό επίπεδο με τους ευρωπαίους ηγέτες βρίσκουν ευήκοα ώτα, τα προβλήματα εντείνονται όταν οι διαπραγματεύσεις γίνονται με τα τεχνικά κλιμάκια που έχουν άκαμπτη στάση επιδιώκοντας να παραβιάσουν τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης.

Από κυβερνητικής πλευράς δηλαδή, υπάρχει η γνωστή θέση ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην περίπτωση της Ελλάδας, μπορεί να βελτίωσε κάποιους αριθμούς της οικονομίας, βούλιαξε όμως τη χώρα στην ύφεση και την κοινωνία στη δυστυχία. Άρα είναι ειλημμένη απόφαση να αποφευχθούν μέτρα υφεσιακού χαρακτήρα και να προωθηθούν αντίστοιχα αναπτυξιακά. Είναι γεγονός πως παρά την αντιφατική πολυφωνία που επιδεικνύουν στα ΜΜΕ τα κυβερνητικά στελέχη, δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με την κεντρική πολιτική άποψη της ελληνικής πλευράς. Όμως αυτή η λογική πρόταση βρίσκει πάνω στον τοίχο της αδιαλλαξίας των εταίρων και δανειστών, και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους και αντιλήψεις, που διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ο πρώτος και βασικός είναι ότι έχουμε χάσει απέναντί τους την αξιοπιστία των λόγων μας.

Όσες φορές πίστεψαν τις υποσχέσεις του εγχώριου πολιτικού συστήματος, έπεσαν παταγωδώς έξω. Κάτι με τα πλαστά στατιστικά στοιχεία, κάτι με τα περίφημα και ουδέποτε εφαρμοσθέντα “ισοδύναμα των μέτρων”, κάτι η αδυναμία-αδιαφορία για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, κάτι τα διχαστικά ψευτοδιλήμματα μνημονιακών-αντιμνημονιακών πάνω στα οποία έκτισαν καριέρες και περιουσίες διάφοροι τσαρλατάνοι, χάσαμε και εμείς και εκείνοι τη μπάλα.

Αν μάλιστα εδώ βάλουμε και τον παράγοντα σκοπιμότητα, είτε από ιδεολογική αγκύλωση των ευρωπαίων απέναντι σε μια “αριστερή” κυβέρνηση που μπορεί να αποτελέσει “κακό” παράδειγμα στην Ευρώπη, είτε επειδή η γραφειοκρατία των “θεσμών” βλέπει χώρες με υποχρεώσεις ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, τα πράγματα στις διαπραγματεύσεις μοιάζουν να έχουν κολλήσει στο σημείο μηδέν. Αν επιβεβαιωθεί αυτό το συμπέρασμα τότε όλα τα σενάρια που έχουν βγει τελευταία στο φως είναι πιθανό να συμβούν, από την διεξαγωγή εκλογών ή δημοψηφίσματος, έως ασφυκτικό γεγονός και στάση πληρωμών μέσα στην ευρωζώνη.

Πηγή : new-deal