Πανίσχυροι μύθοι και τραγικές πραγματικότητες

Πολλά πράγματα είναι απόλυτα πιστευτά ενώ δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα

Είναι συνηθισμένο να κατηγορούνται οι Τράπεζες για τα τρέχοντα οικονομικά αδιέξοδα. Παρά την αποδειγμένη πραγματικότητα πως μοναχά στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησαν οι Τράπεζες αλλά το κράτος, χιλιάδες επιμένουν στην βεβαιότητα πως όλοι δουλεύουν για τις Τράπεζες.
Με αφορμή την ανακεφαλαιοποίησή τους πολλοί επιμένουν πως το πρόβλημα βρίσκεται στην δική τους αδυναμία. Εν τούτοις επιμένουν να αγνοούν πως οι δυσκολίες των Τραπεζών ακολούθησαν τα αδιέξοδα του δημόσιου τομέα. Για τον απλούστατο λόγο πως το κράτος είχε επιβάλει στο ελληνικό Τραπεζικό σύστημα την αγορά δημοσίων ομολόγων που ουδείς εχέφρων επενδυτής – πολύ περισσότερο αν ήταν Τραπεζίτης – δεν θα επέλεγε να κάνει με την ελεύθερη βούλησή του. Ακόμη και τώρα, όταν και τα ταμεία διστάζουν να τοποθετήσουν τα αποθετικά τους σε κρατικούς τίτλους, η κυβέρνηση διεκδικεί την άδεια της ΕΚΤ για τη έκδοση εντόκων γραμματίων του δημοσίου που θα υποχρεωθούν να αγοράσουν βέβαια οι Τράπεζες. Παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση Υπουργού πως κάποια Τράπεζα όφειλε να χρηματοδοτήσει την χρεοκοπημένη κρατική εταιρία ζάχαρης λόγω σχετικής κρατικής εντολής!! Με την μέθοδο αυτή οι τραπεζικοί φορείς οδηγούνται σε καινούργια ενδεχόμενα αδιέξοδα – και πολλοί φωνάζουν επειδή το κράτος θα υποχρεωθεί σε μια τέτοια περίπτωση να τους «διασώσει» για να εξασφαλίσει την ηρεμία της οικονομίας!!

Άλλο σοβαρότατο ζήτημα παρανόησης είναι η λεγόμενη αποτυχία του μνημονίου και οι φορολογικές επιδρομές που αυτό, υποτίθεται, πως επέβαλε. Για να αποτύχει όμως κάτι θα έπρεπε πρώτα να εφαρμοσθεί. Ελάχιστες διαθρωτικές αλλαγές έχουν μέχρι τώρα υλοποιηθεί ενώ πολλές από αυτές που αποφασίσθηκαν αργότερα, με διατάγματα και αποφάσεις, ματαιώθηκαν. Είναι σαν ο γιατρός να συνιστά συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή κι ο ασθενής να την αγνοεί, κατηγορώντας όμως την ίδια ώρα τον γιατρό για την αποτυχία …της θεραπείας!! Ποιές ιδιωτικοποιήσεις έγιναν, ποια επαγγέλματα ελευθερώθηκαν, σε ποιες ΔΕΚΟ έγιναν ουσιαστικές μισθολογικές περικοπές, σε ποια νοσοκομεία προωθήθηκαν εξορθολογιστικές μεταρρυθμίσεις, πόσα ταμεία ενοποιήθηκαν, πόσες πρόωρες συντάξεις καταργήθηκαν και τόσα άλλα. Το κυριότερο από όλα είναι πως γίνεται μάχη για την διάσωση του δημόσιου τομέα και των διακλαδώσεών του – μέσω καταστροφής της ιδιωτικής οικονομίας και της αγοράς, δίχως να καταργούνται φορείς και διάφορες δημόσιες οντότητες που στην πράξη είναι άχρηστες για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα και ο Οργανισμός για την Κωπαίδα, που έχει αποξηρανθεί εδώ και 150 χρόνια, διατηρείται στην ζωή. Ζητάω από 20ετίας την κατάργησή του. Η σχετική πρόσφατη απόφαση όμως και πάλι ανατράπηκε… Το ελληνικό δημόσιο δεν πεθαίνει ποτέ…

Το περισσότερο εξωφρενικό όμως επιχείρημα είναι η καταγγελία των δανειστών πως μας προκαλούν ασφυξία επειδή αρνούνται να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες μας. Ενώ είχαμε δηλώσει πως δεν χρειαζόμαστε πλέον τα δανεικά τους κι ενώ δεν παρέχουμε εγγυήσεις για την αποπληρωμή τους συμπεριφερόμαστε σαν να υπάρχει από όλους τους άλλου υποχρέωση να μας συντηρούν. Από πουθενά δεν προκύπτει, είτε εγγράφως είτε έμμεσα από διακηρύξεις και δηλώσεις, δέσμευση των εταίρων να συντηρούν και να καλύπτουν τις όποιες δικές μας ανάγκες. ΟΙ φόροι και οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν αποτελούσαν αρχικές προτροπές των δανειστών. Αυτοί απαιτούσαν, και απαιτούν, συγκεκριμένο ύψος δαπανών και ελλειμμάτων. Η επίτευξή τους ήταν πάντα αντικείμενο επεμβάσεων των ελληνικών κυβερνήσεων. Σε απουσία σχετικών ελληνικών κυβερνητικών προτάσεων υπήρξαν τελικά προτροπές των δανειστών (της τρόικας).

Είναι φανερό πως στην ελληνική πλευρά επικρατούσε, αλλά και συνεχίζει να επικρατεί, σύγχυση. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν υπάρχει σχεδιασμός και προγραμματισμός. Τα πάντα εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις της κοινής γνώμης και τις ευφάνταστες εμπνεύσεις Υπουργών, πολιτικών στελεχών και κομματικών συμβούλων. Το μοναδικό ευδιάκριτο πλάνο είναι πως σημερινή κυβερνητική επιθυμία είναι η παραμονή στην ευρωζώνη. Δεν είναι όμως σε θέση να εξασφαλίσει χρηματοδότηση πέραν των τριών δανειστών («θεσμών», τώρα). Τα περί Ρωσίας, Κίνας, ΗΠΑ και Ιράν δεν στέκονται σε σοβαρή αξιολόγηση. Δίχως όμως εξωτερική ενίσχυση δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης. Τι μέλλει γενέσθαι; Μου είναι αδύνατον να προβλέψω…Με μύθους όμως δεν τρέφεται μια χώρα κι’ ένας λαός…

freewill