Ἀποκλίνουμε ἀπό τήν Εὐρώπη

Ακόμη καί ἄν ἀποφύγουμε τώρα τό «ἀτύχημα» καί τό Grexit, ἡ μεγάλη ἀνησυχία γιά τό «ποῦ πᾶμε» ἀφορᾶ στό μέλλον. Διότι ἀπό ὅποια πτυχή καί ἄν ἐξετασθεῖ ἡ σχέσις μας μέ την Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τήν Εὐρωζώνη, στήν πραγματικότητα ἀποκλίνουμε ἀπό αὐτήν. 

Οἱ πορεῖες μας εἶναι ἀντίθετες σε οἰκονομικό, πολιτικό καί ἤδη σέ διπλωματικό ἐπίπεδο. Δεν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι ἀντιδροῦν στό περίεργο «ἄνοιγμα» πού ἐπιχειρεῖται μέ τό μεθαυριανό ταξίδι τοῦ Πρωθυπουργοῦ στήν Μόσχα. Τά δέ δείγματα γραφῆς τῆς Κυβερνήσεως Τσίπρα, τήν ὁποία ἐψήφισε καί φαίνεται νά στηρίζει κατά μεγάλη πλειονότητα ὁ ἑλληνικός λαός, δείχνουν ὅτι ἡ σύγκρουσις καί ἡ ἔξοδός μας ἀπό τούς κόλπους τῆς Εὐρώπης, τελικῶς ἴσως καταστεῖ ἀναπόφευκτη.

Σέ ἀντίθετη πορεία

Στόν τομέα τῆς οἰκονομίας, ἡ ἀκολουθούμενη πολιτική τῆς Ἑλλάδος σέ σύγκριση μέ ἐκείνη τῶν περισσοτέρων εὐρωπαϊκῶν κρατῶν θυμίζει «νύχτα μέ μέρα». Στις ἄλλες εὐρωπαϊκές οἰκονομίες, ἡ γενική κατεύθυνσις εἶναι πρός τόν περιορισμό τοῦ δημοσίου τομέως. Γι’ αὐτό καί οἱ «θεσμοί» (πρώην τρόϊκα) ἐπιμένουν ὅτι καί στήν Ἑλλάδα πρέπει νά γίνουν μεγάλες ἰδιωτικοποιήσεις. Ὄχι μόνον γιά λόγους δημοσιονομικούς, ἀλλά διότι θά δώσουν ὤθηση στόν ἰδιωτικό τομέα, πού εἶναι αὐτός πού δημιουργεῖ ἀνάπτυξη καί θέσεις ἐργασίας. Ἡ Κυβέρνησις Τσίπρα ὅμως, φαίνεται νά ἀνθίσταται στήν πολιτική αὐτή. Δέν λέει ἐπισήμως «ὄχι» στούς δανειστές, ἀλλά προσπαθεῖ νά βρεῖ ἐνδιάμεσες λύσεις τοῦ τύπου συμπράξεων τοῦ δημοσίου μέ τόν ἰδιωτικό τομέα καί διατήρηση τοῦ ἐλέγχου τῶν δημοσίων ἐπιχειρήσεων ἀπό τό κράτος.

Αὐτό εἶναι ἕνα μόνο παράδειγμα τῆς ἀποκλίσεως. Ὑπάρχουν πάμπολλα ἄλλα. Οἱ ἑλληνικές κυβερνήσεις – ὄχι μόνον ἡ σημερινή – ἀρνοῦνται πεισματικά νά προχωρήσουν στό πραγματικό ἄνοιγμα τῶν κλειστῶν ἐπαγγελμάτων καί τῶν ἐλεγχομένων ἀγορῶν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλοιώνεται ὁ ἀνταγωνισμός καί νά ἐπιβαρύνονται τελικά οἱ καταναλωτές. Μάλιστα γιά νά διατηρηθεῖ ὁ «προστατευτισμός», πού εἶναι προϊόν τοῦ πελατειακοῦ πολιτικοῦ συστήματος, οἱ πολιτικοί μας διατείνονται ὅτι δέν θά ἐπιτρέψουν τήν «ἀσυδοσία» τῶν ἀγορῶν. Ὅμως αὐτό πού γίνεται σήμερα εἶναι πολύ χειρότερο. Διότι δέν εἶναι οἱ ἐλεύθερες ἀγορές ἐκεῖνες πού ὁδηγοῦν στήν ἀσυδοσία –δοθέντος ὅτι ὁ ἀνταγωνισμός θέτει φραγμούς– ἀλλά οἱ κλειστές ἀγορές τίς ὁποῖες προασπίζει ἐπί δεκαετίες τό πολιτικό σύστημα τῆς χώρας μας. Ἡ δέ Κυβέρνησις Τσίπρα ἔχει τεθεῖ ἀκόμη πιό ἀνοικτά ἐναντίον τοῦ ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ.

Τεράστια εἶναι ἡ ἀπόκλισις Ἑλλάδος-Εὐρώπης καί ὡς πρός τά ἐργασιακά. Στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες λέγεται τό περίφημο «easy fire, easy hire». Δηλαδή ὅτι ὅσο πιό εὔκολο εἶναι γιά τόν ἐργοδότη νά ἀπολύσει κάποιον ἐργαζόμενο, τόσο πιό εὔκολα προβαίνει σέ προσλήψεις. Ἡ ἀρχή αὐτή στήν Εὐρώπη δέν ἐφαρμόζεται. Στήν Γαλλία, τήν Ἰταλία καί δευτερευόντως τήν Γερμανία, οἱ ἐργοδότες ὑπόκεινται σέ μεγάλες δεσμεύσεις. Ἀλλά σέ ἄλλα εὐρωπαϊκά κράτη (π.χ. Βρεταννία) τό ἐργασιακό καθεστώς εἶναι πιό εὐέλικτο.

Στήν Ἑλλάδα τό ἐργασιακό καθεστώς εἶναι ἀκραῖο. Γιά να καταγγελθεῖ μία σύμβασις ἐργασίας πρέπει νά καταβληθοῦν παράλογα ὑψηλές ἀποζημιώσεις, πού φθάνουν μέχρι καί σε μισθούς μιᾶς διετίας (ἐπί 14μήνου βάσεως). Ἐνῶ ὅποιος ἐργαζόμενος καταφύγει στό ἐργατοδικεῖο, κατά κανόνα κερδίζει, εἴτε ἔχει δίκαιο εἴτε ὄχι.

Θλιβερή ἐξαίρεσις

Ἀλλά καί στόν τομέα τῆς πολιτικῆς, μᾶς χωρίζει ἄβυσσος ἀπό τήν Εὐρώπη. Ὅσοι εἶχαν τήν τύχη νά παρακολουθήσουν πρό ἡμερῶν ἀπό τό BBC τό debate τῶν ἑπτά πολιτικῶν ἀρχηγῶν πού κατέρχονται στίς ἐκλογές τοῦ Μαΐου στήν Βρεταννία, ἐθαύμασαν τό ἐπίπεδο τοῦ πολιτικοῦ διαλόγου. Ἀσφαλῶς παίζεται καί ἐκεῖ πολιτικό θέατρο, ἀλλά κατά τρόπο πού δέν ἔχει σχέση μέ τό δικό μας πολιτικό τσίρκο. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἀρχηγοί ἀπευθύνονται ὁ ἕνας στόν ἄλλο μέ τό μικρό του ὄνομα καί προσπαθοῦν νά πείσουν τούς τηλεθεατές μέ ἐπιχειρήματα καί ὄχι μέ συνθήματα. Οἱ μέν ἀντικρούουν τούς δέ, ἀλλά μέ σεβασμό καί ὑποδειγματική τάξη στόν διάλογο. Κανένας δέν κραυγάζει, δεν ὑβρίζει καί – τό κυριώτερο – δέν διακόπτει. Περιμένει να ἀκουσθεῖ ἡ θέσις τοῦ ἀντιπάλου του. Βέβαια ἡ Βρεταννία εἶναι ὁ ναός τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτικοῦ διαλόγου. Ἀλλά καί στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη τά ἤθη πρός τά ἐκεῖ κινοῦνται. Ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ καί ἐδῶ τήν θλιβερή ἐξαίρεση.

Ἀκόμη λοιπόν καί ἄν «τά βροῦμε» μέ τούς Εὐρωπαίους καί ἀποφύγουμε τά χειρότερα, οἱ προοπτικές γιά τό ἀπώτερο μέλλον κάθε ἄλλο παρά εὐοίωνες εἶναι. Διότι ὅταν μία χώρα ἀποκλίνει διαρκῶς – καί δή σέ ὅλους τούς τομεῖς – ἀπό τήν ἕνωση κρατῶν στήν ὁποία συμμετέχει, κάποια στιγμή θά διαπιστωθεῖ ὅτι εἶναι «ξένο σῶμα» καί μοιραίως θά βρεθεῖ ἐκτός. Αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος γιά το μέλλον, τόν ὁποῖο δέν φαίνεται να συνειδητοποιοῦμε στον τόπο μας. Ὅτι ἀνεξαρτήτως τοῦ τί θά γίνει τώρα μέ τό Eurogroup καί τούς «θεσμούς», σημασία ἔχει νά ἀρχίσουμε κάποτε νά συγκλίνουμε πρός τήν Εὐρώπη.

Καί μέ τήν Κυβέρνηση Τσίπρα ἀποκλίνουμε ὅλο καί περισσότερο…

Freewill