Ανάγκη διεξόδου

Παραγωγικώς ανέτοιμοι περάσαμε στην Ευρωζώνη με “κόλπα”. Η κερδοσκοπία μας επί των ομολόγων συγκάλυψε, προσκαίρως, την έλλειψη αναπτυξιακών πόρων. Πουλούσαμε ομόλογα (ακάλυπτα). Περνούσαμε καλά.

Η κρίση μας σάρωσε. Έχουμε εξωσθεί και από την Ευρωζώνη και από την πολιτισμική Ευρώπη. Αδυνατούμε ν’ αυτοχρηματοδοτηθούμε στο κοινό νόμισμα. Άρα, η συμμετοχή μας στην νομισματική ένωση αποστεώθηκε σε “ονομαστική”. Αποτελούμε την μόνη χώρα: που φυλακίζει του οφειλέτες φόρων, αλλά και που φορολογεί τ΄ ακίνητα με αξίες παρελθόντων ετών (!). Ακόμη και που θέτει ως όρο προσφυγής στο δικαστήριο την προηγούμενη (!!!) πληρωμή φόρου.

Η δήλωση του Επιτρόπου κ. Katainen από 17.4.14 είναι σαφής: …«… Κατά την εφαρμογή του δικαίου της Ενωμένης Ευρώπης (ΕΕ) θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα που καθιερώνει ο Χάρτης (θεμελιωδών ελευθεριών). Όσον αφορά, ωστόσο, τα προγραμματικά έγγραφα (συμφωνίες με δανειστές μας) δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο(-): υπό την έννοια αυτή δεν μπορεί να γίνει επίκληση του Χάρτη (εκ μέρους ελλήνων πολιτών) …»… Είμεθα εκτός πλαισίου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Είτε μιλάμε για “Μνημόνιο Κατανόησης” είτε για οτιδήποτε άλλο συναφές, η ουσία είναι η ίδια: Μας παρέχεται δεύτερη ευκαιρία οργανικής – πλέον – ένταξης στην Ευρωζώνη. Τίποτε άλλο (!). Και είμεθα οι μόνοι σ’ εκκρεμότητα. Η Ιρλανδία ακμάζει. Η Πορτογαλία αυτοχρηματοδοτείται. Η Κύπρος αποκαθίσταται. Όλοι τους με πολύ λιγότερα χρήματα – συνολικώς – απ’ όσα διετέθησαν εδώ (!).

Πρέπει να καταστεί σαφές πως ό,τι αποκλείεται είναι η επάνοδος στην προ κρίσης μακαριότητα. Δεν υπάρχουν πλέον πηγές χρηματοδότησης καταναλωτικής ευημερίας.

Δύο είναι οι νοητές επιλογές προκοπής. Ένα – αποκλειστικώς – είναι το σημείο αναφοράς, αμφοτέρων.

Η κλασσική αντίληψη κυριαρχεί στην Ευρώπη. Ουδεμία εθνική οικονομία είναι υγιής εάν αδυνατεί, παραγωγικώς, να καλύψει σημαντικό μέρος των αναγκών της. Αλλ’ αντιθέτως, τις ανάγκες αυτές, καλύπτει δι’ εισαγωγών. Ταυτόχρονα δε χρησιμοποιεί τον πληθυσμό της στην προσφορά υπηρεσιών τις οποίες (η χώρα) αδυνατεί αμείψει. Η ανισορροπία επιτείνεται, κατ’ εξοχήν, όταν οι πλεονάζουσες υπηρεσίες παρέχονται στο κράτος που δεν τις χρειάζεται (!).

Στην σκιαγράφηση αντανακλάται η Ελλάς. Το 80% του εθνικού προϊόντος αντιστοιχεί σε υπηρεσίες. Παράλληλα, η μεταποίηση είναι σ’ ελεύθερη πτώση, ομοίως οι γεωργία και κτηνοτροφία.

Η περισσότερο εξελιγμένη διαχείριση ανάγεται στην παροχή υπηρεσιών διακίνησης αγαθών διεθνούς παραγωγής. Στον τομέα αυτό επανήλθε δριμύτατη η Ιρλανδία. Εκεί ανήκει η Κύπρος. Εκεί έχει διακριθεί το Λουξεμβούργο. Μετά τις ΗΠΑ, στεγάζει τα περισσότερα επενδυτικά κεφάλαια παγκοσμίως. Τους επιβάλλει τον μικρότερο νοητό φόρο (!).

Κοινό σημείο αναφοράς οιασδήποτε παραγωγικής εκδοχής είναι ο εξορθολογισμός του κράτους. Δηλαδή, κυρίως, ο περιορισμός του. Κάθε υπερβολικό κράτος – εξ ορισμού – απομυζά πόρους από την ιδιωτική οικονομία. Και αυτό είναι, τελικά, κοινωνική σπατάλη. Η συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα άγει σε περιορισμό της ανάπτυξης. Άρα και σε φθίνουσα κοινωνική ευημερία (!).

Ουδείς, ασφαλώς, θα επενδύσει εδώ για να επωμισθεί το υψηλό δημοσιονομικό μας κόστος. Αυτό, μάλιστα, όταν η αφορολόγητη Κύπρος τον προσκαλεί. Τόσο αυτονόητο είναι το ζήτημα (!).

Ο Ελληνισμός, στα χρόνια της ακμής του, απέπνεε κοσμοπολιτισμό. Το κλίμα μας είναι υπέροχο. Τα σύμβολα του πολιτισμού μας (είναι) μοναδικά. Συγκεντρώνουμε τις εξ αντικειμένου προϋποθέσεις για την ανάδειξη της χώρας ως σπουδαίου κόμβου χρηματοοικονομικού, ασφαλιστικού, εφοπλιστικού κ.ο.κ.

Περιορισμός του κράτους σε όρια υπό πρίσμα ιρλανδικό, φερ’ ειπείν, σημαίνει (και) αποδεκατισμό της φορολογίας. Αν αυτό ήθελε συμβεί δεν θα είχαμε απλώς έλευση. Θα είχαμε πλημμύρα επενδύσεων. Η Ελλάς θα γνώριζε νέα φάση κοσμοπολίτικης της ακμής.

Οι προϋποθέσεις για την προκοπή του τόπου υπάρχουν. Οι αναγκαίες πολιτικές επιλογές αναμένονται.

FreeWill