Κόκκινες γραμμές και πράσσειν «άλογα»

Κυρίαρχο κράτος είναι εκείνο που ρυθμίζει κατά το δοκούν τα του οίκου του. Κατ’ εξοχήν αυτό ισχύει στις εσωτερικές σχέσεις. Άρα: Προσδιορίζει την έκταση του δημοσίου τομέα όπως επιλέγει. Θεσπίζει, κατ’ επιθυμία, συλλογικές διαπραγματεύσεις προς εξειδίκευση εργασιακών σχέσεων. Καθορίζει ελάχιστα όρια αμοιβών εργασίας. Καθιερώνει ύψος συντάξεων κατ’ αρέσκεια. 

Μία η προϋπόθεση των προεκτεθεισών επιλογών. Να υπάρχει το αναγκαίο χρήμα (!). Ό,τι αποκλείεται είναι ανάπτυξη κοινωνικών παροχών με χρέωση τρίτων (!). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των: Τσεχίας, Λετονίας, Φιλανδίας. Η τελευταία (Φιλανδία) ουσιαστικά δεν έχει μετάσχει της ελληνικής διάσωσης. Ζήτησε εγγυητική εξασφαλιστική καταβολή του ποσού που αναλογούσε στην συμμετοχή της. Έτσι, έλαβε, παρά των λοιπών μελών της Ευρωζώνης, υπό μορφή δεσμευμένης κατάθεσης, περί τα 930 εκατομμύρια ευρώ. Έτσι επιτεύχθηκε η ομοφωνία της ελληνικής βοήθειας. Στην Τσεχία οι τρέχουσες αμοιβές εργασίαςείναι κατώτερες από τις αντίστοιχες ελληνικές. Αρνείται, λοιπόν, (η Τσεχία) κάθε ελληνικό αίτημα για θέσπιση ελάχιστης αμοιβής που όμως θα υπερβαίνει την τρέχουσα εκεί (Τσεχία). Ο Λετονός υπουργός Οικονομικών κακομεταχειρίσθηκε τον Έλληνα ομόλογό του, αν και φιλοξενούμενο στην χώρα του. Βίαια αρνήθηκε όλα τα αιτήματά μας, στο Eurogroup της Ρίγα, προ ημερών.

Τελικώς οι πτωχοί είναι που συνασπίζονται εναντίον μας. Αρνούνται τα κοινωνικού χαρακτήρα αιτήματά μας. Είναι, άλλωστε, εντελώς παράλογο ό,τι τους ζητούμε. Δηλαδή να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν. Έτσι ώστε εμείς να περνάμε καλλίτερα από εκείνους (!!!). 

Ο Σύριζα έχει αποδείξει πλήρη ανετοιμότητα στην άσκηση εξουσίας. Κεντρική προεκλογική επαγγελία υπήρξε ησεσημαντικό ποσοστό διαγραφή του δημοσίου μας χρέους. Η επαγγελία αυτή θεμελίωσε την βάση του οικονομικού και κοινωνικού του σχεδιασμού. Αλλ΄ η επαγγελία αρχήθεν υπήρξε άστοχη ως δημαγωγική. Η προεκλογική ονειροβασία δεν απέκτησε μετεκλογικό εκτόπισμα. Οι διεθνείς δεσμεύσεις αφορούν κράτη. Όχι κυβερνήσεις (!). Και τα κράτη έχουν συνέχεια. Άρα οφείλουν και συνέπεια. Η μεταβολή κυβέρνησης δεν καταργεί ανειλημμένες δεσμεύσεις.

Τα προκείμενα αυτονόητα, ο Σύριζα, δημαγωγικά τα παρέβλεπε.

Ούτως ή άλλως, ο Σύριζα, δεν φαίνεται να είχε ετοιμάσει υποκατάστατη λύση. Αυτό για την περίπτωση όπου ηδιαγραφή του χρέους δεν θα γινόταν δεκτή, όπως ήδη έχει συμβεί.

Ταχεία (και οδυνηρότατη) υπήρξε η προσγείωση. Αμέσως, μετεκλογικά, ήλθε ο κ. Dijsselbloem. Υπό συνθήκες νικητήριου ενθουσιασμού, δηλώσαμε πως οι μέχρι τότε συμφωνίες αποτελούν παρελθόν. Απάντησε ότι η Ευρώπη θα σταματήσει να πληρώνει. Και – τότε – συνέβη το παροιμιώδες. Του ανταπαντήσαμε “ουάου”. Ότι, δηλαδή, δεν μας νοιάζει. Πέρασαν 75 μόλις ημέρες (!). Το “ουάου” έγινε: Σώσον – Ελέησον. Έλληνες αξιωματούχοι κορυφαίοι (του νέου σχήματος) περιφέρονται ανά την Οικουμένη. Της αυλής της κας Merkel γίνανε οικείοι. Εξαερώθηκε ο “αντιμερκελισμός”. Πυρετώδεις είναι οι διαβουλεύσεις: στα αλλεπάλληλα Eurogroup, αλλά και στην Ρώμη, στο Παρίσι, στην Μόσχα, στην Αθήνα, στο Βερολίνο, στην Ρίγα, στην Ν. Υόρκη, στην Ουάσινγκτον. Οι συναντήσεις είναι εξαιρετικά πυκνές. Τα αποτελέσματα είναι, αντιστρόφως, πενιχρότατα (!).

Η θέση μας πάσχει λογικά στην αφετηρία της. Είναι (παρ) άλογη. Ζητούμε, ουσιαστικά, από την Ευρώπη να χρηματοδοτεί, μάλιστα διαρκώς, επίπεδο διαβίωσης που υπερβαίνει τις οικονομικές μας δυνατότητες. Ό,τι αντιφάσκει προς το αίτημά μας, αυτό το χαρακτηρίζουμε “κόκκινες γραμμές”. 

Τα πράσινα άλογα είναι παραφθορά του πράττειν (σσειν) αλόγως. Έτσι εννοιολογικά ταυτίσαμε τις “κόκκινες γραμμές” με τα πράσσειν άλογα.

Μόνον όταν το γεγονός συνειδητοποιηθεί κυβερνητικώς, ίσως βρεθεί και βάση συνεννόησης με τους Ευρωπαίους. Δύσκολα θα επαναληφθεί ό,τι συνέβη με τους ομολογιούχους. Δύσκολα, δηλαδή, θα καταφέρουμε να εισπράξουμε και νέα χρήματα Και …. πάλι ανεπιστρεπτί.

freewill