Μέχρι τώρα, πολιτική ηγεσία και ΜΜΕ περιστρέφουν αποκλειστικά την σκέψη μας
και τον δημόσιο διάλογο γύρω από τα οικονομικά, έχοντας αποδυθεί σε έναν άνευ
προηγουμένου αγώνα βεβαίωσης και κυρίως είσπραξης φόρων και προστίμων
Στις κοινωνίες,
όταν εκδηλώνεται μία κρίση, ποτέ δεν είναι μοναδική. Έχει, κατά κανόνα, πολλές
πτυχές και πλευρές οι οποίες αλληλοσυνδέονται. Κακώς λοιπόν πιστεύεται ότι η
ελληνική κρίση είναι μόνον οικονομική. Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι στην χώρα μας
είναι καθολική. Η δε αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας λόγω της εντάξεώς μας στην
ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) γενικά, δεν πρέπει να συσκοτίζει το πολύ
σοβαρό θέμα της συνολικής κρίσης.
Η Ελλάδα
δυστυχώς κατέρρευσε συνολικά και δεν πρόκειται να συνέλθει αν η πολιτική τάξη
και η κοινωνία της δεν αντιληφθούν ότι πολλοί, και όχι αποκλειστικά οι
οικονομικοί, είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν ένα συγκροτημένο κράτος –από
το οποίο η χώρα μας απέχει πάρα πολύ. Όποια βελτίωση κι αν γίνει στα οικονομικά
θα αποδειχθεί πρόσκαιρη αν δεν συνοδεύεται και από μία γιγαντιαία προσπάθεια
ανασυγκρότησης του κράτους και της κοινωνίας, προκειμένου να σταματήσει η
κρατική αποσύνθεση, που τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης έγινε αισθητή και
δια γυμνού οφθαλμού.
Μέχρι τώρα, πολιτική
ηγεσία και ΜΜΕ περιστρέφουν αποκλειστικά την σκέψη μας και τον δημόσιο διάλογο
γύρω από τα οικονομικά, έχοντας αποδυθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα
βεβαίωσης και κυρίως είσπραξης φόρων και προστίμων. Μία πολιτική που δεν οδηγεί
πουθενά, αντίθετα στρέφει όλο και περισσότερους πολίτες ενάντια σ’ ένα κράτος
ανάλγητο και περιχαρακωμένο στην εισπρακτική του πολιτική, κάνοντάς τους
εύκολους αποδέκτες των ψευδολογιών και των υποσχέσεων της όποιας προπαγάνδας.
Ποιος μιλάει
σήμερα για την εκπαίδευση και την παιδεία, που είχαν ήδη καταρρεύσει ως σύστημα
πριν εκδηλωθεί η κρίση και φαίνεται να πιάνουν πάτο; Ποιος παρακολουθεί τις
τρομακτικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία από την ανάπτυξη της
τεχνολογίας με τρομερές ταχύτητες από το ένα στάδιο στο άλλο; Ποιος ασχολείται
με την υπογεννητικότητα που μαστίζει την χώρα, την γήρανση του πληθυσμού και
τις συνέπειες που αυτά συνεπάγονται;
Πριν λίγο
καιρό, μία πολύ σοβαρή έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι περισσότεροι από τους
μισούς σημερινούς ανέργους θα πρέπει να αλλάξουν κλάδο απασχόλησης και τόπο
διαμονής για να ενταχθούν πάλι στην αγορά εργασίας –ένα μικρό παράδειγμα είναι
η μετακίνηση εκατοντάδων εργαζόμενων στην Κορινθία και την Αιγιαλεία απ’ όλη
την Ελλάδα, προκειμένου να εργασθούν στην κατασκευή της Ν.Ε.Ο. Πατρών-Κορίνθου,
που στεγάστηκαν σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα στο Αίγιο και τα περίχωρα,
δημιουργώντας μία ανεπαίσθητη έστω κίνηση και στην τοπική αγορά. Η
κινητικότητα, δηλαδή, που επικρατεί στην αγορά εργασίας εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ
κυρίως, αλλά και στη ΕΕ, αποτελεί πλέον αναγκαία συνθήκη και στην Ελλάδα. Την
ίδια στιγμή, η ελληνική εκπαίδευση παράγει χιλιάδες αποφοίτους από Λύκεια και
ανώτατες σχολές χωρίς πραγματικές δεξιότητες για τις απαιτήσεις των καιρών.
Κανείς δεν ασχολήθηκε και γι αυτό υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της περιβόητης
«ελληνικής πραγματικότητας» και της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Οι παραπάνω
επισημάνσεις δεν είναι αόριστες ή τυχαίες και δεν χρειάζονται καν την αλλαγή
της συλλογικής νοοτροπίας για να αποτελούν αντικείμενο στοιχειώδους
προβληματισμού σε μια κοινωνία και μία πολιτική τάξη με ελάχιστα αντανακλαστικά
αυτοάμυνας ή, ακόμα χειρότερα, επιβίωσης. Πού πρέπει να φθάσει η κατάσταση στα
Γυμνάσια, τα Λύκεια, τα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ για να καταλάβουν οι πολιτικοί αρχηγοί,
τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, τα μίντια, οι καθηγητές, οι μαθητές, οι φοιτητές
και οι γονείς τους ότι δεν πάει άλλο; Ότι στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν
παράγεται γνώση αλλά ασυδοσία, βία και αδεξιότητα; Ότι το επίπεδο της παιδείας
δεν κρίνεται από τις λίγες εκατοντάδες των καλών που διακρίνονται, αλλά από τον
μέσον όρο; Ότι σε καμμία χώρα του κόσμου η εκπαίδευση δεν κακοποιείται σε
τέτοιον βαθμό και συνεχώς όπως στην Ελλάδα;
Είναι λυπηρό το
με τί ασχολούνται τα επιτελεία των κομμάτων, που εννοείται ότι διαχειρίζονται
την καθημερινότητα του πολίτη, και από ποια οπτική γωνία την ακουμπάνε: μόνον
από το πόσο «δικοί μας» εμπλέκονται σε κάθε ζητούμενο και πώς θα
«κατατροπώσουμε» τους αντιπάλους μας!
Είναι δυνατόν
οι πολιτικοί ταγοί και οι λοιποί συγγενείς να μην προβληματίζονται για την
υπογεννητικότητα, την γήρανση του πληθυσμού, το μεγάλο πλήθος των συνταξιούχων;
Ένα μεγάλο βέβαια θέμα είναι η επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων, που ήδη
βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης. Όμως, ένα πολύ μεγαλύτερο είναι η επιβίωση
του έθνους για το οποίο κόπτονται οι ακραίοι του πολιτικού φάσματος και το
χωρίζουν σε κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα. Είναι τραγικό αλλά, είτε η Ελλάδα
παραμείνει στην ευρωζώνη είτε τολμήσει να αναζητήσει την ανύπαρκτη τύχη της έξω
από αυτήν, σε μερικές δεκάδες χρόνια δεν θα υπάρχουν Έλληνες.
Τέλος, έχει
σκεφθεί κάποιος από εκείνους που το «παίζουν» ταγοί του συστήματος πώς, μία
καθυστερημένη τεχνολογικά χώρα σαν την δική μας, θα αντιμετωπίσει την
τεχνολογία, που σαρώνει τα πάντα; Που προχωράει με εκπληκτικές ταχύτητες,
αφήνοντας πίσω τις πολιτικές ηγεσίες και τις κοινωνίες που δεν μπορούν να
προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα; Που ναι μεν κάνει θαύματα, αλλά ταυτόχρονα
προκαλεί ανεργία και ακριβές εφαρμογές; Δυστυχώς, ο χειμαρρώδης δημόσιος
διάλογος της σημερινής Ελλάδας εξαντλείται στην παραπολιτική, την παραοικονομία
και τον αχαλίνωτο λαϊκισμό. Και δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα ένα
διαφορετικό φως, ότι πλησιάζουμε σε στεριά.
Το καράβι
βυθίζεται και τα μόνα που τρέχουν για να σωθούν είναι τα ποντίκια.
Φάνης Ζουρόπουλος
τ.Πρόεδρος της
Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου, εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων
Δημοσιογράφων
Πηγή: European Business Review
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου