Φαγώθηκαν να κυβερνήσουν.

Φαγώθηκαν». Αυτή ακριβώς είναι η λέξη που αποτυπώνει με απαράμιλλη γλαφυρότητα την τραγωδία του ελληνικού πολιτικού εποικοδομήματος. Φαγώθηκαν όλοι τους να ρίξουν αυτόν που κυβερνούσε και να πάρουν την εξουσία. 

Η λέξη, παρμένη από καφενειακή συζήτηση ή από γυναικείο κουτσομπολιό αυγουστιάτικης ρούγας, μοιάζει ίσως ανεπαρκές ερμηνευτικό εργαλείο για όσα σεισμικά επέπεσαν επί της κεφαλής μας. 
Δεν πειράζει, μπορεί να μην τα εξηγεί όλα, τα περιγράφει όμως θαυμάσια. Ταλαίπωρε Πλεχάνοφ, προφανώς δεν είχες υπ' όψη σου την ελληνική πραγματικότητα όταν έγραφες το «η φιλοσοφία της ιστορίας και ο ρόλος της προσωπικότητας». 
Άσχετε Γκράμσι, τι σου 'ρθε να γράψεις ότι «όποιος στην πολιτική δεν έχει φιλοδοξίες, είναι ή τρελός ή επικίνδυνος»; Φαντάστηκες ποτέ ότι αυτά τα τρία θα μπορούσαν να πηγαίνουν μαζί;

Φαγώθηκε, λοιπόν, κάποτε ο Γιώργος να ρίξει τον Καραμανλή. Η κρίση ερχόταν κατά πάνω μας, αυτός τίποτα. Στύλωσε τα πόδια στην προεδρική εκλογή, μέχρι που τα κατάφερε. Μετά, φαγώθηκε ο Σαμαράς να φάει τον Γιώργο απ' την πρωθυπουργία.
Η κρίση έβραζε μέσα στη χώρα, αυτός επέμενε. Αντιμνημονιακή υστερία μέχρι που τον έδιωξε. Έπειτα φαγώθηκε να φάει και τον Παπαδήμο. Η χώρα τσουρουφλιζόταν, αλλά αυτός επέβαλε διπλές εκλογές μέχρι να μπει στο Μαξίμου. Φαγώθηκε κι ο Βενιζέλος να φάει τον Γιώργο από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα εξατμιζόταν, αυτός εκεί, το ήθελε μέχρι που το πήρε.

Και τώρα ήρθε η σειρά του Αλέξη. Φαγώθηκε να φάει Σαμαρά και Βενιζέλο για να πάρει τη θέση τους μια ώρα αρχύτερα. 
Για να δούμε λοιπόν, τώρα που θα την πάρει τι θα την κάνει. Είναι προφανώς βέβαιος ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του. 
Μακάρι, πάντως ο δρόμος προς την αυτοκαταστροφή είναι στρωμένος με ουρανοκατέβατες σιγουριές, με παραφουσκωμένα Βατοπαίδια, με τζούφια Ζάππεια και με προγράμματα Θεσσαλονίκης. 
Όσοι φαγώθηκαν να κερδίσουν, άργησαν πολύ να καταλάβουν ότι η έσχατη μπουκιά τους την ώρα του τελικού θριάμβου, δεν ήταν το τελευταίο κομμάτι του αντιπάλου αλλά το πρώτο κομμάτι από το ίδιο τους το κορμί.

Ξεκίνησαν ως δήθεν απλοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, για να καταλήξουν όλοι μανιακοί της εξουσίας. Ο άνθρωπος της παρέας Καραμανλής, ο εναλλακτικός χορτασμένος Γιώργος, ο εξοβελισμένος μοναχικός Σαμαράς, ο επαρκέστατος καθηγητής Βενιζέλος, το παιδί της αριστεράς Αλέξης. 
Μόλις έμπαιναν στην πίστα, τους ερχόταν μια επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και πίστευαν με θεολογική βεβαιότητα, ότι για κάποιον ανώτερο λόγο ήταν καλύτεροι απ' τους προηγούμενους. Πορεύτηκαν περιστοιχισμένοι από υπανάπτυκτους κομματικούς μηχανισμούς που δεν ήξεραν ούτε ποια ιδεολογία υπηρετούσαν, ούτε ποια κοινωνικά στρώματα εκπροσωπούσαν. 
Τα κόμματά τους ήταν ένας πολυσυλλεκτικός αχταρμάς που διέθετε την απόλυτη συνταγή για κάθε νόσο, που κατείχε το ελιξίριο της μελλοντικής επιτυχίας: «Το θέμα είναι πολιτικό». Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, αλλά το λαδόξυδο δεν κάνει έξι, διότι το θέμα είναι πολιτικό. Οκ λοιπόν…

Οι κύριοι κάλπασαν προς την πολυπόθητη εξουσία, εξωθούμενοι από ανεπαρκείς προσωπικές αυλές που είχαν ως μοναδική συγκολλητική ουσία τη μεταφυσική ανωτερότητα του αρχηγού. 
Η αυλή δόξαζε τον αρχηγό, ο αρχηγός διαφήμιζε την αυλή και αυτόν τον αναμεταξύ τους μυκτηρισμό τον ονόμαζαν «πρόγραμμα εξόδου από την κρίση». 
Και με χίλια αλαζονικά ταρατατζούμ ορμούσαν περιχαρείς προς τον αυτο-ακρωτηριασμό τους. Για θυμηθείτε πόσες πανίσχυρες ομάδες εξουσίας με περισπούδαστο ύφος ζήσαμε, για να γκρεμιστούν κατόπιν με πάταγο και να τις φάει το μαύρο σκοτάδι αφήνοντας πίσω τους μια αχλή ψευτιάς και ανικανότητας. Ούτε τα ονόματά τους δεν θυμόμαστε. 
Είθε να μην πάθει το ίδιο και ο Αλέξης, αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά με όσα έχω δει ως τώρα.

Ο καθένας απ' αυτούς είχε κάποια στιγμή την ευκαιρία να χάσει ένα πιόνι και να κερδίσει λίγο αργότερα όλη την παρτίδα. Δεν το έκανε κανείς τους. 
Προτίμησαν να πετάξουν κάτω τη σκακιέρα και τα πιόνια, για να ξαναρχίσουν από την αρχή με χειρότερους όρους. Δεν έπαιζαν σκάκι, έπαιζαν ποδόσφαιρο και στο γήπεδο είναι η εξέδρα που εξουσιάζει. 
Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Αλέξης τώρα. Θα μου πείτε βέβαια, «τώρα που ο Τσίπρας κερδίζει, ανακάλυψες εσύ -όλως τυχαίως- πως άπαντες είναι μανιακοί της εξουσίας; Ύποπτο».

Σύμφωνοι, είμαι ύποπτος. Παρακάτω, επί της ουσίας...

Δημήτρης Καμπουράκης

Protagon