Η αξιοπιστία είναι το ζητούμενο

Ανεξάρτητα από τις πάγιες πολιτικές πεποιθήσεις ανά τον κόσμο, στην πολιτική -και ακόμη περισσότερο στην οικονομία, στις επιχειρήσεις- αυτό που μετράει, αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι η αξιοπιστία. 

Μπορεί μια επιχείρηση να παρουσιάζει ανησυχητικά υψηλούς δείκτες υπερχρέωσης, αλλά να εξακολουθεί να βρίσκει χρηματοδότες. Όχι βέβαια επ' άπειρον, αλλά για το απαιτούμενο χρονικό διάστημα μέχρι να εδραιωθεί.

Θυμάμαι την περίπτωση της Amazon, του Jeff Bezos, όταν είχε ξεκινήσει την ανοδική της πορεία αλλά παρουσίαζε συνεχώς ζημιές. Είχα συζητήσει τότε με έναν γνωστό μου, ιδιοκτήτη ενός μικρού εκδοτικού οργανισμού, τα υπέρ και τα κατά της Amazon. Τι να πάρω μετοχές από αυτούς, μου είπε, δεν αξιώθηκαν να βγάλουν έστω και λίγα κέρδη... όχι, δεν θα πάρω! Κάθε φορά που τον βλέπω, είναι και τύπος γραφικός, με γενειάδα σαν τον Μαρξ, θυμάμαι την πρόβλεψή του.

Η εκτίμησή του αποδείχθηκε λανθασμένη. Η αμερικανική εταιρεία πέταξε στο χρηματιστήριο, διότι όπως όλοι γνωρίζουμε σήμερα διέθετε ένα πρωτοπόρο επιχειρησιακό σχέδιο και μια αξιόπιστη ηγετική ομάδα. Εκμεταλλεύτηκε άριστα το διαδίκτυο, όπως και μια άλλη, επίσης αμερικανική, η DELL, του επιχειρηματία Michel Dell, με πρωτότυπο σχέδιο πωλήσεων και προσέγγισης των απαιτητικών χρηστών σε προσωπικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Όσοι πίστεψαν σε αυτούς τους επιχειρηματίες και επένδυσαν δεν έπεσαν έξω. Και δάνεια μπήκαν, και αποδόσεις βγήκαν σε βάθος χρόνου. Το ρίσκο άξιζε.

Συμβαίνει βέβαια και το αντίθετο, όταν χαθεί ξαφνικά ο χαρισματικός ηγέτης ενός ομίλου, που κρατάει με το προσωπικό του κύρος για πολλά χρόνια την αξιοπιστία ψηλά, τότε τρέχουν όλοι πανικόβλητοι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Robert Maxwell, ένα μεγάλο όνομα στις εκδόσεις, αυτοδημιούργητος, Ουκρανός, ιδιοκτήτης της Pergamon Press, ενεργός και στην πολιτική με τη Labour, που πέθανε ολίγον μυστηριωδώς στο κότερό του κοντά στην Τενερίφη το 1991. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τον θάνατό του κατέρρευσε ο όμιλός του. Η αξιοπιστία είχε πρόσωπο, που χάθηκε.

Πάμε τώρα στα δικά μας, τα της πολιτικής αλλά και της οικονομίας. Οι πολίτες θα κληθούν ίσως να αποφασίσουν, και οι βουλευτές σίγουρα πριν από αυτούς. Εάν βάλουμε στην παλάντζα την αξιοπιστία της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τι βλέπουμε;

Δυστυχώς βλέπουμε στην κυβέρνηση συσσωρευμένη αναξιοπιστία. Εισπράττει τώρα ο κ. Σαμαράς, παρέα με τον συνεταίρο του, τον κ. Βενιζέλο, τους καρπούς που έσπειραν τους περασμένους μήνες. Από τα περίφημα... Ζάππεια, ένα, δύο... μέχρι τις προεκλογικές υποσχέσεις του Αντιπροέδρου για αποζημίωση των μικροομολογιουχων, για την τιμωρία των κλεφτών της λίστας Λαγκάρντ. Βλεπουμε την πολύκροτη έξοδό μας στις αγορές πριν τις ευρωεκλογές (είχα γράψει στο Protagon ένα σχετικό άρθρο: ποιος θα κερδίσει αν βγούμε στις αγορές), μέχρι τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μέχρι και οι πέτρες αντιλήφθηκαν ότι έγινε εν πολλοίς για να δώσει πιο λαϊκό προφίλ στο σχήμα, τορπιλίζοντας την όποια αξιοπιστία.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, περιέργως, έπεσε και αυτός στη δίνη της αναξιοπιστίας. Λες και είναι κολλητική ασθένεια, μεταδιδόμενη. Λαγούς με πετραχήλια υπόσχονται άνευ σαφούς κοστολογημένου επιχειρησιακού σχεδίου, με νεφελώδεις σκέψεις που θυμίζουν λίγο τη στρατηγική... του Henry Kissinger, της ολοκληρωτικής καταστροφικής απειλής του αντιπάλου για να τον φέρει στα ίσια, την Deterrence. Εκεί στοχεύει, αν κατάλαβα καλά, και ο κ. Βαρουφάκης, που πρόσφατα ανέφερε στον ΑΝΤ1 ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μόνο τότε νόημα να αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας, αν είναι διατεθειμένος να έρθει σε ρήξη με την τρόικα και με τους εταίρους μας.

Δεν λέω, δίνει μια προοπτική, μια ελπίδα, η ρήξη. Διότι μια από τα ίδια, είναι ανυπόφορη κατάσταση για πολλούς. Αλλά πόση αξιοπιστία εμπεριέχει μια τέτοια στρατηγική; Πόσες πιθανότητες επιτυχίας; Ο μετασχηματισμός της Ελλάδος σε ένα ειδικό καθεστώς, τύπου Κούβα; Ή σε σχήμα Βενεζουέλας; Ποιος το θέλει κάτι τέτοιο; Και μάλιστα χωρίς τα πετρέλαια της Βενεζουέλας; Και πόσες οι πιθανότητες αποτυχίας; Και σε περίπτωση αποτυχίας, τι γίνεται; Μας παίρνει... η Τουρκία υπό την κηδεμονία της;

Εδώ δεν τολμήσαμε τη ρήξη τότε που είχε νόημα, πριν να υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο, συνδεδεμένη βέβαια, τότε, με την επαναφορά στη δραχμή και με σύννομη διαγραφή του χρέους μέσω απανωτών υποτιμήσεων. Τώρα θα την κάνουμε; Timing is everything, λένε οι Αμερικάνοι.

Νίκος Σωκιανός

Protagon