′Όχι σε υφεσιακά μέτρα, ναι στην ύφεση!

Η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της αρνούμενη να λάβει αυτά που θεωρεί ως υφεσιακά μέτρα. Εγείρει κόκκινες γραμμές – που μεταβάλλονται, σταδιακά, σε πιο ροζ αποχρώσεις.

Εξορκίζει λεκτικά την λιτότητα αλλά, μέχρι στιγμής, το μόνο που έχει συμφωνήσει με τους δανειστές είναι η από 20.02.15 παράταση του Μνημονίου. «Σκοπός της παράτασης, αναφέρεται ρητώς στην συμφωνία, είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στην βάση των όρων της παρούσας συμφωνίας…
Μόνο η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης της παραταθείσας συμφωνίας από τους θεσμούς θα επιτρέψει με την σειρά της οποιαδήποτε εκταμίευση εκκρεμούσας δόσης του τρέχοντος προγράμματος’’. Κατά τον υπογράψαντα την συμφωνία, από ελληνικής πλευράς, υπουργό Οικονομικών, αυτή ‘’είναι γεμάτη από δημιουργικές ασάφειες. Και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό (!). Οι Ευρωπαίοι ήθελαν ασάφειες για να μπορεί η συμφωνία να περάσει από τα Κοινοβούλιά τους». Αυτό, βεβαίως, διέψευσαν κατηγορηματικά οι Ευρωπαίοι, αφήνοντας έκθετο τον φιλαλήθη υπουργό, ο οποίος λίγες ημέρες μετά δήλωσε (και πάλι) υπερηφάνως: «Αυτό που θέλουν οι Έλληνες δεν είναι ούτε τα χρήματα, ούτε τις δουλειές τους. Αυτό που πρωτίστως θέλουν είναι η αξιοπρέπειά τους».

Τελικά θέλουμε, ναι ή όχι, χρήματα; Εάν όχι, γιατί ο κ. Τσίπρας απέστειλε, περίπου έναν μήνα μετά από την υπογραφή της συμφωνίας παράτασης, επιστολή προς την κυρία Μέρκελ – την οποία, προεκλογικά, έλεγε ότι δεν επρόκειτο να συναντήσει κατ’ ιδίαν αλλά μόνο στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συνόδων κορυφής – όπου περιγράφει σε δραματικούς τόνους το πρόβλημα της έλλειψης ρευστότητας της ελληνικής  οικονομίας; Ανάλογη διελκυστίνδα εκτυλίσσεται σε μία σειρά από κρίσιμα θέματα, από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα εργασιακά μέχρι τα φορολογικά και τα ασφαλιστικά θέματα, όπου κανείς δεν γνωρίζει τί πρόκειται να συμβεί, ποιά κυβερνητική συνιστώσα θα επικρατήσει…

Η πραγματικότητα είναι ότι αντί δημιουργικής ασάφειας έχουμε καταστρεπτική αδράνεια και παραλυτικό χάος. Βέβαια, τα γαλουχημένα εντός του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να κατανοήσουν τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας. Παραγνωρίζουν την σημασία της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης για την ανάπτυξη, την οποία εκθειάζουν στα λόγια και ενταφιάζουν στην πράξη. Περί νέων επενδύσεων ουδείς λόγος γίνεται πλέον. Και αυτές ακόμη οι σχετιζόμενες με ιδιωτικοποιήσεις αποφασισμένες στο παρελθόν και καταφανώς επωφελείς, όπως της Cosco στον Πειραιά και των περιφερειακών αεροδρομίων, τίθενται σε διακινδύνευση λόγω ιδεοληπτικών αγκυλώσεων. Οι επενδυτές, όμως, είναι σαν τα πουλιά: λίγα ψίχουλα, ένα στοιχειωδώς φιλικό περιβάλλον, αρκούν για την προσέλκυσή τους, μία απότομη κίνηση μπορεί να τους απομακρύνει για πολύ χρόνο. Η επενδυτική ακινησία είναι αυτή που καταδικάζει στην θλιβερή μοίρα τους 1.300.000 ανέργους και οδηγεί ολοένα περισσότερους νέους σε φυγή στο εξωτερικό.

Όχι, λοιπόν,  στα υφεσιακά μέτρα, βροντοφωνάζει η κυβέρνηση, ναι όμως σε τί ; Η λίστα μεταρρυθμίσεων που μετά από μεγάλες καθυστερήσεις και παλινωδίες αποστείλαμε στους τρεις θεσμούς περιλαμβάνει κατά βάση μέτρα φορολογικού χαρακτήρα και αύξησης των δημοσίων εσόδων. Έλεγχοι καταθέσεων του εξωτερικού (προσδοκώμενο όφελος 725 – 825 εκ. €), έλεγχος τριγωνικών συναλλαγών (40 – 60 εκ. €), καταπολέμηση λαθρεμπορίου καυσίμων, ποτών, τσιγάρων (250 – 400 εκ. €), καταπολέμηση φοροδιαφυγής ΦΠΑ (350 – 420 εκ. €), αύξηση φόρου τηλεοπτικών διαφημίσεων (50 – 70 εκ. €), κατάργηση φοροαπαλλαγών (300 – 400 εκ. €), λοταρία αποδείξεων (270 – 600 εκ. €), ρύθμιση χρεών σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία (600 – 700 εκ. €), έκδοση τηλεοπτικών αδειών (350 – 380 εκ. €) κ.ο.κ. Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η απόδοση φορολογικών μέτρων όπως τα ανωτέρω είναι αμφίβολη, η μεταφορά πρόσθετων πόρων από τον ήδη υπερφορολογημένο ιδιωτικό τομέα στον δημόσιο δεν έχει αναπτυξιακό αλλά υφεσιακό χαρακτήρα. Αυτό άλλωστε συνέβη και στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε η προσπάθεια επιβολής φόρων «σε ό,τι κινείται’’ οδήγησε σε επενδυτική υστέρηση. Η προσπάθεια της πάση θυσία άντλησης φορολογικών εσόδων και καταπολέμησης της φοροδιαφυγής έχει σαφή όρια. Πολύ πιο αποτελεσματική και διατηρήσιμη είναι η δημοσιονομική εξυγίανση που επιτυγχάνεται με μείωση δαπανών, χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και σταθερή φορολογική νομοθεσία.

Η μείωση των δημοσίων δαπανών, ωστόσο, αποτελεί ένα ακόμη ιδεολογικό ταμπού της σημερινής κυβέρνησης. Αντιθέτως, ένα πρώτιστο μέλημά της είναι η επαναφορά, μέσω μονιμοποιήσεων, ανασύστασης περιττών θέσεων που είχαν καταργηθεί, μισθολογικών ή μη τακτοποιήσεων κλπ., σημερινών ή εν δυνάμει ‘’πελατών’’ στην κρατική θαλπωρή. Η παλινόρθωση των εργατοπατέρων του δημόσιου τομέα είναι σε πλήρη εξέλιξη. Όπως σε εξέλιξη είναι διάφορα εργασιακά μέτρα (αύξηση του κατώτατου μισθού, συλλογικές συμβάσεις για όλες τις επιχειρήσεις κάθε κλάδου, επαναφορά αυτόματων μισθολογικών αυξήσεων λόγω τριετιών) που ως συνέπεια θα έχουν την αποθάρρυνση νέων προσλήψεων και την διατήρηση ή την διεύρυνση της ανεργίας.

Τα αποτελέσματα των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων των τελευταίων μηνών είναι εκτυφλωτικώς ορατά. Ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας, φυγή καταθέσεων, κλείσιμο επιχειρήσεων, αθρόες εισαγωγές αγαθών για τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς, συρρίκνωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, ανακοπή του μικρού αλλά υπαρκτού κατά το 2014 ρυθμού ανάπτυξης. Παρά τις κυβερνητικές κόκκινες γραμμές κατά των υφεσιακών μέτρων, η ύφεση εγκαθίσταται ταχέως.

Free Will