Νηπιακός ετσιθελισμός

Ηταν νύχτα, αργά, μετά τα μεσάνυχτα. Ντάλα καλοκαίρι. Γύρω-γύρω, στον ακάλυπτο, τα παράθυρα και οι μπαλκονόπορτες ήταν ανοιχτά, για να απολαύσουν τον ξεκούραστο ύπνο, μετά τον κάματο της ημέρας, στην ησυχία. Η σκηνή είναι κλασσική. Ο Δάντης ζήτησε την βοήθεια των Μουσών για να περιγράψει (Inf. II), αναλογιζόμενος ότι είχε προηγηθεί ο Βιργίλιος, (Ain. IV). Επειδή λοιπόν η εικόνα έχει καλυφθεί επαρκώς, επανερχόμεθα στον ακάλυπτο αθηναϊκής συνοικίας. Ας πούμε στην Κυψέλη.

Αίφνης την ησυχία κατακερματίζει τσιρίδα νηπίου, ανελέητη, επίμονη και συνεχής, τροφοδοτούμενη από παρακλήσεις και απειλές από τους γονείς του, υπομνήσεις της ώρας και του ύπνου των γειτόνων. Οι αντιδράσεις των γειτόνων ήταν διαφόρων ειδών. Όλες πάντως εξ ίσου έντονες και κάλυπταν όλη την γκάμα, από την ικεσία λίγης συμπόνιας, μέχρι την προτροπή για αποτελεσματικά μέτρα (πνίξτο!). Όλα ατελέσφορα. Στα παράθυρα και τα μπαλκόνια πλέον, οι γείτονες (en negligées), συσκεφθέντες ρώτησαν τι θέλει, τέλος πάντων, το παιδί. Το παιδί ήθελε παγωτό. Ένας πραγματιστής παρεδέχθη ότι η εκλογίκευση του νηπίου ήταν ανέφικτη, όπως και η εκπαραθύρωση του ουτοπική, μολονότι ιδεώδης. Ο γείτων προσεφέρθη, υπό τις περιστάσεις, να μεταβεί στην κατοικία του ιδιοκτήτου παρακείμενης «ΕΒΓΑ», να του ζητήσει να ανοίξει και να δώσει ένα παγωτό. Όπερ και εγένετο. Όλα υπό την συνεχή υπόκρουση της σειρήνας του νηπίου που, ως συνήθως, προκαλεί θαυμασμό για την ένταση του ήχου που βγαίνει από τόσο μικρούς πνεύμονες.

Όταν προσεφέρθη το παγωτό στο παιδί, εκείνο απαίτησε να φάει ο γείτονας το μισό. Όταν έγινε αυτό, το νήπιο έβαλε ξανά την τσιρίδα. «Τι θέλεις τώρα;» Το ρώτησαν, στα πρόθυρα παράκρουσης. «Θέλω αυτό που έφαγε αυτός!»

Το κείμενο αυτό δεν είναι απίθανο. Είναι πολιτικό. Είναι μία εικονογράφηση της συμπεριφοράς ενός μεγάλου μέρους του κυβερνώντος τσούρμου («κόμματος»).Μπολσεβίκικης εμπνεύσεως, με σύγχρονη αναβίωση στην – μνημειώδους ανοησίας – ρήση του Κοέλιο ότι: «αν θέλεις κάτι αρκετά…» κτλ., παρουσιάζεται ωςτρόπος πολιτικής παράνοιας και λέγεται «βολονταρισμός». Ελληνικά η λέξη «ετσιθελισμός» θα ήταν επαρκής και ακριβής.

Είναι η συμπεριφορά κακομαθημένων νηπίων που παρέμειναν νήπια, χωρίς να υποστούν οποιαδήποτε ωρίμανση, όσο και αν πέρασαν τα χρόνια. Ακόμη και όταν στα μαλλιά πέσανε χιόνια. Και στα γένια. Μερικοί αρνούμενοι την πραγματικότητα βάφουν τα μαλλιά, αφήνοντας όμως τα μικρά άσπρα γένια. Σοβαρός και σοφός πολιτικός (όχι δεξιός), μου έλεγε προ ημερών, ότι τα «παιδιά» αυτά δεν έφαγαν, όταν έπρεπε, ένα χαστούκι, να συνέλθουν. (Αυτά τα λέει κατ’ ιδίαν φυσικά). Πάντοτε τα «τάιζαν» με το κουταλάκι, ουδέποτε δούλεψαν ως υπάλληλοι, γέρασαν τσιρίζοντας, ζητώντας παγωτό. Όλοι γνωρίζουμε την συμπεριφορά του νηπιακού νευρόσπαστου που χτυπάει τα πόδια έξαλλο μέχρι να γίνει «το δικό του».

Ως νήπια – που ουδέποτε ωρίμασαν – ενώ γερνάνε χωρίς να ενηλικιωθούν ψυχολογικά. Δεν γνωρίζουν τον τρόπο του σκέπτεσθαι των ενηλίκων και τους απευθύνονται, μας απευθύνονται, ωσάν να είμαστε και εμείς εξ ίσου ανεσταλμένης αναπτύξεως. Έτσι νομίζουν ότι απευθύνονται σε αφελή νήπια, πρόθυμα να πιστέψουν τα παραμύθια που θέλουν να ακούσουν, πριν κοιμηθούν και παραδοθούν στον κόσμο των ονείρων. Όπου όλα είναι εφικτά. Σε όλα τα παραμύθια δημιουργείται ένας άλλος κόσμος όπου τα πάντα έχουν το δικό τους όνομα που ο αφηγητής εμπνέεται κατά περίσταση. «Και γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα γιαγιά;» – λέει η κοκκινοσκουφίτσα.

Είμαστε σε ένα παραμύθι για παιδιά που το λένε «αφήγημα». Στο πέλαγος του ονείρου ταξιδεύουμε σε ένα μεγάλο καράβι. «Και τι θα γίνει αν μας πετάξει στην θάλασσα ο καπετάνιος;». Κατά λέξη μεταφορά δηλώσεως υπουργού, σε περιγραφή «εξώσεως» μας από την Ευρώπη. (Στο στυλ των αδελφών Γκρίμ.) «Και τι θα γίνει παππού;» ρωτάει το μικρό τραβώντας την κουβέρτα. «Τι θα γίνει; Θα μάθουμε να κολυμπάμε…». Έξοχα. Τι ωραίο παράδειγμα ρεαλιστικής μεθόδου διαχειρίσεως καταστάσεως αμέσου κινδύνου καταποντίσεως. Με χαμόγελο αυταρέσκειας για το πνευματώδες εύρημα.

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα ετσιθελισμού, υπουργοί δηλώνουν ότι: «Αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Τελεία και παύλα!» «Τέτοιες εκφράσεις δεν θα ξανακουστούν εδώ!» Γιατί; Μόνη εξήγηση: «Γιατί έτσι θέλω!». Κυρίως όμως επιμένουν να φάνε το παγωτό που έφαγε ο άλλος…

freeWill