Η συνειδητοποίηση του προτεκτοράτου

Ολα όσα συνέβησαν -και, έστω καθυστερημένα για κάποιους, συνειδητοποιούνται σταδιακά- τις τελευταίες πικρές εβδομάδες, με τη δύστυχη την Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου να το παίζει λιοντάρι και να προκύπτει νιαουριστή γατούλα, με τα success stories να πέφτουν το ένα μετά το άλλο, με τις «κόκκινες γραμμές» να καταλήγουν ροζουλί και ύστερα κρεμ κορδέλες, δεν σημαίνουν παρά ένα και μόνο. Η Ελλάδα μετά το 2010, πάντως μετά το 2012, έχει βολικά εγκατασταθεί σε κατάσταση προτεκτοράτου.

Προσοχή, εδώ! Οι ελίτ της είναι που έχουν βολευτεί. Ο κόσμος ο πολύς - και μάλιστα το «κάτω» ένα τρίτο που ταχύτατα πάει να γίνει τα «κάτω» δυο τρίτα: αυτή ήταν η συνέπεια του δρόμου διάσωσης (ο οποίος ανερυθρίαστα έτσι αποκαλείται από τους «εταίρους»/μαθητευόμενους μάγους της Τρόικας αλλά και από τις διαδοχικές στρώσεις «Κυβερνήσεων»: όλες οι έννοιες πια ξεφτιλίστηκαν, οπότε πρέπει οι λέξεις να μπαίνουν σε εισαγωγικά για λόγους αυτοσεβασμού!) που ακολουθήθηκε - δεν είναι μόνον ότι βαθμιαία πνίγεται, είναι κυρίως ότι έχει εγκατασταθεί στην απόλυτη ανασφάλεια. Οι διαβεβαιώσεις που δίνονται, χαζοχαρούμενα επί ΓΑΠ/ Παπακ, ψιλομουσολινικά επί ΒΒ, αχνά επί Παπαδήμου, προσεκτικά επί Σαμαρά/Στουρνάρα, σπαρακτικά επί Σαμαρά/Βενιζέλου (χωρίς, πάλι, να λείπει το μουσουλινικό στοιχείο: «θα απαλλαγούμε από την Τρόικα», «persona non grata το ΔΝΤ», «θα πάμε μόνοι μας», «εγώ σκίζω τα Μνημόνια, μήνα-μήνα, βδομάδα-βδομάδα, σελίδα-σελίδα, μέρα-μέρα») επιδεινώνουν αντί να ελαφραίνουν την απόλυτη ανασφάλεια των ανθρώπων. Όταν ο καπετάνιος μέσα στη θύελλα λέει ανοησίες, όταν οι δυο τους (ΑντΣαμ και ΒΒ) παλεύουν να δείξουν ποιος κυβερνάει, όταν τα μεγάφωνα εκφωνούν καθησυχαστικές κενολογίες, τότε οι επιβάτες του πλοίου το ξέρουν: η ξέρα είναι μπροστά.

Τι θα γίνει; Ό,τι αποφασίσουν οι «εταίροι». Για τους δικούς τους - προσοχή! - λόγους. Για τις δικές τους συστημικές ανάγκες. Οι εγχώριες ελίτ έχουν στηριχτεί, ναι, στηριχθεί! από όσα αφέθηκαν να κάνουν: ποτέ, κανείς τους, δεν απηύθυνε στον κόσμο («τον κυρίαρχο λαό») μια έκκληση να δεχθεί αληθινές - όχι γιαλαντζί - θυσίες, αλλά να το πράξει προκειμένου να περάσει στην απεξάρτηση από τους «εταίρους». Η Ευρωλαγνεία χρησιμοποιήθηκε ως ηρεμιστικό. Το προτεκτοράτο δημιούργησε τις δικές του νοοτροπίες.

Μην ντρέπεσαι με την έκφραση, φίλε αναγνώστη. Και ο Λίβανος, όταν ήταν «υπό εντολή»/sous mandat επί Κοινωνίας των Εθνών είχε Βουλή, είχε μήπως και Γερουσία; Είχε διαδικασίες σοφά μελετημένες για σχηματισμό Κυβέρνησης, είχε πρωθυπουργό, πιθανόν και αντιπρόεδρο, είχε πάντως υπερήφανους υπουργούς, είχε δικαστήρια, είχε τράπεζες, είχε λαμπρά πανεπιστήμια; (με αγγλόφωνη και γαλλόφωνη διδασκαλία), είχε όπερα, είχε και καμπαρέ. Η Βηρυτός ήταν η πιο ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ανατολικά της Ρώμης. Μέχρι και τη δεκαετία του ΄70 - που πια, λόγω μεταπολεμικής υποκρισίας των Δυνάμεων, όλοι είχαμε γίνει όλες ανεξάρτητες χώρες - ο Λίβανος είχε διατηρήσει οικονομική ακμή, είχε και μια χαλαρή κοινωνία.

Ήταν προτεκτοράτο. Συνειδητοποιημένο όμως. Κάποια στιγμή οι Λιβανέζοι κλήθηκαν να πληρώσουν - από άλλες δυνάμεις, όμως. Εδώ, οι ομοιότητες τελειώνουν. Τουλάχιστον, είναι να το ελπίζει κανείς.

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Protagon