Πολιτικοί άνευ χαρτοφυλακίου-Πολίτες άνευ προσανατολισμού

Οι τρέχουσες εξελίξεις αναδεικνύουν ακόμη μία φορά την αναγκαιότητα της συναίνεσης και συνεννόησης σε όλα τα επίπεδα από τον απλό πολίτη ως τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Είναι προφανές, ότι μπροστά στα σοβαρά εθνικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε, θα πρέπει να υπάρχει μια σύμπλευση. Ωστόσο, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμπεριφέρονται σαν να αγνοούν την αδυσώπητη πραγματικότητα. Αμφότεροι αποδεικνύονται τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων.

Διαχρονικά, από τις αρχές της μεταπολίτευσης και μετά, ο διάλογος της εκάστοτε κυβέρνησης με την εκάστοτε αντιπολίτευση αναλωνόταν σε μια στείρα αντιπαράθεση για όλα τα ζητήματα μικρά ή μεγάλα, δηλαδή σε έναν διάλογο κωφών. Την στάση τους υπαγόρευε το μικροκομματικό συμφέρον, όχι το συμφέρον των πολιτών που τους εξουσιοδότησαν με την ψήφο τους. Διότι ενώ προεκλογικά τα πολιτικά κόμματα επιδίδονταν σε ακατάσχετη παροχολογία ώστε να γίνουν αρεστά και να ικανοποιήσουν όλες τις προσδοκίες (ρεαλιστικές ή μη) του συνόλου του εκλογικού σώματος, μετεκλογικά, απομακρύνονταν από το προεκλογικό τους πλάνο και κατέληγαν να εξυπηρετούν συμφέροντα συγκεκριμένων μειοψηφιών (συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, συντεχνίες).

Από την άλλη πλευρά, η εκάστοτε αντιπολίτευση αμφισβητούσε διαρκώς τις κυβερνητικές θέσεις όχι για να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο στα πλαίσια κάποιου δημοκρατικού ήθους αλλά απλώς λαϊκίζοντας και με αποκλειστικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Αργότερα, με την θεσμοθέτηση των δημοτικών και των περιφερειακών εκλογών υιοθετήθηκε η ίδια ακριβώς φιλοσοφία και από τους τοπικούς άρχοντες, διαβρώνοντας το σύνολο της πολιτικής ζωής.

Όμως ούτε οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Η σημερινή μας κατάντια είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα διαχρονικών επιλογών των πολιτών αφού αυτοί επιλέγουν, σε τελευταία ανάλυση, τους πολιτικούς. Διαπιστώνεται ότι δεν διέθεταν τα αισθητήρια. Τις «κεραίες» εκείνες ώστε να επιλέξουν έστω και τους λίγους, τους ελάχιστους εκείνους, πραγματικούς πολιτικούς που θα αναλάμβαναν να φέρουν εις πέρας το βαρύ φορτίο των ευθυνών. Ένα πλαίσιο συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων και εξουσιών, το κατά το κοινώς λεγόμενο, πολιτικό χαρτοφυλάκιο.

Η εκχώρηση εξουσιών στους πολιτικούς μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας αφορά άμεσα και ενδιαφέρει φυσικά όλους τους πολίτες. Το γεγονός αυτό δυστυχώς παραγνωρίζεται συστηματικά. Πολύ συχνά οι πολίτες δεν επιλέγουν με κριτήριο την καλύτερη δυνατή λύση αλλά την λιγότερο κακή λύση. Το «μη χείρον βέλτιστον». Την λιγότερο κακή λύση συνήθως αντιπροσωπεύει το πολιτικό κόμμα που εκφράζει πειστικότερα το πολιτικό ιδεώδες τους χωρίς όμως να εξετάζεται σε ποιο βαθμό αυτό το ιδεώδες ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν προσφέρει ρεαλιστικές λύσεις. Αν θέτει υλοποιήσιμους στόχους. Αν πραγματικά σέβεται και υπερασπίζεται τα θεμελιώδη, φυσικά και αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα του ατόμου, στην ζωή, στην ελευθερία, στην ιδιοκτησία και στην επιδίωξη της ευτυχίας του. Άλλες φορές τέλος, επιλέγουν – και είναι πολλοί αυτοί – να μην επιλέξουν (!) γυρνώντας την πλάτη στο πολιτικό σύστημα.. Έτσι, συνεχίζουμε να πέφτουμε από την Σκύλλα στην Χάρυβδη.

Το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην αδιαφορία, στην απραξία και στην αποστασιοποίηση. Επιβάλλεται η συμμετοχή όλων των παραγόντων της πολιτικής (πολιτών και πολιτικών) στις δημοκρατικές διαδικασίες με ομοψυχία και με διάθεση συνεργασίας, για μια καλύτερη προοπτική για το μέλλον της χώρας.

freewill.gr