Άλλο κακό να μη μας βρει!

Μιλάμε για κυβέρνηση του «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» και «έτσι, χωρίς πρόγραμμα»

Αν σχολιάσω πάλι τα πεπραγμένα και τα μη πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης, θα μαυρίσω την ψυχή μου – και το κυριότερο, την ψυχή των αναγνωστών. Μήπως αυτή τη φορά να διάλεγα για θέμα κάτι πιο ανάλαφρο, ή έστω λιγότερο ζοφερό;
Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που πρόκειται να γράψω το κείμενό μου για την A.V. Έλα, όμως, που η «πρώτη φορά αριστεροακροδεξιά» δεν σε αφήνει ν’ αγιάσεις. Κάθε πρωί που ξυπνάς και κοιτάζεις τις εφημερίδες, κάθε βράδυ που ακούς τα νέα στην TV, υπάρχουν πάντα και κάποιες ειδήσεις που σου προκαλούν απελπισία, ολέθρια για την ψυχική σου υγεία, αλλά και έκπληξη.

Για την απελπισία δεν χρειάζονται ίσως περαιτέρω εξηγήσεις. Έκπληξη, όμως, γιατί; Ήδη από το 2012, με κίνδυνο να γίνομαι κουραστικός, επέμενα ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –σκέτου ή μαζί με «άλλες εθνολαϊκιστικές δυνάμεις»– θα είναι επικίνδυνη για τη χώρα. Πάντοτε, μάλιστα, προσέθετα: «δεν κινδυνολογώ, επιχειρηματολογώ», και ακολουθούσαν τα σχετικά επιχειρήματα. Ωστόσο, ακόμα και εγώ, ο τόσο δύσπιστος ως προς τις ικανότητες του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, ομολογώ ότι μένω κατάπληκτος από την ανεπάρκεια και το αλαλούμ της σημερινής διακυβέρνησης. Έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ξέρει ούτε πού θέλει να πάει τη χώρα, ούτε πώς θα την πάει. Για να το διατυπώσω με όρους θεάματος και ΜΜΕ, μιλάμε για μια κυβέρνηση «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» και «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», η οποία δείχνει να έχει ανεβάσει μια σύγχρονη εκδοχή της «Βαβυλωνίας», με ηθοποιούς από κάθε λογής μπουλούκια και βαριετέ.

Ακόμα και αν παραβλέψει κάποιος την απόλυτη ανεπάρκεια και ασυναρτησία της κυβέρνησης στο μείζον (που είναι, βέβαια, η διαπραγμάτευση με τους εταίρους-δανειστές), ακόμα και αν κάνει ότι δεν βλέπει πως βρισκόμαστε ένα μόλις βήμα πριν από το βάραθρο, ακόμα και αν κλείσει τα αυτιά του στις φωνές από κάθε σημείο της Γης που προειδοποιούν ότι το μέλλον για τη χώρα μας διαγράφεται ζοφερό, και πάλι αρκούν όλα τα άλλα που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά για να σε οδηγήσουν σε απόγνωση, αν τουλάχιστον δεν θέλεις να εθελοτυφλείς.

Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Το μεταναστευτικό, που το αναθέσαμε σε μια κυριούλα η οποία φροντίζει επιμελώς να μας κάνει να γελάμε, αν μη τι άλλο, με τα λεγόμενά της; Τους τραγελαφικούς χειρισμούς στο θέμα των μπαχαλάκηδων και των κουκουλοφόρων; Την αμετροεπή και ακκιζόμενη πρόεδρο της Βουλής, η οποία είχε και το θράσος να εξομοιώσει δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της χώρας με τους στυγνούς και αμετανόητους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη; Άσε πια το νομοσχέδιο για την ανώτατη παιδεία, που έκανε το αίμα να παγώσει στις φλέβες οποιουδήποτε έχει στοιχειώδη εικόνα για το τι γινόταν επί χρόνια στα πανεπιστήμια. Επαναφορά της εκλογής των πρυτανικών αρχών από τους φοιτητοπατέρες, επάνοδος του καθεστώτος των κατ’ επάγγελμα φοιτητών, κατάργηση κάθε είδους αξιολόγησης… Τι να πει κανείς; Οι άνθρωποι που προΐστανται του Υπουργείου Παιδείας θυμίζουν όλο και περισσότερο τους Βουρβόνους όταν ήρθαν (πάλι) στα πράγματα, μετά τη Γαλλική Επανάσταση: Ils ont rien appris, ils ont rien compris (Τίποτα δεν έμαθαν, τίποτα δεν κατάλαβαν).

Αν πάντως πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις –και εγώ δεν είμαι από εκείνους που τις επικαλούνται μόνον όταν «μας συμφέρουν»–, μια μερίδα της κοινωνίας, το 50% περίπου, είναι ικανοποιημένο με την κυβέρνηση. Πιθανότατα. Αυτό, πάντως, που μπορώ να καταθέσω μετά λόγου γνώσεως είναι πως το, ας πούμε, υπόλοιπο 50% δεν είναι απλώς δύσπιστο ή αρνητικό απέναντι στη νέα κυβέρνηση. Είναι κυριολεκτικά έξαλλο, πανικόβλητο, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθώς βλέπει να κυριαρχούν ο ερασιτεχνισμός και η ανευθυνότητα, ο δογματισμός και οι ιδεοληψίες.

Γνωρίζω καλά ότι η υπερβολή και ο πανικός δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Μολαταύτα, αφού πρώτα διευκρινίσω βέβαια (ώστε να προλάβω εύκολους εξυπνακισμούς) ότι δεν την έχω ψωνίσει ούτε βάζει η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, θα κλείσω –και θα κλείνω στο εξής, στο μέτρο που δεν θα έχει συμβεί κάτι ικανό να με κάνει να αλλάξω γνώμη– με μια παραλλαγή της γνωστής φράσης (Delenda est Carthago/ Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί) με την οποία ο Κάτων ο Πρεσβύτερος έκλεινε τις ομιλίες του στη Σύγκλητο: Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΠΑΣ

ATHENS VOICE